Wat we gelukkig wel met zekerheid kunnen vertellen is dat Bart De Wever deze week heeft gedanst met een Russische operazangeres. Charles Michel - die afgelopen secretaressedag eigenlijk een bloemetje had verdiend van De Wever - had nog maar net een Russische diplomaat uitgewezen.
Maar zand daarover: 'Als onze Rode Duivels gaan, kunnen wij ook op handelsmissie. De ondernemers zijn hier vragende partij voor', verkondigde Bart De Wever in Het Laatste Nieuws.
Nieuwe vrienden
En u weet intussen wat er gebeurt wanneer ondernemers ergens vragende partij voor zijn bij Bart De Wever. Zeker als het mediamagnaten zijn. Of projectontwikkelaars. En al helemaal als ze bevriende aandeelhouders aan boord hebben.
Eerlijkheidshalve moeten we daar gelijk aan toevoegen dat, na Erik Van der Paal nu ook de Luikse PS-kameraden van Bart De Wever uit Land Invest Group zijn gestapt.
Het is, met andere woorden, hoog tijd om nieuwe vrienden te maken.
Helaas wringt net daar het schoentje: de vastgoedboys willen heden ten dage niet langer door het beeld lopen, samen met politici. Dat vernamen we middels een open brief uit de sector.
Uitgebreid knuffelen, lieve woordjes in elkaars oor blazen of gewoon diep en nederig voor elkander buigen ... het is er allemaal niet meer bij sinds dat feestje in 't Fornuis.
Gewoon omdat daar een slok of twee cola zero werd genuttigd.
Politimmo complex
In dat verband zouden we trouwens graag de term 'politimmo complex' willen munten. Een Belgische immovariant van het militair-industrieel complex, zeg maar. Helaas - en we zijn ons daar terdege van bewust - bekt het niet echt.
Het begrotingsevenwicht is momenteel moeilijker te vinden dan ministers die de opbrengst van de Kaaimantaks met grosso modo factor honderd verkeerd inschatten
Snel, voor we weer als lasterlijk medium worden weggezet: dat 'politimmo complex' stoort zich niet aan partijgrenzen. Kijk maar naar Gent, naar Geert Versnick of gewoon naar de Warande. Of naar de Nationale Bank.
Was het vroeger dan allemaal beter misschien? Niet dat het er verder ook maar ene moer toe doet, maar wij denken van niet.
Neem nu wijlen André Vlerick. Het kan in dit land perfect: je naam geven aan een hogeschool waar het economisch kruim van het land wordt gekneed én centraal staan in Luxemburgse witwasoperaties rond illegale wapenleveringen aan het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime.
Almacht
Maar terug naar vandaag. We draaien niet rond de pot: het reëel minimumloon in ons land is, sinds 2010 met 1,7 procent gedaald.
Heeft de almacht van N-VA daar veel goed aan gedaan? We weten enkel dat het begrotingsevenwicht momenteel moeilijker te vinden is dan ministers die de opbrengst van de Kaaimantaks, met grosso modo factor honderd verkeerd inschatten.
Alles wel begrepen, zouden we haast gewag kunnen maken van een politieke meevaller dat er de voorbije week in een of andere Anderlechtse wijk enkele stenen het luchtruim doorkliefden.
Terwijl wij drukdoende waren het imago van Borgerhout op te krikken, zagen we een emoticongewijs peinzende Francken Theo tweeten 'Arabische jongeren en stenen ...'
We lazen dat daar veel reactie op kwam.
We lazen ook dat journalistiek rake klappen krijgt.
En dat in ons land een handvol industriëlen de media controleren.
Het goede nieuws is dan weer dat u daar iets kan aan doen.
Tot genoegen!
