Tom Van Grieken, die naam maakte met de verdeling van Zwan-worsten tijdens een halal schoolbarbecue, wil zich enig sérieux aanmeten. Zijn begin deze maand verschenen boek 'Toekomst in eigen handen: opstand tegen de elites' telt maar liefst 349 bladzijden en behandelt zeer diverse onderwerpen. Van ‘gesubsidieerde relnichten’ en het leger over de kieskringen in Vlaanderen en de relatie met Rusland, tot en met het personeelsbeleid voor het gemeentepersoneel en het monetair beleid. Het boek besluit met 318 voetnoten, die verwijzen naar waar Van Grieken zijn gegevens vond. Met veertig vermeldingen is de krant Het Laatste Nieuws de meest geciteerde bron, dubbel zoveel als andere kranten of het weekblad Knack. Naar Apache wordt tweemaal verwezen.
Koning Eenoog
Vooraf was er enige ophef ontstaan omdat Jonathan Holslag een voorwoord bij het boek schreef. De VUB-professor was blijkbaar gecharmeerd door de “getalenteerde jonge kracht” die Tom Van Grieken zou zijn. Dat een paar geostrategische overwegingen in het boek slopen, viel allicht ook in de smaak bij de VUB-docent internationale politiek. “Met die mensen komt Hitler terug”, had Holslags grootmoeder gewaarschuwd. Toch schreef Holslag het voorwoord bij het boek van de Vlaams Belang-voorzitter omdat hij gelooft “in de kracht van een open, inhoudelijk debat”. Maar Tom Van Grieken verdraait de zaken weleens, of laat belangrijke zaken weg uit zijn betoog.
“Er gaapt een enorme kloof tussen de man en de vrouw in de straat enerzijds en de politieke, economische, culturele en journalistieke elites anderzijds”, schrijft Tom Van Grieken (blz. 19). “Die kloof is niet nieuw. Wel nieuw is de openlijke, breed geëtaleerde minachting van het heersende establishment voor het volk.” Als voorbeeld geeft Van Grieken de reacties na het referendum over de Britse uittreding uit de Europese Unie.
“Tot in den treure werd herhaald dat het de laagopgeleide (lees domme) kiezers waren die de balans hadden doen overhellen richting Brexit” (blz. 20). Dat het leave-kamp onder andere met reclamepanelen op autobussen de kiezer wijsmaakte dat het Verenigd Koninkrijk elke week 350 miljoen pond (zo’n 414 miljoen euro) aan de Europese Unie betaalt, vertelt Van Grieken er niet bij. Dat die vermeende 350 miljoen pond voortaan in de Britse nationale gezondheidsdienst geïnvesteerd zou worden, is een belofte die UKIP-leider Nigel Farage de ochtend na het referendum al introk… maar ook daarover rept Van Grieken niet. Tom Van Grieken als Koning Eenoog.
Soms kijkt een mens op van het standpunt dat Van Grieken inneemt. “De energiesector moeten we dus nationaliseren om goedkope energie te voorzien aan onze gezinnen en bedrijven. (…) Alternatieve energiebronnen zijn daar elementen van, maar kernenergie is dat evenzeer. Het is de enige manier om op een continue en substantiële manier in onze energievoorziening te kunnen voldoen” (blz. 47). Het nationaliseren van de energiesector is een PVDA-standpunt; het vasthouden aan kernenergie is daarentegen bij uitstek een N-VA-standpunt. De kans dat Van Grieken bij andere partijen medestanders vindt voor deze combinatie van visies, is nihil.
Zelfde verontwaardiging, ander perspectief
“Eind augustus 2016 trokken negen chef-koks van rusthuizen aan de alarmbel. Ze moeten dikwijls met amper drie of vier euro per dag hun ouderen maar liefst drie volwaardige maaltijden voorschotelen” weet Tom Van Grieken (blz. 51). Ongeveer hetzelfde vinden we terug in Graailand, het een half jaar eerder verschenen boek van PVDA-voorzitter Peter Mertens. “Negen chef-koks uit woonzorgcentra voor bejaarden slaken eind augustus 2016 een noodkreet over wat zich in hun keukens afspeelt, en op het bord van de bewoners. (…) ‘Worteltjes, erwtjes en varkensvlees uit de diepvries: als je met drie euro per dag moet koken, kun je geen lekker eten serveren’” (blz. 45). Hoe reageren de VB- en de PVDA-voorzitter vervolgens vanuit eenzelfde verontwaardiging?
