Rocco die, dat is bekend, al een tijdje bij zijn vader Guy Ritchie in Londen woont, en weigert terug te keren naar de VS – en naar jou. Dat doet zeer. ,,Het klopt: er is geen liefde sterker dan die van een moeder voor haar zoon", verklaarde je op het podium. ,,Als ik er nog meer over zeg, ga ik misschien wel huilen." En vervolgens droeg je het liedje La Vie en Rose op aan Rocco.
Zo 'rose' is het leven ondertussen niet meer, gok ik. Maar dat van die liefde klopt wel. Freud schreef het al : “Alleen in de relatie met haar zoon vindt een moeder onbegrensde voldoening, van alle menselijke betrekkingen is die in alle opzichten de meest volmaakte en minst ambivalente“.
Rocco
De verbazing dat je als vrouw het leven schenkt aan een heel ander wezen dan jijzelf. De opluchting ook - bij mij toch - dat er geen kans bestaat op de herhaling van een moeizame moeder - dochter relatie. Kleine jongens zijn meestal heerlijk ongecompliceerd en rechttoe- rechtaan. Ze stuiteren door de dagen, hebben weinig of geen last van nukkige verdrietjes waar meisjes vaak mee worstelen (ik was zo'n meisje). En ze adoreren hun moeder.
Vaders, betoogt therapeute Annette Heffels, zijn tijdens de puberteit vaak betere opvoeders dan moeders
Dat deed Rocco ook. Ook toen hij geen jongetje meer was, maar een prille tiener en de showbizzwereld spannend vond. En opeens sloeg het om. Wou hij niet langer op het podium vertoond, wilde hij je niet meer als FB – vriend, vond je openlijke bewondering genant maar klaagde tegelijkertijd ook over te weinig aandacht. Hij woont nu bij zijn vader, Guy Ritchie, en het oerdegelijke bestaan van rijke Brit lijkt hem aan te spreken.
Vaders
Allicht dat je vertwijfeld bent. Is alles dan voor niks geweest? Is het echt onmogelijk om een beroemde entertainer én een goede moeder te zijn? Welnee. Er zitten ook goede kanten aan Rocco's keuze. Vaders, betoogt therapeute Annette Heffels, zijn tijdens de puberteit vaak betere opvoeders dan moeders. Ze hebben minder empathie, maar krijgen meer gedaan. Met andere woorden: Guy probeert waarschijnlijk niet om in Rocco's hoofd te kijken, maar gaat met hem fietsen, als ik de foto's in de Britse pers mag geloven. Boring, denk jij, maar: lààt ze. Male bonding tussen vader en zoon valt toe te juichen, daar moet je niet tegen vechten.
En vooral: beschouw het niet als een persoonlijke afwijzing. Hij moet gewoon even weg uit je zonnestelsel, zichzelf uitvinden, uitmaken wat hij belangrijk vindt. Geloof me, hij krijgt gauw genoeg van de koekjes bij de thee, en het gekrijs van zijn stiefzusjes en -broertjes: hij heeft jouw genen. Laat hem niet los, maar vooral: wanhoop niet. Het komt allemaal in orde, al moet je misschien wat geduld oefenen. Ooit is hij trots op zijn vrijgevochten en rebelse moeder. Trust me.
