Net zoals in het Verenigd Koninkrijk waar pas verkozen Labour-voorzitter Jeremy Corbyn het gevecht met het status quo van het huidige systeem aanvecht, krijg je nu het fenomeen Bernie: recht voor de raap, moreel fijnbesnaard, en met een diep geloof in een eerlijk debat.
Establishment
Mocht je de mainstreampers geloven, komen zowel Corbyn als Sanders van een andere planeet. Beiden zijn bijzonder laconiek als het over zulke aanvallen gaat. Ze hebben zich al meermaals verzet tegen het feit dat er persoonlijke beschimpingen als argumenten worden gebruikt. De interviews van Sanders maken duidelijk dat er een gigantische kloof gaapt tussen wat de goegemeente van de pers voorschotelt en de behoeftes van de gewone burger. Deze man lijkt écht onafhankelijk en deelt overduidelijk niet het paradigma van het politieke biotoop dat het "establishment van Washington" heet.
Vaak doet de man me denken aan wijlen Gore Vidal, een van de meest fascinerende Amerikaanse auteurs van de afgelopen eeuw. Vidal was weliswaar opgegroeid in de coulissen van de Amerikaanse politiek, maar dat maakte zijn polemische aanvallen net zo dodelijk. Ook hij had de pest aan de binnen- en buitenlandpolitiek van de VS en twee keer trachtte hij in de politiek te gaan. Twee keer verloor hij, niettemin met verve. Hij zag de oorspronkelijke waarden van de republiek te grabbel gegooid voor het imperium van big business en Wall Street dat we nu kennen en waar elke presidentskandidaat op het einde van de dag inwisselbaar blijkt. Jammer dat de man op weliswaar hoge leeftijd is overleden; hij zou van Bernie genoten hebben.
De kloof tussen de werkelijkheid van de pers en de werkelijkheid van de gewone Amerikaan oogt bijzonder diep
Vorige week deed Sanders mee aan een kandidatendebat. Alle ogen waren gericht op Hillary Clinton die al sinds maart van dit jaar onder vuur ligt over haar privégebruik van e-mails. (Wie daar het fijne van wil weten; raadpleeg een zoekmachine. Het is te onnozel om hier uit de doeken te doen.) Sanders had geen zin in gelul over mails. Hij klaagde daarbij de pers aan die zich liever bezig houdt met futiliteiten in plaats van met de echte problemen, zoals de ultrarijken die steeds rijker worden en een middenklasse die door gebrek aan kansen op bezwijken staat. Daar kreeg hij op alle banken applaus voor, ook van Clinton uiteraard. Maar dat was dan ook, volgens de pers in dit land en de mainstream media in de VS, het enige zinnige dat de mens te zeggen had. Nee, zo klonk het achteraf unisono, Clinton had duidelijk het debat gewonnen.
Poll
Dat is merkwaardig, gezien de populariteitspolls compleet het tegenovergestelde zeggen. Sanders wint daar immers afgetekend, Clinton komt zelfs niets in de buurt. Maar dat mag blijkbaar niet geweten zijn. CNN gaat daarbij heel ver. De poll op hun website toonde aan dat 81 procent van het publiek voor Sanders is en 13 procent voor Clinton (de rest van de kandidaten verdwijnen in de obscuriteit). Goed dat een aantal alternatieve websites een screenshot hebben gemaakt, want de zender verwijdert die poll prompt en vervangt het bericht door: ‘Clinton triumphs in Democrat debate as rivals compete to lose.’ Een analyse van Twitter toont aan dat Sanders meer dan 400.000 keer wordt vermeld, meer dan alle kandidaten, Clinton incluis, samen. Ook Sanders geldinzameling gaat sinds dat debat de lucht in.
Wie daarbij gewaagt van een samenzwering van het establishment, ziet niet wat er op een dieper niveau aan de hand is. De Amerikanen laten zich minder leiden door wat de pers hen als waarheid voor houdt. Sanders krijgt zijn boodschap verkocht ondanks de traditionele media en dankzij Twitter en Facebook, iets wat hem niet al te veel geld kost, vergeleken met de uitgaven van de verkiezingsmachine die achter Clinton staat. Het lijkt nu onwaarschijnlijk dat hij de kandidatuur wint. Maar de kloof tussen de werkelijkheid van de pers en de werkelijkheid van de gewone Amerikaan oogt wel bijzonder diep. Het woord "bezetting" dringt zich op, ditmaal out in the open.
