Maak nu, o lezer, even abstractie van wat u zelf over Corbyn meent te weten en denk heel even na over wat deze premier uit een nabij EU-land over een andere partij uit hetzelfde land prijs geeft aan zijn bevolking. Hier lijkt geen staatsman aan het woord, ook al geeft een vluchtig medium als Twitter blijkbaar zelden aanleiding tot staatsmanschap. Andere commentatoren laten inmiddels weten dat de champagnekurken zouden knallen in Downing Street. Met zo een geschifte tegenstander zouden de Conservatieven met gemak de volgende verkiezingen winnen. "Het is een man uit het verleden!" gillen ze samen met een stem die uit George Orwells 1984 lijkt te komen.
Grassroots
Vele fans van Tony Blair geloven net hetzelfde. Ze hebben de afgelopen weken Jeremy Corbyn behandeld als een mol die "hun" Labour naar de haaien helpt waardoor ze decennialang van de macht zullen worden gehouden. Veel kranten zingen een gelijkaardig lied. Eerst werd Corbyn belachelijk gemaakt. "Hij heeft een baard, hij draagt een trui!" Vervolgens bleek net dat tot zijn populariteit bij te dragen, en werden zijn zogenaamde vriendschappen met louche volk in de verf gezet. "Hij houdt van die kerels van Hamas, hij is een antisemiet!" Toen dat niet hielp werd er geklaagd over een mogelijk internationaal isolement mocht Corbyn ooit premier worden.
The Guardian liet wel regelmatig tegenstemmen aan het woord die op een ander fenomeen wezen. Tijdens luttele zomermaanden hebben Corbyn en zijn medestanders immers een indrukwekkende grassroots beweging rond zich verzameld. De stem van de jongeren die aanhikken tegen de afbetaling van een terneerdrukkende studielening, de jonge gezinnen die maar niet aan een fatsoenlijke woonst geraken, zelfs genoeg cynici die de partijpolitiek al lang de rug hadden toegekeerd, hebben zich verzameld, zich geregistreerd als geldig Labourstemmer en woonden met een ontroerend enthousiasme toespraken van Corbyn bij.
De mainstreampers ontmaskert zichzelf door kleur te kiezen voor de 1 procent
Er wordt gezegd dat het Verenigd Koninkrijk een klassenmaatschappij is waarbij er stevige schotten bestaan tussen de lagere, de midden-, en de hogere klasse. Wat je de afgelopen maanden met een zekere verbijstering kunt aanschouwen, is dat het voor een groeiend aantal mensen eerder gaat over hen als 99 procent zonder macht tegen 1 procent establishment. De mainstreampers ontmaskert zichzelf door kleur te kiezen voor die laatste categorie.
Zot
Maar vooraleer u denkt: oei, Olyslaegers heeft last van samenzweringen, kan er iemand hem een pilletje geven, voeg ik daar aan toe dat het vooral over een aanvoelen van werkelijkheid gaat. De Britse pers is over het algemeen niet mee omdat ze niet dezelfde werkelijkheid deelt van zovele Britten. In die perswereld is er geen alternatief. Je kunt bijvoorbeeld niet zeggen, zoals Corbyn doet, dat Groot-Brittannië uit de Nato moet stappen en haar arsenaal van atoomwapens dient op te doeken. "Complete waanzin!" Evenmin kan je beweren dat het neoliberale verhaal niets met meer de echte besognes van de bevolking te maken heeft. "Zot! Hooguit wat correcties toestaan, meer niet!"
Zovele jaren na het vallen van de Berlijnse Muur is een andere werkelijkheid, een ander verhaal, aan het ontstaan in de Europese Unie
Deze hysterie in het Verenigd Koninkrijk toont aan dat het neoliberalisme van de Conservatieven onder Thatcher en Labour onder Blair de democratie heeft opgeslorpt. Deze krachten achten zichzelf als de enige echte democraten. Wie niet de normen en waarden hiervan deelt, is dus nu een bedreiging van het gezin. Je kunt zeggen: tja, dat is gewoon wat retoriek van een premier. Er is niettemin, na zovele jaren na het vallen van de Berlijnse Muur, een andere werkelijkheid, een ander verhaal, aan het ontstaan in de Europese Unie. Dat zie je in Griekenland, Spanje en nu ook in het Verenigd Koninkrijk.
Het hoeft geen verbazing te wekken dat Grieks ex-minister van Financiën, Yanis Varoufakis al zijn diensten heeft aangeboden aan Jeremy Corbyn. Vorige week maakte de Spaanse partij Podemos bekend dat econoom Thomas Piketty zich bij hun denktank gevoegd heeft. Wat hebben al deze mensen, al deze opkomende krachten met elkaar te maken? Ieder van hen acht het verhaal van het neoliberalisme een leugen en vraagt om een democratie waar de noden van de bevolking worden gerespecteerd. Reken maar dat dit een bedreiging is voor het establishment. Een nieuw verhaal over echte democratie is voor hen altijd dreigend. Het betekent dat hun verhaal naar de schroothoop van de geschiedenis moet.
