Later veranderde dat advies weer en moest je net tijd nemen om te rouwen, maar aan dat oude adagium moest ik, weliswaar in een heel andere context, denken toen ik Louis Michel bezig zag tijdens een hoorzitting in het Europees Parlement. Oprecht verontwaardigd – wat zeg ik, ziedend – over de maatregel waarbij in Denemarken goederen en geld van vluchtelingen in beslag worden genomen, en over de manier waarop het debat daarover werd gevoerd. “Dit is niet de manier om xenofobie en racisme aan te pakken”, fulmineerde Michel. “Zo moedig je partijen alleen aan om nog racistischer te worden."
Ik betwijfel sterk of de woede-uitbarsting gezond was voor 's mans hart, maar wat deed het goed om nog eens een politicus oprecht boos te zien. Morele verontwaardiging is een zeldzaam goed dezer dagen. Bange politici daarentegen zijn er in overvloed. En dan hebben we het nog niet over een grote existentiële angst, maar iets van een kleiner formaat.
Schrik
Schrik voor wat de aanwezigheid van vluchtelingen straks betekent voor het kusttoerisme, bijvoorbeeld. Schrik dat de mazelen zullen overslaan van het tentenkamp in Calais naar nabijgelegen Vlaamse gemeenten. Ik beweer niet dat de angst niet begrijpelijk of legitiem is, maar ik vind het wel erg dat net die emotie de boventoon haalt.
Morele verontwaardiging is een zeldzaam goed dezer dagen. Bange politici daarentegen zijn er in overvloed
Terwijl woede zoveel meer op zijn plaats zou zijn. Woede om het feit dat in Calais zoveel kinderen in mensonterende omstandigheden leven, terwijl hun ouders geen andere misdaad hebben begaan dan een nieuw en beter leven te zoeken. Woede over het feit dat er nog steeds geen oplossing is voor de uitzichtloze oorlogen waarvan de vluchtelingen het slachtoffer zijn, woede over de falende economieën in landen als Tunesië waar voor jongeren geen toekomst meer is. En dan zijn we verwonderd dat er economische vluchtelingen zijn. Oprechte verontwaardiging zou bijvoorbeeld een motor kunnen zijn voor een soort Marshallplan voor Tunesië.
Maar nee, we houden het bij angst. Bange politici die op hun beurt bange burgers genereren. Zoals premier Michel die verklaarde dat het tentenkamp in Calais hem grote zorgen baarde. Omwille van de nabijheid van de Vlaamse kust en de mogelijkheid dat ook daar vluchtelingen zouden opduiken. “En ook om humanitaire redenen”, voegde hij er haastig aan toe, als gold het een afterthought. Nee, dan heeft 'de oude Michel' zijn prioriteiten toch beter op een rij.
