Huurhuizen als internationale handelswaar
Niet enkel Vlaanderen kampt met een wooncrisis, ook elders ter wereld is er een tekort aan betaalbare (huur)huizen. Socioloog Saskia Sassen wijst in een interview met De Volkskrant op de rol die grote financiële partijen in die wereldwijde crisis spelen. Op zoek naar winst ontdekten ze de voorbije jaren huizen als internationale handelswaar. In veel gevallen slokken financiële grootmachten als Blackstone hele blokken in één vlotte beweging op. Met één schamel huis zijn ze lang niet tevreden, want een groter blok is veel makkelijker internationaal te verhandelen. Wat in de VS en Canada al langer gebeurt, waait nu ook over naar Europa.
Het effect van deze financialisatie van de huizenmarkt? Hogere (huur)prijzen die van steden getto's voor de (super)rijken maken. In Berlijn en Barcelona groeit het verzet.
Het spionagesysteem van de toekomst is een artificieel data-brein
Het lijkt uit de koker van een aan lager wal geraakte sciencefictionauteur met een overontwikkeld gevoel voor samenzweringstheorieën te komen, maar volgens technologiewebsite The Verge ontwikkelen Amerikaanse inlichtingendiensten wel degelijk een artificieel 'brein' dat in staat moet zijn om de meest uiteenlopende databronnen (lees: alles) te verwerken om het verleden en heden te begrijpen en de toekomst te voorspellen. Om het helemaal een air van obscure sciencefiction te geven, kreeg het project de naam 'Sentient' mee, wat zoveel als 'voelend' betekent. Al sinds 2010 is Sentient in ontwikkeling, en dat is het tot vandaag nog steeds. Omdat Sentient voor het grootste deel in nevelen gehuld blijft, is het koffiedik kijken wat dit 'denkende systeem' zoal moet en zal kunnen.
Wel is het duidelijk dat Sentient gebruik zal maken van informatie van satellieten, en ook zelf die satellieten zal kunnen 'richten' op de volgens 'hem/haar' interessantste plekken. Iets wat de private industrie bovendien al langer dan vandaag doet. Een samenwerking rond dataverzameling, -uitwisseling en -analyse kon dan ook niet uitblijven.
Kinderarbeid voor chocolade
Twintig jaar geleden beloofden 's werelds grootste chocoladefabrikanten om kinderarbeid uit het productieproces te bannen. Het is hen nog steeds niet gelukt. In Ivoorkust werken kinderen, van soms slechts 12 jaar, zich in het zweet op de vele cacaoplantages, schrijft The Washington Post. Niet zelden gaat het om kindvluchtelingen uit het naburige Burkina Faso die, op zoek naar onderwijs en een beter leven, soms jarenlang gedwongen op cacaoplantages moeten werken. Dat deze praktijken blijven bestaan, komt onder meer omdat Mars en Nestlé - producenten van bijvoorbeeld M&M's of Lion - nog steeds niet in staat zijn om te traceren waar het grootste deel van de cacao die ze gebruiken vandaan komt.
Van een certificatiesysteem is geen sprake, al is het afdwingen van certificatienormen ook geen evidentie. Er zijn bovendien geen financiële of andere consequenties verbonden aan het niet nakomen van eerder gemaakte beloftes.
De verschraling van de lokale journalistiek inspireert Apache om net wel aan lokale onderzoeksjournalistiek te doen. Volg onze output hier op de voet.
Regiojournalisten staan onder druk en hebben veel te weinig tijd om zich te kunnen vastbijten in dossiers. Dat zeggen wij niet, maar wel de burgemeesters en schepenen waarover deze journalisten schrijven, blijkt uit onderzoek van Erasmushogeschool Brussel. Behalve tijdsgebrek, schuiven de lokale politici ook de onderlinge afhankelijkheid tussen journalist en hun onderwerp naar voor als oorzaak voor de 'brave' berichtgeving. Bang voor 'kuitenbijters' die hen met gedegen dossierkennis uitdagen hoeven ze naar eigen zeggen niet te zijn; op een paar uitzonderingen na is de beslagen regiojournalist de uitzondering op de regel.
Het meeste schrik hebben beleidsmakers van de 'digitale toog'. Lokale journalisten pikken tegenwoordig namelijk sneller burgers op die op sociale media hun klachten en frustraties ventileren en daarmee online bijval krijgen.
Klimaatneutrale Antwerpse Haven niet voor morgen
2050. Dat is het jaar waarin de haven van Antwerpen klimaatneutraal zou moeten zijn volgens het Havenbedrijf. In een gesprek met MO* Magazine legt Guy Janssens, chief corporate affairs van het Havenbedrijf, uit hoe de Haven dat voor mekaar wil krijgen. Dat er wel wat obstakels in de weg liggen, hoeft geen betoog. De miljardeninvestering van chemiereus Ineos in een nieuwe 'fossiele' installatie die grondstoffen voor plastics produceert, is er zo één van. Het Havenbedrijf rekent op de goede wil van Ineos en andere fossiele bedrijven om mee te stappen in het broodnodige transitiepad dat het in gedachten heeft.
Binnen 30 jaar weten we zeker of het optimisme van het Havenbedrijf voldoende zal zijn zijn.
Heb je zelf iets interessants gelezen, gehoord of gezien? Laat een reactie achter onderaan dit stuk, of mail naar keuze@apache.be!
