Dit is een gastbijdrage. Een Apache-lezer levert met dit stuk een bijdrage aan het maatschappelijk debat. De auteur schrijft in eigen naam en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.

Marco en Quickie

Lotte Lambrecht
16470387237_8541ee3eae_z
Marco Rubio (Foto: Flickr CC Gage Skidmore)
16470387237_8541ee3eae_z
Marco Rubio (Foto: Flickr CC Gage Skidmore)

Marco Antonio Rubio’s leven is het schoolvoorbeeld van de klassieke American dream. Vader Mario en moeder Oriales Rubio lieten in 1956 het Cubaanse vaderland achter en trokken naar de VS om er een nieuw leven te beginnen. De Rubio’s immigreerden vóór de staatsgreep van de Castro’s en niet nadien - wat Rubio beweerde tot de Washington Post in 2011 de immigratiepapieren van Rubio’s ouders in handen kreeg. Vader Rubio werkte als barman, terwijl zijn moeder geld verdiende als poetsvrouw. Marco werd geboren in Florida in 1971. Op achttienjarige leeftijd begon hij zijn studie politieke wetenschappen aan de University of Florida. Gedurende zijn rechtenstudie die daarop volgde aan de University of Miami, geraakte hij meer en meer geaffilieerd met de Republikeinse Partij. Natuurtalent Marco werd algauw opgemerkt door de partijtop. Jeb Bush, die na de voorverkiezing in South Carolina uit de Republikeinse race stapte, leerde hem de kneepjes van het politieke vak.

Tea Party

In 2011 slaagde Rubio erin verkozen te worden als senator voor zijn staat Florida. Het mag Van Quickenborne verwonderen, maar voor Rubio’s verkiezing was de steun van de Tea Party doorslaggevend. U weet wel, die Republikeinse grassrootsgroep die onder andere politiek wonder Sarah Palin richting internationale bekendheid stuwde. Hoewel Rubio nu beschouwd wordt als één van de gematigde presidentskandidaten naast John Kasich, en de protégé is van het Republikeinse partijestablishment, blijft zijn Tea Party-achtergrond doorschijnen in zijn politieke standpunten.

Als het op sociale kwesties aankomt, is Rubio minstens even radicaal als tegenstanders Donald Trump en Ted Cruz. Het homohuwelijk, dat vorig jaar door het Amerikaans hooggerechtshof werd gelegaliseerd, wil hij opnieuw verbieden. Abortus is uit den boze, ook als de zwangerschap veroorzaakt is door verkrachting of incest. Verder verdedigt Rubio, net zoals elke andere Republikeinse kandidaat, het recht op wapens en tracht hij elke poging tot verstrenging van de wetgeving tegen te houden. Ook ObamaCare wil hij volledig terugdraaien, met het risico dat miljoenen Amerikanen zonder gezondheidsverzekering dreigen te vallen.

Op economisch vlak is Rubio voorstander van gigantische belastingverlaging voor zowel de bovenste als de onderste laag van de bevolking. Maar het zijn vooral de topmiljardairs die zouden profiteren van Rubio’s plan. Inkomsten voor deze groep zouden stijgen met zo’n 8,9 procent aangezien hij ook pleit voor een lagere belasting op bedrijfs- en kapitaalinkomsten. Volgens berekeningen van denktank The Tax Policy Center zou Rubio’s plan zo’n 6,8 miljard dollar aan inkomsten kosten. Om het überhaupt uitvoerbaar te maken, moet de Amerikaanse economie dus fors groeien. Deze groei zou veroorzaakt worden door belastingverlaging, maar Rubio heeft de geschiedenis tegen zich. Toen Bush in 2003 belastingverlagingen doorvoerde had dit geen noembaar effect op de economische groei van het land.

A New American Century

Maar het meest verontrustende aan Rubio is zijn geloof in Amerikaans interventionisme. Met de campagneslogan ‘A New American Century’ verwijst hij willens nillens naar denktank Project for a New American Century, een ondertussen opgedoekte neoconservatieve denktank die Bush Jr. in 2003 richting de desastreuze inval van Irak leidde. Terwijl Cruz en Trump liever opteren voor isolationisme, doen Rubio’s interventionistische ideeën denken aan de post-9/11gloriedagen van de neoconservatieve beweging.

Bekende neocons als Robert Kagan en Bill Kristol, oud-leden van de PNAC, adviseren Rubio op vlak van buitenlands beleid. Getuige van zijn interventionistische ideeën is zijn steun voor de inval in Libië in 2010. Ook nu pleit hij voor een interventie in Syrië. De VS moet de leiding nemen in een lokale coalitie die IS zal verslaan. Amerikaanse grondtroepen zijn hiervoor onvermijdelijk. Ondertussen mag de VS geen Syrische immigranten meer toelaten, aangezien achtergrondcontroles onmogelijk zijn. Gedurende de campagne garandeerde Rubio ook al dat hij de War on Terror een versnelling hoger zou schakelen. Om dit Amerikaans interventionisme een duwtje in de rug te geven wil Rubio het defensiebudget, dat nu al meer dan 637 miljard dollar bedraagt, nog verder optrekken. Een Rubio-administratie zou dus een terugkeer naar het Bush-tijdperk kunnen betekenen.

