Geachte mevrouw de minister,
Met veel belangstelling hebben we uw uiteenzetting over het M-Decreet in het journaal en De Zevende Dag beluisterd. U maakt zich sterk dat elk kind met een beperking de nodige steun zal krijgen.
Reeds geruime tijd volgen wij dit debat van heel nabij omdat wij een 16-jarige zoon hebben die na een ongeval in de zomer van 2016 een ernstige schedelbreuk met hersenletsel opliep, naast tal van andere lichamelijke kwetsuren.
Door dit niet-aangeboren hersenletsel (NAH) kon hij tien weken lang niet spreken en was zijn één jaar durende revalidatie in Pulderbos te Zandhoven vooral gericht op een intensieve logopedie naast ergotherapie en kinesitherapie. Hij heeft aan dit NAH een ernstige spraakproblematiek overgehouden: productieve afasie en verbale apraxie. Nu kan hij terug spreken in korte zinnen, maar hij praat trager dan vroeger en het formuleren van zijn gedachten verloopt moeizaam.
Door zijn enorme vechtlust en doorzettingsvermogen heeft hij zijn doelstelling om op 1 september terug naar school te kunnen bereikt.
Onze zoon gaat naar het Miniemeninstituut in Leuven. We kozen voor een school die ervaring heeft met zorgleerlingen en een grote bereidwilligheid aan de dag legt om aan de onderwijsbehoeften van onze zoon te kunnen voldoen.
Door een gebrek aan concrete richtlijnen en omdat de correcte ondersteuningsmaatregelen niet zijn uitgewerkt, is de noodzakelijk hulp nog niet voldoende in kaart gebracht
Maar het M-decreet en inclusief onderwijs faalt hier volgens ons. De school doet haar uiterste best om onze zoon op te vangen, maar door een gebrek aan concrete richtlijnen en omdat de correcte ondersteuningsmaatregelen bij het begin van dit schooljaar niet zijn uitgewerkt, is de voor onze zoon zo noodzakelijk hulp nog niet voldoende in kaart gebracht.
De gevolgen van NAH zijn zeer uiteenlopend. Voor elk kind zou bij het begin van het schooljaar een individuspecifiek begeleidingstraject moeten worden uitgewerkt, waarbij een op deze doelgroep gerichte didactische aanpak vereist is.
We stelden vast dat na talrijke gesprekken met de school, het CLB en het ondersteuningsnetwerk op 1 september geen aangepast traject met de nodige expertise kon aangeboden worden.
Via de coördinatie van de ondersteuning Oost-Brabant kregen we eind augustus de boodschap dat onze ondersteuningsaanvraag goedgekeurd werd, maar dat ze het schooljaar van 2017 momenteel nog organiseren. We zouden op de hoogte worden gebracht van zodra er duidelijkheid is.
Eind augustus aan zulke omvangrijke opdracht beginnen is veel te laat om effectief en gestructureerd te kunnen starten met de ondersteuning van zorgleerlingen zoals onze zoon.
Het schooljaar begint voor iedereen op 1 september en niet een maand later.
In onze zoektocht naar inclusief onderwijs, kwamen wij ook tot de constatatie dat er binnen het onderwijs zeer weinig kennis bestaat rond de complexe problematiek van jongeren met NAH, in ons geval de daaraan verbonden afasie en de noodzaak aan een uniek uitgewerkt begeleidingstraject. Andere functiebeperkingen zoals autisme spectrum stoornis en dyslexie zijn meer bekend. Daarvoor werden dan ook reeds duidelijkere richtlijnen voor ondersteuning uitgewerkt.
Uw optimisme in het journaal, waar u aangeeft dat elk kind met een beperking de nodige steun zal krijgen, staat in schril contrast met de werkelijkheid
Het uitgangspunt in de begeleiding van jongeren met NAH in het onderwijs dient een holistische benadering te zijn: niet alleen het cognitieve functioneren, maar ook het psychosociale en emotionele functioneren moet aandacht krijgen.
Het M-decreet heeft momenteel niet genoeg flexibiliteit om op deze noden in te spelen en het terrein is allesbehalve klaar om deze complexe opdracht op zich te nemen. Uw optimisme in het journaal, waar u aangeeft dat elk kind met een beperking de nodige steun zal krijgen, staat in schril contrast met de werkelijkheid die wij als ouders en vermoedelijk ook de school ervaren.
We willen er de nadruk op leggen dat onze normaal begaafde zoon mits de juiste ondersteuning en begeleiding van hemzelf en de leerkrachten, en aangepaste vormen van evaluatie en communicatie (wegens zijn spraakproblematiek) alle mogelijkheden heeft om in het gewone onderwijs zijn studies te beëindigen, wat toch de uiteindelijke doelstelling van inclusief onderwijs is.
De betrokkenheid van onze zoon is essentieel aangezien zijn noden het uitgangspunt dienen te zijn bij de formulering van de doelen.
Het gaat hier over de toekomst van onze 16-jarige zoon. Zal hij de ondersteuning krijgen die hij verdient?
Met dit bericht willen we er u op attent maken dat een spoedige interventie voor alle partijen noodzakelijk is zodat eenieder de zorgen en ondersteuning krijgt waar hij recht op heeft.
We zijn steeds bereid om onze problematiek en onze ervaring in dit dossier verder toe te lichten.
Uw reactie afwachtend en met de meeste hoogachting.
De auteur van de brief wenst anoniem te blijven. Ze bezorgt de brief ook aan het kabinet van Crevits.
