Afromen

Vroeger ging het nog. Toen ik nog gewoon in één land woonde en werkte, en ik nog een mobiele telefoon ter grootte van een koelkast had. Om te telefoneren gebruikte ik meestal het antieke bakelieten toestel dat in de gang tegen de muur geschroefd was, je mobieltje zette je alleen maar aan als je echt wat moest.

Mijn eerste gsm was ook bedoeld ‘voor in de wagen' en lag min of meer stand by in het dashbordkastje. Als je bereik had, en je loeide in de richting van de plek waar je het ingebouwde microfoontje vermoedde, dan was er kans dat de ander je verstond. Maar voor de lol wat rondbellen, liet je gemakkelijk achterwege met het gevaarte, dus mijn telefoonrekeningen waren zelfs na vier weken Frankrijk niet monsterachtig.

En ik woonde nota bene aan de grens, waar het venijnige ding nog wel eens de neiging had om een buitenlandse provider te kiezen.

Deeltjesversneller

Maar ook in die tijd vroeg ik mij al af waarom het überhaupt moest, een tarief waar je van in zwijm viel voor er één belminuut verstreken was. Maken ze gebruik van een techniek die alleen met ingenieurs van het niveau ‘deeltjesversneller’ op te lossen is? Flauwekul.

Van Marseille naar Lille bellen ging over een slordige 1.000 kilometer tegen binnenlands tarief. Van Essen naar Zundert betaalde je je blauw, voor hemelsbreed een kilometer of 15.

De moeite dan? Vergt zo’n service een kostbare inspanning? Moeten er helpdesken ingericht worden, en ploegen ze bij de  administratie tot hun knieën door het papier? Niks van.

Sterker: de helpdesks bij telecombedrijven werden nog niet zo lang geleden louter bevolkt door overspannen jobstudenten die voor een hongerloontje het geweeklaag van een hele natie over zich heen kregen. Dat wil zeggen: als je niet tegen een woekerbedrag een kwartier in de wacht was gezet. Voor de verbinding vanzelf verbroken werd.

Goudmijn

Na ampel beraad kon ik maar tot één conclusie komen: het telecomgeboefte petste zich lachend op de schouders toen ze doorkregen dat mobiele communicatie een goudmijn was. Toen moet een of andere grapjurk ook ‘roaming’ bedacht hebben, van afromen.

En het mobiel dataverkeer was op dat moment nog niet eens uitgevonden.

Enfin, volgens het principe van de dealer maakten ze eerst hele volksstammen verslaafd met gadgets, blingbling en geinige apps, en persten hen vervolgens rekeningen af waar horen en zien je pas echt van verging. Voor wie de facturen kon lezen, heet dat want meestal waren die dingen alleen te volgen voor iemand met een diploma van het Max Planck-Instituut.

De communicatiepooiers moeten zich hebben voorgehouden dat het waarschijnlijk niet eeuwig zo zou blijven, maar dat ze tót die tijd zouden cashen dat het niet schoon meer was. En het duurde tot hun eigen verbazing een slordige twintig jaar. Dit is dan ook het werkelijke schandaal: dat de overheid het stel bandieten zo lang hun gang liet gaan.

Brussel

En wie lost het uiteindelijk op? Dat logge apparaat vol regeltjes die niemand wil, alleen omdat ze uit Brussel komen. Die bureaucratie, die het leven van de gemiddelde Europeaan tot een hel maakt. De Europese Unie dus.

Uitgerekend die stoffige papieren tijger zette zijn tanden in het stel over het paard getilde netwerkbeheerders. Dat het nog zo lang duurde, lag aan de dwarsliggende lidstaten. Een lidstaat, u weet wel: een gebied met grenzen er omheen en waarvan de inwoners de Gulden of Franc terug willen en het liefst bellen met een bakelieten telefoon in de gang. De lidstaten zijn zeer ver gegaan om de sector van GSM-schurken veilig te stellen.

Enfin, ik heb na mijn eerste telefoontje over de grens wantrouwend als een oude boer mijn beheers-app van mijn telecombedriegers gecheckt. Inderdaad, niks erbij. Hooguit afwachten wat de kleine lettertjes uitrichten, die de bende telefoonpatsers op het laatste moment nog afgeknepen heeft. Goed mogelijk dat die de pret alsnog gaan bederven. Het bakeliet in de gang dan maar?

Ik denk aan rooksignalen.