Terwijl ik deze woorden schrijf, krijg ik een ivoren toren-gevoel. In Rotterdam onderhandelt op dit eigenste moment de politie met een verdachte die zich in het toilet van de Thalys sloot. Nu ja verdachte, de man beweert een bom bij zich te hebben. In het licht daarvan lijkt elke theoretische denkoefening een luxe die je je niet kan permitteren. Maar ontstaan er nu net niet veel maatschappelijke aberraties omdat we gezien de continue staat van paraatheid alleen nog maar beroep doen op onze instincten? Iets wat je kan vergelijken met een troepje boerenzonen die onder je hersenpan huizen, en bij het minste geluid de mouwen oprollen en vervaarlijk hun vuisten laten zien. Sorry, als ik hiermee zonen van landbouwers schoffeer. Ik gebruik deze vergelijking omdat vroeger ‘gezond boerenverstand’ een toegelaten uitdrukking was en een positieve connotatie had zelfs. Dus… maar dat leidt ons te ver. We houden het op sorry. Sorry zonen van landbouwers, waar ook ter wereld, van welke kleur of religie ook, dat ik jullie ook maar vernoemde én… meteen associeerde met vuisten.
Tractors
Je weet maar nooit wie dit leest en er zich erg door aangevallen voelt. Het laatste wat ik nodig heb zijn tractors voor mijn deur. Een mens kan in deze fase van ons evolutionaire proces waarin de lengte van tenen ongelofelijk toeneemt, niet voorzichtig genoeg zijn. En die gevoeligheid beperkt zich niet alleen tot het hier en nu. Nee, wij hebben ons net zo goed de rechtzetting van opinies en daden van onze voorvaderen op de hals gehaald. Nu ze waren ook een zootje pompeuze slavendrijvers die dachten dat de nulmeridiaan door hun blanke reet liep. Maar om daar nu ineens het gelag voor te moeten betalen.
Ik ben het als vrouw gewoon in fictie, kunst en cultuur een tweederangs rol toebedeeld te krijgen. Dat de ondergeschiktheid van de vrouw aan de man zo lang aanvaard is
Ja, Shakespeare, een mysterieuze Britse pennenlikker, schreef in 1603 een verhaal over een jaloerse Moor in Venetië. En tweehonderd jaar daarna maakte Rossini er ook nog es een opera van. Nu legt de Metropolitan Opera in New York een mea culpa statement af door plechtig te beloven dat er nooit nog een zwart geschminkte Otello komt. En in Nederland zit men na het gouden koetsincident waar decoratieve referenties naar de koloniën opstaan die niet meer kunnen, alweer met de volgende Sinterklaas angst. Ik wil alles begrijpen. Dat mensen het niet fijn vinden dat er een karikatuur van hen wordt neergezet als volksvermaak. Sterker, dat men vindt dat alle historische beeltenissen van niet-blanke medemensen waarin zij in een onderdanige rol worden voorgesteld of hun kleur een issue is, niet meer kunnen.
Heks
Ik zoek naar vergelijkingen, naar situaties die mij als schetebleek, roodharig vrouwmens zo verongelijkt zouden doen voelen. Niks. Ik ben ermee verzoend dat heksen rood haar hebben, dat clowns rood haar hebben. Dat er voortdurend karikaturen met mijn persoonskenmerken worden opgevoerd. Maar om daar nu Halloween, Pipi Langkous of circussen voor af te schaffen, is me een brug te ver. Meer nog, ik ben het als vrouw gewoon in fictie, kunst en cultuur een tweederangs rol toebedeeld te krijgen. Dat de ondergeschiktheid van de vrouw aan de man zo lang aanvaard is. Nu ik het zo herlees, misschien ben ik wel gek dat allemaal te aanvaarden. Dat in de wereld massaal vrouwen onderdrukt worden, gelegitimeerd door religieuze motieven of pure testosteron. Dat een lullige voetballer zijn contract niet kwijtraakt als hij zich out als ‘vrouwenwisser’. Als een keten als H&M zich plooit naar het oprukkende vrouwbeeld met zedig bedekt hoofd.
Misschien, ben ik wel laf of lui. Of stom omdat ik denk dat feminisme iets voor wilde vrouwen uit de jaren ‘60 was, en de strijd voor eeuwig gestreden is. Waarom sluit ik de kans uit dat verworven rechten met de grond gelijk gemaakt kunnen worden? Ik heb een bleke, blonde dochter van 18, die met een koersfiets naar de universiteit trekt om er wiskunde te studeren. Een dochter die alles te verliezen heeft. Vooral nu in deze tijdgeest van lange tenen als het op discriminatie aankomt op basis van herkomst, maar steeds meer vergoelijkt hoe de positie van vrouwen in de wereld verslechtert. Zonder enige sorry!
Waar is John Lennon als je hem nodig hebt? John, women are the niggers of the world… again.
