No bardo

Chris Van Camp
CHris uitgelicht
CHRIS VAN CAMP

Hoe begint zoiets? Doordat iedereen plots - samen - het gevoel heeft dat er een aanslag werd gepleegd op iets dat van hen is, hun waarden. Ook al had je eerder geen weet van een blad als Charlie Hebdo, en jaagt satire je regelmatig de kast op. Je gaat gewoon, dat moet. Wie kritisch is tegenover die groepsdynamica krijgt het woord "verzuurd" in het gezicht gegooid. En nee, volkswoede hoeft niet consequent te zijn ... blijkbaar. Toch vraag ik me af waarom niet iedereen die Charlie was, zich nu ook niet Bardo voelt? Terwijl de aanslag in Tunis deze week er echt een was op onze huis-tuin-en keukenwaarden: gelijkheid tussen man en vrouw bijvoorbeeld. Maar helaas, de moeders en dochters van Vlaanderen rouwen liever over de teloorgang van K3.

Bourguiba

Wel, ik ga de blijkbaar onzichtbare lijn onder Rome over, voorbij het punt waar je bed veraf lijkt en "je suis Bardo". Mijn verontwaardiging is mateloos, dat dit moet gebeuren in het enige land waar in 2011 de Arabische lente begon en uiteindelijk een parlementaire democratie opleverde met de meest progressieve grondwet die je kan bedenken. Een land dat, ook al is het omringd door brandhaarden, de moed had om Westerse waarden zoals vrijheid, gelijkheid en eigenheid in het vaandel te dragen. En laat ons historisch correct zijn, op dat spoor zaten die "berbers" al even. In 1956, tien jaar voor in Amsterdam Dolle Mina's hun bh verbrandden, werden door president Bourguiba vrouwenrechten in wetteksten gegoten. Hij verbood polygamie en legaliseerde echtscheiding. Zegt u: dan pas? Neem dan even mee dat pas in datzelfde jaar de Tunesische republiek werd uitgeroepen. Drie jaar later maakte Bourguiba vrouwen politiek actief door ze verkiesbaar te stellen en stemrecht te verlenen.

Dat was toen, voor Zine El Abidine Ben Ali bet - net benoemd tot vice-president - een staatsgreep pleegde en als een despoot regeerde, dat was voor de Arabische lente, voor de tijdelijke overwinning van de Islamisten en voor de oppositie het haalde en in dat door de terroristen geviseerde parlement zaten. Want de aanslag was niet per se tegen toerisme gericht, ook al lijkt dat nu zo wanneer IS zich steevast bij het claimen van de terreurdaden op kranteninformatie baseert. De aanslag was bedoeld voor de zetel van onze democratische waarden: het parlement. En dat was zo goed beveiligd dat ze er niet in kwamen.

De tijd tikt weg, want de berichtgeving over de 23 doden in Tunis wordt in de media letterlijk overschaduwd door beelden van de zonsverduistering

Doet dat alles u nog steeds niet twijfelen tussen de foto van uw kat en een logische "je suis Bardo"? Baat het niet te zeggen dat Tunesië een land is dat keihard werkte om de luchtbrug tussen Tunis en Europa open te houden en het goed deed. Een land dat zich als neutrale ontmoetingsplek aanbood om vredesgesprekken te laten doorgaan in het kader van het Joods-Palestijns conflict. Een land dat zich veelvuldig, gemotiveerd, uitsprak tegen de invasie in Irak, een missie die de hellepoorten heeft opengezet. Iets waar wij toch ook stilaan onze twijfels over hebben ... maar om er nu zo'n prijs voor te betalen.

Empathie

De tijd tikt weg, want de berichtgeving over de 23 doden in Tunis wordt in de media letterlijk overschaduwd door beelden van de zonsverduistering. Ook al waren we nu net iets meer betrokken aan het geraken door het nieuws dat ook een Belgische vrouw was omgekomen. Misschien staan die tussen de 1.500 en 3.000 Tunesische jihadisten de empathie in de weg? (Tussen de 1.500 en 3.000, het heeft iets van de precisie waarmee het tekort in de sociale zekerheid wordt uitgedrukt.) Het leidt geen twijfel dat de extreem progressieve koers van Tunesië als nevenwerking een etterende buil vol IS-sympatisanten heeft opgeleverd. Nog meer verwantschap, want België is toevallig ook koploper wat het aantal Syriëstrijders betreft. Misschien moeten we daaruit leren dat het wel eens een bijwerking zou kunnen zijn van ons mooi vaderlands palmares inzake progressieve koers qua gendergelijkheid en homorechten. Maar om ons nu daardoor te laten intimideren en in te binden, is toch een brug te ver.

Maar goed. De maan schuift voor de zon. Niet het moment om blinden te doen zien. Mag het Charlie Hebdo abonnement veel vreugde schenken. Ik denk er sterk over om nog eens terug naar Tunis te gaan. Het Bardo is nu naast een wondermooi museum ook een plek om solidair te zijn.

LEES OOK
Bert Moerman / 16-07-2021

Een vorm van vooruitgang

'Niets is ooit zo slecht dat het voor niets goed is.'
bert moerman
Nadia Nsayi / 30-06-2021

Spijt is niet genoeg

België moet samenwerken met Congolese leiders die hun land willen opbouwen.
de croo in congo
Anton Jäger / 04-06-2021

De Coningskwestie

Wat vertelt de online steun van duizenden Vlamingen over het Vlaanderen van vandaag en gisteren? 
BRUSSELS BOIS DE LA CAMBRE LA BOUM THREE