Ik geef toe dat deze gril van de menselijke natuur mij ook pas irriteert wanneer ik mij om de een of andere, niet eens empathische reden zelf bedreigd voel. Bijvoorbeeld wanneer er in Saoedi-Arabië een man, laat ons hem Raif Badawi noemen, op een blog zijn mening schrijft en zich daarmee tien jaar cel en 1.000 zweepslagen op de hals haalt. Kreeg u het, als lezer van dit vrije medium en wellicht pleger van commentaren en blogs, het ook zo benauwd wanneer na veel papieren verzet Raifs uur toch geslagen was en hij de eerste vijftig klappen te incasseren kreeg?
Arabische hielen
Bij mij veroorzaakte dat tafereel dat ik alleen uit piratenfilms kende, paniek moet ik toegeven. Hij is dan ook nog zo'n mooi ogende man, die op foto's met lachende kindjes staat. En alles wat hij gedaan had om zichzelf dit aan te doen, en om zijn gezin in gevaar te brengen, was pleiten voor iets wat wij vanzelfsprekend vinden: vrije meningsuiting. Maar blijkbaar laat het ons lauw, dat de hele Apache-redactie Badawi's lot zou wachten, moesten we opereren vanuit pakweg Riyad. Nee, van ons mag Koning Filip en hele handelsdelegaties Arabische hielen gaan likken op de begrafenis van Koning Abdullah. We vinden dat minder erg dan wanneer Filip voor een gezinsvakantie een van 'onze' vliegtuigen neemt. Want dat is dan plots een kaakslag voor de onder de crisis lijdende bevolking. Ik moet zeggen dat het gebrek aan sancties voor de mensonterende Saoedi wetgeving, mij meer raakt. Bekt 'geen peren voor Poetin' dan zoveel beter dan 'geen geslijm met Saoedi'?
Trouwens, hoe onontbeerlijk is die olie eigenlijk nog écht? En dan heb ik het over écht, en niet over te lui en te hebberig om over te schakelen op andere bronnen. En zijn er geen andere potentiële rijkaards die ons aan het lijntje kunnen houden met investerings- en importbeloften? Kunnen we misschien - gewoon om te weten waar we in geval van boycot voor staan - even in kaart brengen wat Saoedi-Arabië in Europa om te beginnen in handen heeft, touwtjes inbegrepen? Dat zou nuttig en verbazingwekkend kunnen zijn.
Bekt 'geen peren voor Poetin' dan zoveel beter dan 'geen geslijm met Saoedi'?
Ministerrol
Die kaart had die blonde stoot van een Zweedse minister, Margot Wallström, ook beter eerst bekeken voor ze de onderwerping van vrouwen in Saoedi-Arabië aanklaagde. Had ze nu per se luidop moeten zeggen dat vrouwen er niet mogen reizen, zaken doen of trouwen zonder de toestemming van hun mannelijke bewakers? Dat kleine meisjes er mits kindhuwelijken worden gevoederd aan geile ouwe bokken. We weten dat allemaal. Maar wie weet had ze een opstoot van vrouwelijke hormonen waardoor ze het plots ondraaglijk vond dat haar lot als vrouwelijke minister schril afstak tegen dat van de gesluierde totaal verknechte Arabische zusters. Wellicht viel ze uit haar ministerrol en voelde ze zich vrouw met de vrouwen, en daar bovenop ook vrijheidsschrijver met Raif Badawi.
En nu voelt ze zich vooral ongelofelijk alleen, wanneer uit zakelijk zelfbehoud niemand in het vrije Zweden haar bijtreedt of rugdekking geeft. Zweden blijken in hun hart meer wapenexporteur dan vrouwminnende echtgenoten of beschaafde democraten, en dwingen Wallström om zich te verontschuldigen. Het enige wat er nodig was om hun vrouwelijke minister massaal aan de schandpaal te nagelen was de vingerknip waarmee Saoedi-Arabië zijn ambassadeur uit Zweden weghaalde en Zweedse zakenmannen hun visum tot het handelswalhalla weigerde. En wanneer intussen ook de Verenigde Arabische Emiraten hetzelfde deden en de Organisatie van de Islamitische Samenwerking Zweden beschuldigt geen respect te hebben voor de "rijke en afwisselende ethische normen" in de wereld, lijkt dat louter statistisch een klein offer... die blonde onrustzaaier.
Terwijl er een discrete diplomatieke oorlog aan de gang is tussen Saoedi-Arabië en Zweden, slaat de anders zo sensatiebeluste internationale pers zedig de blik neer. Het Europese geweten gaat in blind- en doofstand, uit angst om mee met vrouw en blogger verdreven te worden uit het plastieken olieparadijs. Uit angst om niet langer wapens te mogen leveren, waarvan we gelukkig niet weten dat we ze - omwille van bepaalde parallellen en sympathieën - in IS-filmpjes zouden kunnen terugzien.
Fuck die vrouwen 'daar', desnoods beroepen we ons op de vrijheid om je gezin te organiseren zoals je wil. Fuck die weerbarstige blogger, die na zijn eerste 50 zweepslagen al jammerend aankondigt de volgende niet te zullen overleven. Ons geweten moet en zal spic & span zijn! Straks komt Raifs boek uit, telefonisch gedicteerd aan zijn vrouw vanuit gevangenschap. Zijn zelfgeschreven doodvonnis. Ik vraag me af welke zakelijke belangen het bij de distributie zullen halen, die van de kwijnende boeksector die wat bestsellers kan gebruiken of die van het grote geld.
Sorry Raif, sorry Margot.
