Het was niet de eerste keer dat ik mezelf niet kon vergeven me dra naar de kassa te begeven van een bedrijf dat smaakvervlakking verdeelt, geen fuck geeft om wat voor ecologische voetafdruk ook en dat verkoopt als service aan de klant, nog niet zo heel lang geleden werd onthuld als deel uitmakend van een complot samen met andere supermarkten waarbij ze door onderlinge en vooral zeer illegale prijsafspraken u en mij voor walgelijk veel geld hebben opgelicht (hoe zit het met dat proces trouwens?), en door haar aanwezigheid in mijn wijk in het verleden heeft gezorgd voor het systematisch vernietigen van vrijwel alle kleine winkels met dank aan euh… iemand zoals ik, die als een lijfeigene van de tijd, bezeten door het druk-druk-druk-syndroom, verslaafd aan denkbeeldige keuzevrijheid, fake comfort verlangend op wandelafstand en gebrek aan expertise tolererend op het gebied van waarlijk elk product dat op deze plek verkocht wordt (waarbij een werknemer als de "wijnspecialist" doet of hij daar de uitzondering vormt op de regel), hier vrijwel dagelijks zijn centen in een diepe punt komt storten en dat aan zichzelf verkoopt als "even boodschappen doen".
Slow juicer
Het wordt pathetisch wanneer dat besef je vrijwel elke dag toegrijnst telkens je langsheen de sissende elektronische deuren stapt van deze supermarkt. Want je beseft: ik ben verslaafd, ik maak mee deel uit van een groot probleem en heb zelfs geen zin te overwegen om deel uit te maken van een mogelijke oplossing. Consumentenorganisaties blijven maar hameren op het feit dat de consument de sleutel in handen heeft en gelijk hebben ze, maar die mededeling doet velen (waaronder ik) nog steeds niet van hun dagelijkse fix afblijven. Maar ja, het is waar, de laatste jaren zijn er dus ook bioproducten in sommige supermarkten beschikbaar en als je hier en daar wat oplet en vooral de etiketten op de producten grondig leest, zou het allemaal kunnen meevallen. Zo suste ik mij, dagelijks, na vrijwel elke aankoop. Het komt goed. Alles is in orde. Deze supermarkt is niet mijn dealer en ik ben geen junkie.
En toch.
En toch sta ik een week later op de wekelijkse groentemarkt op het plein in de wijk biogroenten te keuren en me een avonddiner te visualiseren waar bijvoorbeeld geen vlees aan te pas komt. Op een week tijd hebben de verschillende stukken eindelijk de juiste puzzel gevormd. Een van die stukken bleek het aanschaffen van een "slow juicer", een aankoop die ik vanwege de hoge prijs als "waanzinnig" omschreef, maar waarin mijn vrouw koppig volhardde. Plots drinken we een stevig sapje van fruit en vooral veel groenten als ontbijt. Ik besliste om die te gaan halen bij de kleine biowinkel in de buurt die door een jonge bioboer nog niet zo heel lang geleden werd opgestart. Het fruit en de groenten die ik daar kocht, bleken de ingrediënten te vormen van een ware smaakbom waar ik nu dagelijks naar uitkijk.
Ben ik nu bekeerd? Nee, ik ben van een verslaving vanaf waarbij de supermarkt mijn dealer was
Bekeerd?
De hogere prijs voor deze kleinoden vormde voorheen een drempel, maar wordt nu een hefboom. Ik reken wat uit en stel vast dat we ons deze groenten elke dag kunnen permitteren indien we het vlees schrappen of zwaar beperken. Ik ben nu 47 en heb al minstens twee, nee drie decennia discussies aangehoord van vegetariërs of veganisten in mijn familie of vriendenkring die uiteraard iedereen wilden bekeren. Ze hebben het gelijk aan hun zijde wanneer ze stellen dat we met z’n allen minder vlees dienen te eten om onze ecologische voetafdruk te verkleinen. Maar slechts bij een minderheid is dat allicht een doorslaggevend argument om vlees te laten. Het blijft een kwestie van geloof bij de vleeseters, velen hebben immers een sensuele en zelfs bijna religieuze verhouding met vlees. Morele argumenten over dierenleed helpen dan evenmin, buiten eventueel het ontstaan van een geniepig schuldgevoel dat de vleeseter doet besluiten dan toch maar de ganzenlever te laten.
Maar ook bij mij gaat het over sensualiteit, over smaak. Ik heb simpelweg vlees op weekdagen ingeruild voor meer smaak van biogroenten. Ben ik nu bekeerd? Nee, ik ben van een verslaving vanaf waarbij de supermarkt mijn dealer was. Zal ik nog vlees eten? Zeker, maar véél minder, en dan liefst bio of vrijwel rechtstreeks gekocht bij een boer die ik vertrouw. Smijt ik nog veel voedsel weg? Nee, geen verpieterde groenten meer of vergeten fruit. Het kan allemaal die juicer in en het maakt een groot verschil. Bovendien, en minstens even belangrijk, heb ik tijd weer losgekoppeld van voedsel, met andere woorden: ik besteed er terug tijd aan zoals mijn grootmoeders dit deden. "Voedsel is bewustzijn" zei voedselactiviste Vandana Shiva ooit. Ze heeft gelijk en ik heb dat citaat wel al meer gebruikt in columns. Maar haar citeren betekende nog niet dat ik die woorden daadwerkelijk voelde. Nu wel, zij het pril. Ik ben een herstellende ex-verslaafde die bio heeft ontdekt en dat nu elke dag eet. Ik ben 47, het heeft lang geduurd, maar ik ben er. I am home.
