Er is altijd nog een land

En het dient gezegd: de voorbije dagen en weken hebben we volop genoten: de Belgische feestdag, de Vlaamse feestdag, de Belgische voetbalploeg, ... Zelfs door de provincies waarde even een verdwaald windje van trots toen Liesbeth Homans ze via Radio I wilde afschaffen.

Didier

Sommige mensen hebben een paar blikken Belgium nodig om zich bandeloos te laven aan volk of natie. Anderen, zoals Didier Reynders, glimmen meer van nature van nationale trots. Of het nu om een Saudische prins, een jachtluipaard, de combinatie van beiden of een nationale voetbalploeg gaat, onze minister van Buitenlandse Zaken laat geen kans onbenut om er zijn glorie op af te laten stralen.

Maar goed, Didier geeft de mensen op z'n minst iets om over te praten. Uiteindelijk valt er over Thaise voetballertjes ook niet oneindig veel te zeggen. Idem voor de droogte trouwens.

Of de begroting. Daar valt al helemaal niets over te melden. Hoogstens het ongebreideld positivisme waarmee de regering-De Wever de omvang van het gat erin inschat.

Mia

Waarom we nu plots aan Mia Doornaert moeten denken, is ons eerlijk gezegd ook een raadsel. Maar kijk, het is zomaar gebeurd en nu we het er toch over hebben, kunnen we net zo goed iets kwijt over haar toekomst als voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren.

De Vlaamse Regering heeft haar daarvoor voorgedragen en Mia vindt dat prima. Wij menen ooit nog ergens een verloren pleidooi van de onafhankelijke barones te hebben gelezen tegen politieke benoemingen.

Maar het is wat het is: rechtlijnigheid is dezer dagen veeleer een hindernis dan een deugd.

Neem nu Trump. Een verkeerde interpretatie van een soort dubbele negatie volstond om de wereldorde grondig door elkaar te rammelen.

Niet dat het helpt, maar wij hadden het deze week een paar keer over de Amerikaanse president: over zijn muur, over zijn overnachting in Schotland en over zijn Europese steunberen.

Volets

Tussendoor kon u nog wat lezen over de geldzorgen van extreemrechts en over de antiradicaliseringscellen die binnenkort in alle gemeenten actief zullen zijn. Niet iedereen wordt daar even vrolijk van.

Afrondend moeten we nog even langs de schepencolleges in onze centrumsteden. Niet dat daar veel te zien is. Ondanks de nakende gemeenteraadsverkiezingen blijven de rolluiken van de gemeentehuizen potdicht: slechts in drie van de dertien centrumsteden staat de agenda van wat er besproken wordt in de schoot van 'de ministerraad van de gemeente' online, en dan vaak nog lang niet alles.

Nu laat bij dit weer half Vlaanderen de volets af, maar toch.

Tot genoegen!