Emotioneel

Jeroen Olyslaegers
Jeroen Olyslaegers
Jeroen Olyslaegers
Jeroen Olyslaegers

Op hoge poten trek ik naar de winkel. Ik verhef mijn stem. Ik eis mijn geld terug of een bon zodanig dat ik met genoeg wat euro’s er bovenop een beter product kan kopen (want ja, zo’n domme kloot ben je: nog geld toeleggen in de hoop te verbeteren in het leven). De verkoper aan de elektronicastand gaat in snel tempo van informatief ("de batterijwaarde werd getest in een laboratorium, meneer…"), naar tikkeltje neerbuigend ("het loont de moeite u wel degelijk te informeren bij een aankoop!") en eindigt vals inschikkelijk ("hebt u een momentje?"). Luttele seconden later arriveert een andere man, ietwat hoger in functie, die me naar een aparte, weggestopte balie leidt. Daar word ik verzocht het toestel af te geven en even plaats te nemen in de wachtruimte. Na een kwartier komt er nog maar eens een andere man die zegt dat de technische ploeg wat meer tijd nodig heeft. "Het is mooi weer… waarom gaat u buiten niet een latte of iets fris drinken? Binnen een uur weten we meer."

Gedresseerd

Na twee koffies sta ik daar weer en dan wordt me rustig en met zoveel mogelijk empathie verteld dat mijn laptopje naar de reparatiedienst moet voor een maand, misschien twee maanden. Meteen woest vraag ik om het toestel, meteen staat er een securitykerel naast me en is de empathie voorbij. Ik breng het ding naar een reparateur die ik ken en die verzekert me dat zelfs de harde schijf van het ding niet overeenkomt met wat me oorspronkelijk werd aangeboden. En de batterijen? Lachbui!

Soit, misschien vindt u dit verhaal herkenbaar, o lezer. Achteraf zag ik in welk scenario ik had meegespeeld, te vinden onder hoofdstuk X van het management manual: "wat doen we met een luidruchtige, woedende klant"? Ik werd gedresseerd tot ik braaf van een latte nipte, wachtend op nieuws. Toen mijn woedde weer ontvlamde werd ik zonder pardon buiten gezet, met een half oog naar de securitymens vlak bij.

Belgisch minister Johan van Overtveldt is opgelucht niet meer het "bizar gedrag" van Varoufakis te moeten ondergaan

'Bizar gedrag'

Heel dat persoonlijk verhaal van "anger management" blijft maar door mijn hoofd spoken terwijl ik het nieuws over Griekenland volg. Terwijl ik dit intik, heeft Grieks minister van Financiën Janis Varoufakis net zijn ontslag ingediend. Hij wil, naar eigen zeggen, Griekenland een betere onderhandelingspositie geven nadat het land via een referendum vrij stevig "nee" heeft gezegd tegen de bijkomende besparingsmaatregelen die het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Centrale Bank en de EU hebben voorgesteld. Varoufakis werd vooral gewraakt om zijn stijl. Te agressief, volgens velen in de cenakels van de macht. Belgisch minister Johan van Overtveldt is opgelucht niet meer het "bizar gedrag" van Varoufakis te moeten ondergaan.

Wat er eigenlijk gezegd wordt door mensen die de chaos vrezen is dat de mens te "emotioneel" is, terwijl ik altijd de indruk kreeg dat hij in staat was scherpe analyses te maken. Maar "emotioneel" is ook het adjectief dat hier en daar in krantenkolommen gebruikt wordt om de uitslag van het referendum te omschrijven. (Dat zei die verkoper overigens ook tegen mij toen ik mijn beklag deed over de rommel die ik bij hen had gekocht: "U bent nu heel emotioneel, meneer…")

Vele mensen zijn de arrogantie waar alle beleidspartijen aan hebben meegewerkt en die uiteindelijk is uitgemond in een verwerpelijke bezetting in plaats van échte democratie beu

Dijsselbloem

Wie weet is een referendum organiseren eveneens een vorm van "anger management", namelijk een kans geven aan je bevolking om woede te kunnen uiten. Die woede en dus die verdachte "emotionaliteit" lijkt me nu niet meteen vreemd. Het Griekse volk werd al een paar keer gerold door leugens, morele lafheid van haar eigen voormalige overheid én die van de EU, chantage door banken, en zo kunnen we nog even verder gaan. Maar hun woede resoneert sinds dat referendum van afgelopen zondag nu over heel Europa. Hoe zouden de Spanjaarden zich nu voelen? En de Ieren of de Portugezen? Zouden de wonden daar geheeld zijn na die jaren van hebzucht, overmoed en vervolgens besparingsmaatregelen die de hoofdschuldigen sparen?

Waarom juichen mensen in het buitenland bij die "OXI", die nee van de Grieken? Omdat ze al te emotioneel zijn? Slecht gemanaged qua woede? Nee, omdat vele mensen de arrogantie kotsbeu zijn waar alle beleidspartijen aan hebben meegewerkt en die uiteindelijk is uitgemond in een verwerpelijke bezetting in plaats van échte democratie. Wie nu verschrikt kijkt en zich zorgen maakt over een al te "emotionele" toekomst, heeft nog steeds niet door wat er echt aan de hand is. De tijden van beheerst "anger management" zijn in de EU voorbij. En kan er nu iemand Jeroen Dijsselbloem, de voorzitter van de Eurogroep, buiten gooien? Ik vind die sociaaldemocraat in al zijn Thatcheriaanse kilheid en vanwege zijn rabiate besparingsmanie véél te emotioneel.

LEES OOK
Bert Verhoye / 07-08-2019

Koro 7 augustus 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld wordt geconfronteerd met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye
Bert Verhoye / 31-07-2019

Koro 31 juli 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye
Bert Verhoye / 14-12-2018

Koro 14 december 2018

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
bert-300x300-300x300