In het conflict Israël-Palestina moet er al helemaal geen verandering worden verwacht van presidentskandidaat Rubio. Volgens hem is een tweestatenoplossing onmogelijk en moet de VS de ‘verwaterde band’ met Israël opnieuw aanhalen. Onder Rubio’s campagnefinanciers bevindt zich ook Sheldon Adelson, casinomogul en fervent zionist.

Dichter bij huis wil hij ook een halt toeroepen aan de toenadering met communistisch Cuba, die president Obama en Cubaans president Raúl Castro eind 2014 gezamenlijk in gang schopten. Het Amerikaans embargo, dat na 50 jaar het einddoel ‘regimeverandering’ nog steeds niet heeft bereikt en internationaal wordt bestempeld als gefaald, wil hij behouden. Rubio is dus een politicus van de nieuwe generatie in die zin dat hij met zijn 45 jaar relatief jong is en geen ‘white American’ is. Op dit moment is 17 procent van de Amerikaanse bevolking van latino-afkomst. Dit percentage zou stijgen tot 29 procent in 2060. De VS verkleurt dus met rasse schreden en politieke partijen, willen ze relevant blijven, zullen hierop moeten inspelen. Maar op sociaal en economisch vlak verdedigt Rubio de meest radicale versie van conservatisme en op internationaal vlak recycleert hij ideeën uit het neocon-tijdperk. Of dat nu precies de nieuwe generatie politici is waar de VS op zit te wachten, is nog maar zeer de vraag.

Extremer, luider en ongeliefder

Laten we dus eerlijk zijn: als Rubio beschouwd kan worden als de meest gematigde presidentskandidaat in de race, dan is dat enkel omdat de rest van de kandidaten extremer, luider en ongeliefder zijn binnen de Republikeinse Partij. Trump is per definitie een outsider. Hij sloot zich na jaren geflipflop aan bij de Republikeinen, enkel en alleen om deel te kunnen nemen aan de verkiezingen. Verder is hij racistisch, opportunistisch en laat hij geen kans onbenut om het Republikeinse Partij-establishment aan te vallen. Cruz aan de andere kant is zo ongeliefd binnen zijn partij dat John McCain hem ooit weinig liefkozend omschreef als ‘wackobird’. In 2013 kreeg hij van het toonaangevende magazine Foreign Policy de titel van ‘Most Hated Man in the Senate’.

Als van Quickenborne dan toch zo graag de nieuwe generatie politici van de VS wil steunen, dan kan hij misschien ingaan op één van de volgende suggesties.

Ofwel slaat hij een presidentsverkiezinkje of twee over. Binnen vier of acht jaar zal de Democratische Partij ongetwijfeld enkele latinoleden klaargestoomd hebben voor de nieuwe 'rumble in the jungle'. Ofwel wacht hij tot Hillary Clinton haar felbegeerde Democratische nominatie in de wacht sleept. Voor het vicepresidentschap heeft Clinton immers haar oog laten vallen op Julian Castro, jong én latino. Ofwel neemt hij eens een kijkje bij Bernie Sanders. Met zijn 74 jaar is Sanders moeilijk jong te noemen, maar tot nu toe slaagt hij er het beste in om de Amerikaanse jongeren te inspireren. Tijdens de voorverkiezingen in New Hampshire stemde 83 procent van de jongeren voor deze oude knar. En qua gedachtengoed staat hij kilometers dichter bij onze Vlaamse liberalen dan Rubio ooit zou willen staan.

LEES OOK
Tom Cochez / 04-11-2020

Trump verslaat opnieuw peilingen (en valt democratie aan)

De definitieve winnaar van de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten laat nog op zich wachten. De verliezers zijn wel al bekend: de democratie en de peilingen.
US-VOTE-RESULTS
Joke D’Heer / 04-10-2018

Kranten benadelen zelf ook vrouwelijke verkiezingskandidaten

De media berichten over ongelijkheid tussen vrouwelijke en mannelijke politici, maar benadelen in hun berichtgeving zelf vrouwelijke kandidaten. De invloed van nieuwsmedia op…
Shared facilities
Yoeri Maertens / 10-08-2018

Duizenden burgers slachtoffer van de oorlogsstrijd in Syrië en Irak

Duizenden burgers werden het slachtoffer van de internationale luchtbombardementen op Syrië, blijkt uit een rapport van de onafhankelijke onderzoeksgroep Airwars. Belgische bommen…
Destroyed_neighborhood_in_Raqqa-min