Pluche

Hilde Sabbe
HILDE
HILDE

Halsema's carrière valt samen met de meest gedenkwaardige historische periode sinds WOII, die begon met de aanslag op de Twin Towers, de moord op Pim Fortuyn en Theo Van Gogh. In haar afscheidsbrief aan de Tweede Kamer stelt Halsema dat ze die heeft zien veranderen van 'een besloten sociëteit in een publieke arena waar soms op het scherpst van de snede maatschappelijke conflicten worden uitgevochten'. Dat op het scherp van de snede mag letterlijk genomen worden: de toon in het Nederlandse politieke debat is een pak ruwer en harder dan in België. Femke en haar gezin worden herhaaldelijk met de dood bedreigd en krijgen even vaak bescherming.

Gooise r

Pluche gunt de lezer een blik in de coulissen van de politiek, waar fundamentele ideologische keuzes (sturen we al dan niet troepen naar Afghanistan?) afwisselen met ronduit kinderachtig gedrag (onderhandelingen lopen stuk omdat Job Cohen (PVDA) niet tegen het gegiechel van Femke en Alexander Pechtold (D66) kan. Als lezer schud je vertwijfeld het hoofd bij de zoveelste mislukte poging van linkse partijen om samen te werken, maar er zijn ook vermakelijke anekdotes.

In haar eigen partij wordt soms wat spottend gedaan over Halsema, die ze de 'Gooise r' (een wat 'bekakte uitspraak voor burgertrutten') verwijten. Als Halsema als fractieleider door koningin Beatrix ontvangen wordt, zegt die tegen haar: “Er is helemaal niks mis met uw 'r'. Niks van aantrekken van die kritiek: dat zeggen ze over mij ook altijd”.

In de Nederlandse politiek zitten zoveel prachtige verhalen verborgen. Over grote politieke conflicten, over nooit tot stand gekomen coalities, over machtsverschuivingen en het menselijk leed van publieke vernedering

Maar wat ik vooral voel bij het lezen van Pluche is afgunst. Om Halsema een laatste keer te citeren: “In de Nederlandse politiek zitten zoveel prachtige verhalen verborgen. Over grote politieke conflicten, over nooit tot stand gekomen coalities, over grote ontwrichtende machtsverschuivingen en over het al te menselijk leed van publieke vernedering. Het zijn fraaie en akelige verhalen. Het zou goed zijn als de politici die vaker zelf zouden vertellen, om de democratische cultuur te verrijken en kunstenaars te inspireren.”

Ik wed dat de Belgische politiek evenveel boeiende verhalen bevat, die een groot publiek zouden boeien. Ik wacht ongeduldig.

LEES OOK
Peter Casteels / 30-04-2012

Politici op zoek naar de doe-bonus

Politici, de VLD voorop, profileren zich vandaag meer dan ooit als doeners. Verantwoordelijkheid nemen, de koe bij de horens vatten, de handschoen opnemen, doen! Hoe? Een kniesoor…
Alexander De Croo