Die zin komt uit Het Geuzenboek en beschrijft de maatschappelijke spanningen tijdens de zestiende eeuw in de Zuidelijke Nederlanden. Maar die zin, gepubliceerd in 1979, kreeg voor mij plots een bijzondere weerklank in dit jaar onzes heren 2016. Net op het moment dat ik hem las, kreeg ik via de radio te horen dat de kernreactor van Doel 1 werd stilgelegd wegens een technisch mankement. De afgelopen week zijn er hier en daar nog wat van die ‘incidentjes’ geweest, en ze klinken allemaal als palliatieve signalen, alsof iets ons duidelijk wil maken dat genoeg soms echt genoeg betekent en dat het geen zin heeft om de levensduur van hoogbejaarde kerncentrales nog eens met tien jaar te verlengen. Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon ziet dat anders. Volgens hem is het feit dat de kernreactor stil werd gelegd een bewijs van het feit dat de veiligheidsprocedures van de kernreactor werken. Daar valt geen speld tussen te krijgen, zeker? Een mens verkneukelt zich niettemin nu al om cabaretier Michael Van Peel tijdens zijn jaaroverzicht van 2016 diezelfde zin gewoon te horen herhalen waarna het publiek zich onnozel lacht. Dat is immers een symptoom van deze tijd waar sterven en geboren worden naast elkaar plaatsvinden. Spitse cabaretiers hoeven geen grappen meer te verzinnen, gewoon holle zinnen citeren van de palliatieve beleidsverantwoordelijken volstaat.
Stervende wereld
De oude wereld die sterft is de manier waarop diezelfde beleidsmensen in dit land al decennia omgaan met energie. De liberalisering van de markt heeft simpelweg geleid tot een bot systeem van geld uit de zakken slaan van de burger, een accijnzensysteem waarbij Keizer Karel ontroerd voor zou hebben geapplaudisseerd, gezien het zonder bloedvergieten gebeurt en slechts af en toe wat chantage volstaat. Onder dit bewind is dat nog erger geworden, maar een mens kan zich niet van de indruk ontdoen dat deze ploeg gewoon dezelfde dienstvaardige koers aanhoudt die Electrabel rijk maakt en de burgers steeds armer. Ze klinken wat arroganter, meer niet.
de liberalisering van de markt heeft simpelweg geleid tot een bot systeem van geld uit de zakken slaan van de burger
Mocht er nu een geuzenopstand losbarsten, zoals Boon het zo meesterlijk beschrijft, dan zou het over onze immens stijgende energiefactuur kunnen gaan en over het feit dat dit land de energietoekomst nog niet zo lang geleden in een frigo heeft opgeborgen waar het logo van Electrabel op staat. Hier heerst in dit land op dat vlak tot nader order geen toekomst meer. Veel mensen zijn dat beu. Maar zo lang de leugen in het land heerst dat het over ‘jouw’ energie gaat en zolang genoeg mensen dat simpelweg accepteren vooraleer weer in te dutten, zijn we daar niet veel mee.
Palliatieve energie
De nieuwe wereld zit er niettemin toch aan te komen, hoe ‘back to the future’ dit beleid ook mag zijn. Op het gebied van energie is de toekomst aan emancipatie op het vlak van overheidsbemoeienis en een al te opvallende bescherming van multinationals, met coöperatieven en collectieve aankopen, windmolens en zonne-energie als waar alternatief. En ja, Boon heeft gelijk. Op dit moment lopen er nog een paar zaken door elkaar waardoor een mens niet kan zien wie tot de stervende wereld behoort of welke evolutie kadert in die nieuwe wereld. Zo kan in de krant De Morgen voormalig SP-minister Johan Vande Lanotte zich tijdens een zogenaamd ‘verzoeningsgesprek’ met de voormalige Electrabel-topvrouw Sophie Dutordoir zonder enig probleem als een Geus opstellen die het gevecht met de moloch heeft durven aangaan. Dat was pijnlijk en lachwekkend, gezien dat dit strijdmomentje nogal schril afsteekt tegen datzelfde slaafse en vooral perspectiefloze energiebeleid van de politieke generatie waartoe hij behoort.
Er komt een ware energierevolutie aan, waarvan je de contouren al kan zien in een land als Duitsland. Dat hou je niet tegen door Doel en Tihange open te houden
We gaan de komende jaren nog genoeg beleidsmensen meemaken die de pluimen van de nieuwe wereld op hun hoed zullen steken. Laat ons die voeren aan mensen die er iets mee kunnen zoals Michael Van Peel. Er komt een ware energierevolutie aan, waarvan je de contouren al kan zien in een land zoals Duitsland, en dat hou je niet tegen door Doel en Tihange open te houden bij wijze van palliatieve energie. Wel jammer dat we de kosten op het sterfhuis dienen te betalen. Maar we lijken dat gewoon te zijn, niet? Boon beweert dat we dat al héél lang gewoon zijn. Troost u, o lezer. Boon beweert dat we ook verzet gewoon zijn wanneer het écht genoeg is geweest. Wie weet associëren we dat ooit met Doel.
