Of ze gevonden zijn, mag Joost weten. Dat het drukke kerels waren, staat vast. Druk met het viseren van shoppingcentra, concertzalen, musea, ziekenhuizen, hulpdiensten, universiteiten en hogescholen en scholen tout court. Wat niet in hun vizier komt, moet wel heel onbelangrijk zijn. Wellicht daarom dat de Koninklijke Bibliotheek vorige week toch ook maar een persbericht stuurde om te melden dat ze wegens de terreurdreiging ook de deuren sloten. Ik zeg niks, ik hou van boeken. Wat mij het meest verontruste, of liever deprimeerde, was het filmpje met de directie van een Brusselse school die besloot woensdag terug open te gaan. Uiteraard mits de nodige voorzorgen.
Op Slot
We zagen een directeur die zijn 15 minutes of fame claimde en ons achtereenvolgens het papieren plan van het gebouw toonde en daarna driftig met een sleutelbos door de gangen liep. Hij deed vast mee aan de lockdown, alsof het de opvolger van de icebucket challenge betrof. Nog even wat shots van een vergadering met de leerkrachten die braaf nota namen en we waren op alles voorbereid.
Een aantal jaren geleden leerden we echter dat scholen alleen al qua brandveiligheid hopeloos achterop hinken. Er bleek ook nog eens geen geld te zijn voor de aanpassing van de gebouwen naar de door de overheid zelf opgelegde normen. Eigenlijk hoefde men niet te wachten om scholen te sluiten tot er wat gekken terreur zaaien, een simpele controle op brandveiligheid volstond. Maar nee, we zijn alleen op de horeca zo streng. Alsof dat en het structurele capaciteitsgebrek niet erg genoeg was, ontbreekt blijkbaar de know-how om met crisissituaties om te gaan.
De reportage eindigde geruststellend: de deur ging onverbiddelijk op slot tijdens de lesuren. De kindertjes binnen, de snoodaards buiten. Zo simpel. Het wekte geen vertrouwen. Ik meen zelfs dat dit compleet indruist tegen de wettelijke bepalingen inzake brandveiligheid. Tenzij het deuren zijn die zich van binnen naar buiten wel laten openen. We zagen de sleutel twee keer ronddraaien in het slot. Ik weet niet in welk "terrorisme for dummies" boek die man gelezen had dat Jihadisten en ander tuig altijd langs de voordeur binnenkwamen. Ik kon alleen maar hopen dat het allemaal nog niet zo’n vaart zou lopen en er die dag buiten "heb je de directeur op tv gezien?", geen lopend vuurtje de ronde deed.
Dit is geen eindtijd. Het is hoog tijd. Hoog tijd dat we in onderwijs, onderwijsinfrastructuur en onderwijsmanagement gaan investeren
Eindtijd
Nu, onze gezagsdragers deden het niet beter. Iedereen zat in zijn eigen trip. Joëlle Milquet kon op niets anders komen dan het instant bouwen van safe rooms in scholen. Is dat niet zoiets dat heel rijke mensen in hun villa laten bouwen om in geval van homejacking hun vrouw en kinderen in te parkeren? Een gemiddelde schoolpopulatie loop toch al gauw in de honderden kinderen die je moet behoeden. Wie mag straks met de juf in de safe room? Lijkt me een pervers spelletje. Maar goed, er is toch geen geld voor die onzin. In onderwijs is er nergens geld voor tout court. Terwijl onderwijs de alfa en omega is in dit verhaal. Triest.
Conclusie: alle ouderwetse oefeningen ten spijt, we zijn niet voorbereid op onheil. We hebben geen clue. Je leert het ook niet in workshops met gênant rollenspel, of in de gebruikelijke evacuatie-oefening die niemand serieus neemt. Wellicht (en hopelijk) krijgt het leeuwendeel van de scholen er nooit mee te maken, maar toch zou je als directie en personeel over de nodige knowhow en situatie-inzicht moeten beschikken om in een crisissituatie accuraat te handelen. Elke fout kan de zaak erger maken. Maar daar mag je niet eens aan denken.
Ik maak me sterk met de vergelijking dat wanneer men zou zeggen dat mensen die op het juiste moment op de juiste plaats zijn een prijs winnen, niemand in zijn kans zou geloven. Maar wanneer we drie tanks op een rij zien, denken we dat we er allemaal aangaan. Inshallah. Ik wil nuchter blijven. Dit is geen eindtijd. Het is hoog tijd. Hoog tijd dat we in onderwijs, onderwijsinfrastructuur en onderwijsmanagement gaan investeren.
