De standvastigheid van het 'apparaat' legde een aantal machtsstructuren bloot. In onze persoonlijke situatie zijn we overgeleverd aan de goodwill en het beoordelingsvermogen van ambtenaren en kan alleen mondigheid, gezonde argwaan en een ver doorgedreven kennis van de mogelijkheden tot bezwaar je van de Kafkaiaanse knoop redden.
Misschien behoort u tot de mensen die - hand op het hart - menen dat ze nooit last hebben met administratie en dat omdat ze stipt hun rekeningen betalen en niet kokhalzen tegen het woord verplichting. Zo ja, dan kan u waarschijnlijk weinig begrip opbrengen voor mensen met angst voor papieren of een niet zo vlekkeloos parcours. Mensen die regels tegen het licht houden en in hun levensdrift er regelmatig aan hun laars lappen. Mensen die aan formulier-dyslexie lijden, of vaak door sociale omstandigheden niet zo sedentair zijn. Of gewoonweg mensen die te arm zijn om te betalen, en daardoor in een staat van paniek verkeren en (wetenschappelijk bewezen) plots te dom zijn om wijs te worden uit de lawine plagen die vanaf de papieren Olympus op hen wordt afgevuurd. Indien u driftig knikt, zijn we uitgepraat tot er plots een deurwaarder aan uw bed staat.
Daadkracht loont
Van de weinige oer-beroepen die de tand des tijds overleefden is het deurwaarderschap wellicht het minst relevante in onze gedigitaliseerde total control maatschappij
En geloof me, dat kan. En nog wel voor een schuld die u vlot uit uw zak tovert, maar nu zal oplopen tot een veelvoud omdat de machine niet meer te stoppen is. En wie weet voor een boete die u reeds betaalde helaas zonder pv-vermelding. Dat kan allemaal want de administratieve complexiteit neemt dermate toe, dat de foutmarge stilaan recht evenredig uitdeint tot een autostrade. En toch kiest Federaal minister van Financiën Johan Van Overtveldt, weliswaar door een succesvol project in Gent, overal deurwaarders uit te sturen om gerechtelijke boetes te innen. Dat zou in een mum van tijd cijfers moeten opleveren die als successen kunnen gepubliceerd worden en zo bewijzen dat daadkracht loont. Nu een kanon heeft ook nog nooit een mug gemist, maar de collateral damage is wel niet te overzien.
Van de weinige oer-beroepen die de tand des tijds overleefden is het deurwaarderschap wellicht het minst relevante in onze gedigitaliseerde total control maatschappij. Hoeren zijn immers van alle tijden. Een deurwaarder, de naam alleen al verraadt iets archaïsch, is zoiets als een peperdure postbode. Het is een ambt - met overigens een raar statuut dat winstbejag en overheidsbevoegdheid naadloos mixt - dat stamt uit tijden dat ongeletterdheid de regel was en bewijskracht slechts uit getuigenis kon komen. Daarom hangt er aan elke betekening van een vonnis, elk dreigbriefje bovendien opgesteld in een hermetisch jargon, een prijskaartje waar copywriters slechts kunnen van dromen. De kost voor het innen overtreft in absurde mate de opbrengst. Maar daar ligt Van Overtveldt niet van wakker. Het is toch de legitiem uitgeperste burger die betaalt en niemand die het business bezorgen aan een exclusieve beroepsgroep ook maar onethisch vindt.
Voordeur
Om van de toegestane praktijken nog te zwijgen. Recent kloegen deurwaarders dat nu de politie zich een bedreigde soort voelt, ze nauwelijks nog op agenten konden rekenen om hen bij te staan wanneer ze met slotenmakers in woningen binnengaan. En die agent is echt wel nodig wanneer je de laatste grens wil overschrijden die een mens in problemen nog rest: zijn voordeur. Schuldenaren worden steeds agressiever. Zou dat iets te maken kunnen hebben met het gevoel dat verworven rechten niet meer bestaan? Dat not haves gedoemd zijn en de productie van wanhoop hoge toppen scheert?
Wat voor zin heeft het om particulieren, in tijden van geefpleinen en kringwinkels, de traumatische ervaring te bezorgen dat het speelgoed van hun kinderen openbaar verkocht wordt?
Wat voor zin heeft het om particulieren, in tijden van geefpleinen en kringwinkels, de traumatische ervaring te bezorgen dat het speelgoed van hun kinderen openbaar verkocht wordt? En nee, die lijst van beschermde goederen wordt niet gerespecteerd. Grap: een deurwaarder is zogezegd niet partijdig. (Lacht). Zo'n verkoop van de gemiddelde inboedel levert ook niets op, want ook daar overtreft de uitvoeringskost de luttele opbrengst. Wat de schuldenlast alleen maar vergroot. En dan hebben we het nog niet over de slordigheid en slechte communicatie die heel veel deurwaarderskantoren in het vaandel dragen, waardoor totaal "onschuldigen" in een onomkeerbaar horrorverhaal terechtkomen.
Overdrijf ik nu niet een beetje, we hadden het over het innen van verkeersboetes. Zo ver hoeft het immers niet te komen. Tenminste als je niets in twijfel trekt. Als je betaalt zonder morren of een advocaat neemt die nu 21% niet recupereerbare btw rekent. Of als je tijd hebt en je kan instuderen in de rare wegen van het verzet tegen administratieve onjuistheden. Gewoonweg als je niet tot de groeiende groep sukkelaars behoort. Het hoeft geen boete te zijn die je de das omdoet. Een exuberante ziekenhuisrekening, een bank die je na scheiding niet meer als klant wil en aanzuivering van krediet eist, sociale lasten die je tot in je graf overwoekeren, terug geëiste sociale aalmoezen en foutieve aanslagen die je eerst moet betalen en dan pas aanvecht... Kwetsbaar zijn we allemaal. Wie niet (genoeg) heeft, is vogelvrij.