Tom Van Grieken vervolgt met een uithaal naar asielzoekers. “In dezelfde week kregen we ook een ander krantenbericht te lezen. Een Malinese asielbedrieger had het verzoek gekregen ons grondgebied te verlaten omdat zijn asielaanvraag ongegrond was. Uit dankbaarheid voor drie jaar onterecht genieten van onze gastvrijheid brak hij zijn sociale woning volledig af. Ondertussen staan meer dan honderdduizend Vlaamse gezinnen op de wachtlijst voor een sociale woning” (blz. 51). In hetzelfde hoofdstuk haalt Tom Van Grieken ook uit naar de 1 mei-optochten met “een vreemde combinatie van onverzorgde alternatievelingen die in de verste verte niet de ambitie hebben om te arbeiden, en yuppies in grasgroene broeken die zo lijken weggelopen van de mondaine terrasjes in Knokke” (blz. 52), en de geldtransfers naar Wallonië: “Professor Juul Hannes berekende dat Vlaanderen al sinds de stichting van België de melkkoe van Wallonië is” (blz. 55).
Vertrekkend van de bejaarden die in een rusthuis maar voor drie à vier euro per dag aan eten voorgeschoteld krijgen, komt Tom Van Grieken tot de conclusie: “sociale zekerheid en open grenzen gaan niet samen” (blz. 57). “Vreemdelingen moeten, als zij tijdelijk op ons grondgebied verblijven, instaan voor de financiering van hun eigen sociale zekerheid. Dat betekent dat de sociale bijdragen van vreemdelingen in een aparte sociale kas gestort worden. Enkel uit deze aparte sociale kas kunnen vervolgens sociale uitkeringen betaald worden” (blz. 58). Dat is dus niets anders dan punt 57 uit het beruchte zeventigpuntenplan uit 1992: “Een splitsing van het systeem in een sociale zekerheid voor Europese gerechtigden en een sociale zekerheid voor niet-Europese gerechtigden (…).” Volgens Filip Dewinter beperkte de literatuur van Tom Van Grieken in 1992 zich tot de stripalbums van Jommeke, maar sommige punten uit het zeventigpuntenplan blijven hardnekkig voortleven bij het Vlaams Blok/Belang.
Peter Mertens vertrekt in zijn boek van de drie euro per dag voor voeding om de penibele situatie in de rusthuizen verder te documenteren (“Een kamer in een woonzorgcentrum kost vandaag gemiddeld 1.500 euro per maand. Die kost zal oplopen naar 1.800 euro. Maar het gemiddelde pensioen is maar 1.200 euro. Wie kan een rusthuis nog betalen?”) om het hoofdstuk te eindigen met een oproep “voor een gezonde, solidaire samenleving met sterke structurele hefbomen zoals zorg, onderwijs, openbaar vervoer en cultuur. Zo zorgen we ervoor dat iedereen samen vrij is van basiszorgen” (blz. 51). Graailand eindigt met een reeks voorbeelden van verzet tegen het huidig beleid, in eigen land en in het buitenland. “Jonge mensen die niet in de val van het nationalisme of van het identitaire discours trappen, maar die willen samenwerken en samen strijden om de wereld te verbeteren” (blz. 393).
