Dat de gekte rond de nationale voetbalploeg geen politieke invloed zou uitoefenen op wat voor regeringsvorming dan ook was altijd zonneklaar, maar werd omwille van hoog oplopende koorts even vergeten.
Wat dan met die diverse groep voetballers, die staalkaart van het nieuwe stedelijke België? Niets. Om te beginnen zijn de Rode Duivels geen afspiegeling van de maatschappij, want waar zijn verdomme die vrouwen dan? Bovendien gaat het om een commerciële luchtbel. Laten we niet vergeten dat er grof geld verdiend wordt door de sponsors van de ploeg, nota bene bedrijven die, zoals de Waalse kinderrechtencommissaris Bernard De Vos terecht stelt, verantwoordelijk zijn voor speculatie en het sluiten en verhuizen van vestingen en daarmee veel inwoners van onze trotse voetbalnatie verarmen en in de werkloosheid duwen. In tegenstelling tot de Belgische voetbalbond die aan heel het circus een netto winst van naar schatting 2,5 miljoen euro overhoudt. Wat zou 2,5 miljoen euro voor een Belgische begroting kunnen betekenen? Of voor de straatkinderen van zo vele favela’s?
Mijn goede vriend Junior Mthombeni, theatermaker bij het Sincollectief dat dezer dagen furore maakt met de voorstelling Rumble in da jungle op de Zomer van Antwerpen, zegt in De Standaard van 28 juni dat het voor veel jonge gastjes (lees: allochtone hangjongeren) fantastisch is dat er in dat blanke nationale team van weleer nu ook Fellaini’s en Lukaku’s zitten. Dat is ontegensprekelijk waar. Bovendien denkt Junior dat Vincent Kompany een icoon als Mohammed Ali zou kunnen worden, maar dat Kompany nog niet durft. Daar twijfel ik aan. Niet aan de oprechtheid van Kompany of Junior, maar ik twijfel of Kompany dat wel mag van Manchester City, van de sponsors, van de KBVB. Een lichte vorm van engagement staat natuurlijk goed op het CV, maar mag de commerciële belangen niet in de weg staan. En die belangen zijn groot.
De Fellaini’s, Lukaku’s, Kompany’s en Dembélé’s zijn in de eerste plaats geselecteerd door hun respectieve teams en door Marc Wilmots omwille van hun kwaliteiten en vaardigheden. Niet omwille van het feit dat ze een afspiegeling zijn van wat dan ook. Ze zijn (letterlijk) van goud waarde. Maar daar ligt misschien ook wel de sleutel om dat bedroevende gelijke kansenbeleid van België te ontgrendelen. Daar ligt wellicht ook de sleutel voor die jonge gastjes die de Rode Duivels aanbidden als goden.
Zesentwintig jaar geleden tekende ik mijn eerste vaste contract bij een kleine firma die computer hardware verkocht en verdeelde over heel België. De baas, nu zou het een CEO zijn, was een verlicht despoot die enkel en alleen geïnteresseerd was in zijn eigen bankrekening en daarbij niet vies was van duistere zaakjes. En hij legde er de zweep goed op. Werkdagen van zestien uur waren geen uitzondering, zaterdagen incluis. Voor iedereen. Om maar te zeggen dat het niet echt een fijne mens was. Maar wel kleurenblind. Hij had niet alleen veel klanten in Wallonië – u weet wel, die andere democratie waar ze een andere taal spreken – in het kleine team zaten ook een moslim en een sikh. Het kon hem absoluut niet verdommen welke huidskleur iemand had, wat voor religie iemand aanhing, of dat iemand de Griekse beginselen was toegedaan. Had iemand de kwaliteiten en vaardigheden om zijn bankrekening te spekken, dan was hij of zij meer dan welkom.
Als we dan toch met rechtse regeringen worden opgescheept, laat de Rode Duivels dan alsnog tot voorbeeld dienen. Laat de nieuwe ministers van werk, onderwijs, migratie of gelijke kansen, laat de ondernemers die de marxistische PS-regering van Di Rupo zo verguisd hebben eens aandachtiger kijken naar het nationale elftal. Wie weet zien ze dan wel hoeveel potentieel en potentiële winst er niet benut wordt door het uitsluiten van bepaalde namen en kleuren. Wie weet hebben de Fellaini’s en Lukaku’s dan ook echt betekenis.
