Parade

Jeroen Olyslaegers
JEROEN
JEROEN

Een half uur voor het vertrek van de demonstratie dacht ik: shit, iedereen is in zijn nest blijven liggen, hier sta ik met mijn vrouw en een kluitje vrienden. Maar toen begon het; een onophoudelijke stroom van mensen, eerst een voor een zo leek het wel, daarna in steeds dichter drommen. Allemaal mensen die dit huidige regime zo beu zijn als koude pap? Uiteraard, maar dat leek gisteren zelfs niet de hoofdzaak. Mensen zijn in Brussel samengekomen omdat ze voelen dat het beter kan. Dit was geen betoging tégen, dit was een parade voor iets. En zo begon het in min hoofd, de ontroering over al die mensen apart die samen een grote golf van energie vormden.

Zoveel mensen

Er was die ene gepensioneerde radiomaker die schuchter kwam snuffelen, nog niet overtuigd of hij zich wel zou aansluiten en zo ja bij welk thema. Vluchtelingen, milieu, democratie? Nog meer? Dan daar ook nog eens gaan snuffelen. Dan had je die kleine vrouw met felle karbonkelogen, wachtend achter een breed spandoek, ongeduldig, maar vooral vastberaden om te vertrekken. Er was die jolige meneer die foto’s van ons nam, me zei dat ik leek op Karl Marx, en me daarna voorstelde aan zijn vrienden, allemaal met grijs haar, ze kwamen uit Luik en ze wilden dat we dat wisten.

Er was die kerel met leeuwendreadlocks en een brede glimlach die deed of hij niet merkte dat er vrouwen genoeg waren die het liefst met hem alleen een parade wilden vormen. Toen zag ik die koppige hippie, al vijfenveertig jaar overtuigd van zijn gelijk en zijn betere wereld, stappend zoals hij al vier decennia heeft gedaan. Er was dat gezin, moeder en vader met twee kinderen, die synchroon begonnen te dansen zodra iemand maar roffelde op een trom.

Er was die ene zwarte mevrouw met godinnenheupen en op haar krullen een kapiteinspet, die op een minipodium scandeerde dat we met héél véél waren, en steeds méér. Er waren die chirogrieten die lachten, elkaar maar bleven aanstoten, van alles en nog wat zagen en daarna in koor een slogan uitprobeerden. Er was die filosoof die met een brede glimlach badges verkocht van Hart Boven Hard. Er waren zoveel fanfares, majorettes, zangkoren, weirde clowns. Er was die ene actrice met joepiejoepie-ogen die me kwam kussen.

Er waren er zoveel, zoveel mensen, zoveel levensvreugde, zoveel vastberaden hoop op iets anders en beters

Er was die ene havenarbeider die ik nooit eerder zag en me kwam omhelzen terwijl hij me vertelde dat zijn werkmakkers er ook bij waren. Er was dat ene meisje dat waarlijk onvermoeibaar door een megafoon ons aanmaande om mee te zingen dat ‘wij burgers het zelf doen’. Er was vooral ook mijn eigen vrouw die evenzeer een heel eind door die megafoon zong en zo gelukkig door de straten van Brussel danste, voor mij het schoonste van het schoonste. Er was die Jimi Hendrix op leeftijd, die mechanisch en toch funky op zijn elektrische gitaar twee akkoorden aansloeg en daarbij scandeerde: People! Power!

Er was dat ene moment, op de brug, waar we met allen samen zagen dat de beide kanten van het kanaal, zo ver we konden zien, gevuld waren met kleur, met plezier, met vastberaden goesting. Er was Molenbeek en de gebroeders Ben Chikha, beiden in kapiteinsuniform, de een hoog in de lucht zingend ‘Welkom in Molenbeek’ terwijl de andere, beneden, naar me wuifde met sterren in zijn ogen.

Er waren er zoveel, zoveel mensen, zoveel levensvreugde, zoveel vastberaden hoop op iets anders en beters.

Zijlijn

En nu? Moet ik dat afwegen tegen de wereld van vandaag, met zogenaamde leiders die zich gedragen als jagers op groot wild, maar dan met een plastron aan en hun tikkende vingers aan Twitter? Moet ik ons echt afwegen tegen die knechten, trippelend op tapijten van andere belangen in zoveel hotellobby’s? Denkt u, o lezer, dat er nu echt een vergelijk is met de onophoudelijke propaganda en zelf opgeroepen profetie van angst en nog meer angst, van Molenbeek als rovershol, van gaten in een begroting die plots krimpen, van overwegingen voor dure jachtvliegtuigen hier tot stoere kreten daar die spontaan grenzen zouden moeten doen sluiten als een aarsspier?

Heel de tijd, zeven op zeven, vierentwintig uur lang wordt de publieke opinie gemanipuleerd alsof het altijd verkiezingen zijn, de waarheid in kipkap van tweets en quotes

Van minderminderminder, van besparen, Turteltaksen, versleten reactoren, tunnels die op instorten staan, spoorbedrijven die worden mismeesterd in de hoop snel tot privatisering te kunnen overgaan, heel de tijd, zeven op zeven, en vierentwintig uur lang de publieke opinie maar manipuleren alsof het altijd morgen verkiezingen zullen zijn, de waarheid in kipkap van tweets en quotes, de leugen die heerst, de hypocrisie die openlijk wordt bezongen, de haat voor alles en iedereen, of zullen we zeggen: misprijzen en dedain voor ieder die een komma afwijkt van de eigen mening? Meent u in alle ernst dat dit realiteit is en dat we gisteren in de straten van Brussel naïviteit hebben tentoon gespreid?

Dat kan, maar dan was u er niet. Aan de zijlijn begrijp je dit nooit.

LEES OOK
Jeroen Olyslaegers / 30-03-2015

Brief

Het positief verzet, het verzet met inhoud, kreeg gisteren bakken regen over zich heen, maar vooral een flinke windstoot in de zeilen. Jeroen Olyslagers gaat op zoek naar de…
Jeroen Olyslaegers
Jeroen Olyslaegers / 02-03-2015

Pelgrim

Maart wordt een pelgrimsmaand. Uit de eerste column die Jeroen Olyslaegers voor Apache.be schrijft spreekt meteen de nodige HartsTocht. 'We komen ons kot uit met een positief…
Jeroen Olyslaegers
Herman Loos / 29-09-2014

Welzijnsstaat

Geen betere plaats om het vadsige kudderoofdier dat de mens is beter te observeren dan het winkelcentrum, meent Herman Loos. Echt vrolijk wordt hij daar niet van. 'We zijn…
Herman Loos - Column - Uitgelicht