Absurde stellingen en vergelijkingen
In de eerste helft van Van Griekens boek is het altijd hetzelfde liedje. “Geen besparingen in de zorg, maar duidelijke keuzes” luidt de titel van hoofdstuk 6. Alweer komt Van Grieken daarbij uit op dat we niet het “OCMW van de wereld” kunnen zijn, en de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Met als surplus deze keer: “Kwalitatieve zorgen (…) aan een zo laag mogelijke prijs. Dat kan bijvoorbeeld door het afbouwen van de mutualiteitsstructuren ten voordele van een eengemaakte ziekteverzekering voor alle Vlamingen” (blz. 77). Van Grieken vindt ook dat de uitbetaling van de werkloosheidsuitkeringen via de vakbonden moet stoppen (blz. 58). Even vanzelfsprekend spreekt Van Grieken niet over de uitkering van de kinderbijslag via twaalf (!) verschillende fondsen verbonden aan werkgeversorganisaties en verenigingen van zelfstandigen.
“De socio-economische achterstand die veel allochtonen oplopen wordt door politici vertaald als het gevolg van structureel ‘racisme’. Hiermee worden Vlamingen gestigmatiseerd, want Vlamingen zijn geen racisten”, stelt Tom Van Grieken (blz. 105). Straffe taal, die “Vlamingen zijn geen racisten”. De Vlaamse partij waarvan Van Grieken de voorzitter is, is in 2004 anders wel door het Hof van Beroep in Gent veroordeeld voor racisme. En op de Pegida-betogingen, waar Van Grieken vaak aan deelneemt, worden niet zelden mensen met een donkere huidskleur uitgejouwd en op apengeluiden getrakteerd.
Naast absurde stellingen houdt Van Grieken ook van absurde vergelijkingen. “Er is geen discriminatie door de ondervertegenwoordiging van Vlamingen als uitbaters van pitazaken, maar voor aanwervingen bij de overheid moeten er wel allochtonenquota gelden” (blz. 107). Vooreerst spreekt men desgevallend eerder van “streefcijfers”, ten tweede gelden toch wel andere verwachtingen voor veelal door zelfstandigen uitgebate pitazaken dan wel voor met belastinggeld van iedereen gefinancierde overheidsdiensten.
Allochtonen bij de politie zijn voor Van Grieken een doorn in het oog, maar anders dan Van Grieken suggereert, heeft dat niets te maken met “dat blanke politieagenten niet in staat zijn de wet te laten respecteren ten opzicht van allochtonen” dan wel “dat allochtonen de wet niet willen respecteren als die door een blanke Vlaming vertegenwoordigd wordt” (blz 107). Neen. Er wordt ook geijverd om meer vrouwen in het politiekorps te krijgen. Niet omdat vrouwen niet willen luisteren naar mannelijke politieagenten, maar omdat vrouwen zaken soms anders en beter benaderen dan doorgaans mannen.
Pyjama’s en haatbaarden
“Wie denkt dat iedere moslim waar ook ter wereld met een mes tussen de tanden zit te wachten tot het moment gekomen is om niet-gelovigen de keel over te snijden, die dwaalt”, stelt Tom Van Grieken (blz. 118). Een kritiek, zonder hem bij naam te noemen, op Filip Dewinter die bij de voorstelling van zijn boek Immigratie invasie: een nieuwe kolonisatie in 2012 zei dat “heel wat van die vreemdelingen met het mes tussen de pampers geboren worden”. Volgens De Standaard gaat Van Grieken in zijn boek “met zijn taalgebruik nooit uit de bocht”, maar wat dan met zijn omschrijving van de “kinderen en kleinkinderen van de eerste generatie gastarbeiders” waarvan sommigen volgens Van Grieken “in pyjama’s en met haatbaarden” rondlopen (blz. 120)?
“Je kunt het zo gek niet bedenken, of de N-VA geeft er subsidies aan”, weet Tom Van Grieken (blz. 143). Waarna een opsomming volgt van organisaties die gesubsidieerd worden. Van een die “kan rekenen op 18.000 euro om asielzoekers te laten dansen” tot Vluchtelingenwerk Vlaanderen die “159.623 euro subsidie krijgt om vluchtelingen te ondersteunen in hun beroepsprocedures”. Na ook uitgehaald te hebben naar onder andere de Socialistische VrouwenVereniging (SVV) en de Kristelijke Werknemersbeweging (KWB) besluit Van Grieken: “Tientallen miljoenen euro’s ontvangen die gesubsidieerde wereldverbeteraars van de Vlaamse regering. Ik stel voor dat ze de wereld beginnen verbeteren bij zichzelf. En dat ze hun politieke agitatie dus in het vervolg gewoon met hun eigen centen doen” (blz. 143).
Bij het aantreden van Bart Claes als huidige voorzitter van de Vlaams Belang Jongeren (VBJ) werd zijn voorganger Reccino Van Lommel in een VBJ-persmededeling geroemd omdat “onder zijn bewind VBJ werd erkend door de Vlaamse overheid en nu jaarlijks werkingssubsidies ontvangt”. Dat zijn subsidies waar Tom Van Grieken blijkbaar geen probleem mee heeft. Reccino Van Lommel werd intussen beloond met de post van algemeen directeur van het Vlaams Belang.
“De functie en plaats van het huwelijk in onze samenleving is dermate kostbaar dat een opwaardering hoogstnodig is”, schrijft Tom Van Grieken (blz. 155) die in Het Laatste Nieuws las dat acht op de tien Vlamingen vindt dat we te vlug scheiden. We willen niet uit de biecht klappen over de strapatsen van nogal wat Vlaams Belang-prominenten noch verwijten maken, maar willen wel zeggen: geef dan zelf het goede voorbeeld. Om twee buitenlandse voorbeelden te citeren. Marine Le Pen: al tweemaal uit de echt gescheiden. Nichtje en tweede populairste bij het Front national (FN) Marion Maréchal-Le Pen: ondanks haar jonge leeftijd ook al uit de echt gescheiden, en zelf verwekt uit een buitenechtelijke relatie.
Blunder
Dat er een taal- of typfout in een tekst kan sluipen: het kan de beste overkomen. Het blijft echter komisch. “Guy Verhofstadt, ooit kampioen in het schrijven van boeken over burgerdemocratie, legde een kiesdrempel van 50 procent op” (blz. 169). Vijftig procent? Het is vijf procent. Tom Van Grieken durft echter ook de chronologie op zijn kop zetten en de waarheid geweld aan doen.
“In 2004 werd het Vlaams Belang zelfs de grootste partij van Vlaanderen met een miljoen stemmen. De systeempartijen verloren in het stemhokje en besloten dan maar via de rechtbank hun positie te waarborgen. (…) Het Vlaams Blok werd feitelijk verboden. Het regime vervolgde de grootste oppositiepartij via de rechtbank” (blz. 179). Het Vlaams Blok werd op 21 april 2004 veroordeeld voor racisme door het Hof van Beroep in Gent. De parlementsverkiezingen datzelfde jaar vonden plaats op 13 juni 2004. Het is dus niet zo dat het Vlaams Blok “de grootste partij van Vlaanderen met een miljoen stemmen” werd en dan voor een rechtbank werd gesleept. Het is andersom.
Op 9 november 2004 werd in Brussel nog wel uitspraak gedaan in cassatie, maar daarmee werd slechts de uitspraak op 21 april 2004 bevestigd. Bij de parlementsverkiezingen op 13 juni 2004 rijfde het Vlaams Blok met 981.587 stemmen 24,2 % van de uitgebrachte stemmen binnen, maar daarmee was het Vlaams Blok nog niet de winnaar bij deze verkiezingen. Dé winnaar was het kartel CD&V/N-VA met 1.060.580 stemmen, 26,1 % van de uitgebrachte stemmen. En het Vlaams Blok is nooit verboden geweest. Het enige wat gevraagd is, is het racisme af te zweren. De keuze om vanaf 14 november 2004 onder de naam Vlaams Belang verder te gaan, is een eigen keuze. De rechtbank in Gent noch Brussel heeft gevraagd Vlaams Blok als naam en partij op te geven.
Tom Van Grieken herschrijft de geschiedenis, maar ook het huidig wettelijk kader. “De burgers moeten zelf kunnen bepalen wie burgemeester wordt”, schrijft Van Grieken. “In OCMW’s is er nu reeds één voorzitter die gecontroleerd wordt door een verkozen OCMW-raad. Dat principe moeten we doortrekken naar gemeenten zodat burgers weten wie precies verantwoordelijk is” (blz. 197). Welke burger heeft al voor de OCMW-raad kunnen kiezen? Geen enkele. De OCMW-raadsleden worden aangeduid door de politieke partijen in verhouding tot de sterkte van die partijen bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Om OCMW-raadslid te worden moet je niet eens gemeenteraadslid zijn, in de gunst staan van de partijleiding volstaat. Vervolgens kiezen de OCMW-raadsleden een voorzitter overeenkomstig het akkoord onder de meerderheidspartijen, zoals ook de burgemeester wordt voorgedragen door een meerderheid van gemeenteraadsleden. De OCMW-voorzitter als voorbeeld van hoe “burgers (…) zelf kunnen bepalen wie burgemeester wordt”; Tom Van Grieken blundert.
Geen opstand tegen de ware elite
Het Laatste Nieuws las in het boek van Tom Van Grieken “verrassende ideeën”. Het idee om een vrijwillige legerdienst in te voeren (blz. 249 en verder) haalde een paar krantenkoppen. Zelf fronsten wij onze wenkbrauwen bij het pleidooi om opnieuw aparte scholen voor jongens en meisjes mogelijk te maken (blz. 264 en verder). Een “verrassend idee”, ja. Al leeft dat idee al langer in fundamentalistische katholieke kringen.
De ondertitel van Van Griekens boek is dan wel “Opstand tegen de elites”, maar van opstand tegen de machtigste onder de elites is niets te merken. Van de door Van Grieken genoemde vierspan “politieke, economische, culturele en journalistieke elites” is de belangrijkste onmiskenbaar de economische elite. Politici, cultuurmakers en journalisten mogen doen wat ze willen, de economische elite heeft meer rijkdom en invloed op ons dagelijks leven. Maar daar mag niet aan geraakt worden, minstens is het hopeloos. Tom Van Grieken: “In Frankrijk voerde de socialistische president Hollande een rijkentaks in. Wie meer dan 1 miljoen euro verdiende, moest daar 75 procent belastingen op betalen. Wat door links toegejuicht werd, zorgde voor een financieel fiasco. De veelverdieners vluchtten naar alle windstreken. De maatregel werd dan ook in alle stilte opnieuw afgevoerd” (blz. 217).
Op 1 januari 2015 werd de ‘rijkentaks’ van president Hollande inderdaad afgevoerd. Een complexe belasting op het inkomen, die relatief weinig opbracht. Maar Frankrijk heeft nog altijd een vermogensbelasting. De Impôt de Solidarité sur la Fortune (ISF) die enkel de hoogste vermogens viseert en jaarlijks 4 à 5 miljard euro opbrengt. Volgens de laatst beschikbare cijfers heeft een half procent van al wie onderworpen werd aan de ISF het land verlaten. 99,5 procent van de ISF-plichtigen bleef en blijft in Frankrijk wonen. De ISF werd in 1982 ingevoerd en naargelang wie Frans president was wat afgezwakt of verhoogd. De ISF is nog steeds van kracht bij onze zuiderburen.
Maar over de ISF of andere maatregelen om de kapitaalkrachtigsten aan te spreken, lees je niets in het nochtans lijvige boek van Tom Van Grieken. En dat is geen toeval. Diegene die bij het Vlaams Belang het meest de pen heeft vastgehouden als het over economie en fiscaliteit gaat, is Gerolf Annemans. In 2013 heeft hij als partijvoorzitter een congres ingericht over de sociaal-economische standpunten van zijn partij. Bij die gelegenheid zei Annemans aan P-magazine: “Het vermogen wordt in België al zwaar belast. We kunnen niet meer belasten.” De ‘opstand tegen de elites’ heeft haar grenzen bij het Vlaams Belang.
Tom Van Grieken, Toekomst in eigen handen. Opstand tegen de elites, Uitg. Van Praag - Amsterdam, 349 blz.
