Oude Belgen

Chris Van Camp
CHris uitgelicht
CHRIS VAN CAMP

Ik besluit het laatste van haar huishoudelijke bezittingen, haar zilveren bestek toch maar weer terug mee te nemen. De messen vooral. Mijn moeder is een rebel van 92 en met de dag bozer op de wereld. Ook al beseft ze niet eens dat ze voor al die vreugde op 9 vierkante meter maar eventjes 1.800 euro per maand neertelt. En wanneer straks de prijzen omhoog gaan, mijn broer en ik zullen aangesproken worden op onze onderhoudsplicht en moeten bijdragen. Ze heeft gelijk, ik zie mij daar niet zitten. Tegen dan is oud worden iets voor de happy few.

Mijn moeder heeft geluk, naar zorg-normen. Na een slechts twee jaar durend nomadisch bestaan van het ene kortverblijf na het andere, werd ze door een genadige hand van de eeuwigdurende B-lijst naar de A-lijst gesmokkeld en mocht ze blijven. Ze geloofde er zelf niet meer in en hield nog maanden de koffer in de aanslag. Ze had het echter zelf gezocht, toen ze op haar 86ste niet meer alleen wou wonen, stond ze op geen enkele wachtlijst. Bovendien, hoe verward je ook wordt, als je kamer en medebewoners er om de drie maanden totaal anders uitzien, ze bleef uitpakken met haar lenigheid en te goed scoren op testen. Beste bijna 170.000 wachtenden: moet je niet doen!

Groepsritueel

Eens gesetteld begon het, haar niet-aflatend verzet tegen de betutteling: van het noodrantsoen aan persoonlijke spullen dat je maar mag meenemen tot de militaire dagindeling en het voor haar vernederende badmoment dat om tijd te sparen een groepsritueel bleek. Ze is niet de enige die onder de absurd strenge regelgeving kreunt, het immer onderbemande personeel van de instelling kreunt net zo goed. Wellicht ooit ontstaan ter bescherming van de oude Belgen, legt de overheid zorginstellingen vooral qua infrastructuur met implicaties voor de bewoning, torenhoge eisen op. Dat bouwen aan de toekomst hier altijd zo letterlijk wordt genomen, is vast een nevenwerking van de vaderlandse baksteen in de maag. Maar goed, 171 instellingen die de nodige werken willen uitvoeren, hebben groen licht gekregen van de overheid, maar geld krijgen ze voorlopig niet. Het potje van 1 miljard euro aan subsidies blijft toegedekt. De Vlaamse overheid - diezelfde die de Vlaming voorspoed ging brengen - verklaart de liefde aan de privatisering zo niet commercialisering en spoort instellingen aan creatief op zoek te gaan naar alternatieve financiering.

Dat bouwen aan de toekomst hier altijd zo letterlijk wordt genomen, is vast een nevenwerking van de vaderlandse baksteen in de maag

Herinnert u zich de postbodes nog voor de uitverkoop van de Post, voor ze over de Geo-route gejaagd werden en uw post in de eerste de beste bus dumpten en standaard 'afwezig' noteerden in plaats van aan te bellen met aangetekende zendingen? Goed, dan hoeven we niet zo hypocriet geschokt te doen over de hele-dag-in-pyjama-aktie van het personeel van Home Bloemenbos tegen de privatiseringsplannen van de Gemeente Zelzate. Qua toekomstbeeld is een dag mediageniek in een propere pyjama rondhangen nog rozig.

Onderhoudsplicht

Zorgnet Vlaanderen speelt, ijverend voor toegankelijke, kwalitatieve, betaalbare zorg voor iedereen, een rondje paniekvoetbal. De oorlogsretoriek van Klaartje Theunis over het uitblijven van de beloofde subsidies is nogal ongelukkig: "Dan hebben we geen andere keuze dan dit bedrag door te rekenen aan de bewoner via de dagprijs die hij of zij moet betalen! Op dit eigenste moment betekent dit 8,70 euro meer per dag. Als de rente weer wat stijgt, zal het zelfs meer worden." Daar heeft de overheid geen enkel probleem mee, want door de onderhoudsplicht tegenover ouders wordt in vele gevallen de financiering doorgeschoven naar de al uitgeperste generatie. Netto, want wie zijn aandeel fiscaal inbrengt, realiseert een tax shift naar de gesponsorde bejaarde.

De regering zet diepbuigend de deur wijd open voor de antichrist van de zorg. Het eeuwig leven lonkt voor wie het straks nog kan betalen

En terwijl we rondjes draaien, maakt de commerciële zorgmarkt, voorlopig maar 10 procent van het aanbod, zich klaar voor het grote offensief. Advertenties van vastgoedbedrijven als Cofinimmo en Aedifica geplaveid met gelukkige grijsaards en vooral cijfers over gegarandeerd rendement, nodigen ons uit om veilig te beleggen. Investeringsmaatschappijen leren ons dat geriatrie de toekomst is, en wie kan dat ontkennen. For-profitgroepen die de exploitatie van tehuizen inpalmen, maken de borst nat voor de grote boom. En de regering zet diepbuigend de deur wijd open voor de antichrist van de zorg. Het eeuwig leven lonkt voor wie het straks nog kan betalen.

De sterke genen van mijn moeder boezemen mij angst in. Terwijl ik in luisterhouding haar scheldtirade op alles en iedereen onderga, mompel ik onhoorbaar: "Mens met je levenslang weduwepensioen en zelf geen dag gewerkt, je moest eens weten, die oorlog ten spijt, hoe goed je het hebt en wat ons te wachten staat." Ze gaat maar door tot ze in het midden van de dag, ondanks bezoek, gevorderd wordt voor de obligate groepsschrobbeurt. Leed blijft een democratisch goed.

LEES OOK
Bert Moerman / 16-07-2021

Een vorm van vooruitgang

'Niets is ooit zo slecht dat het voor niets goed is.'
bert moerman
Nadia Nsayi / 30-06-2021

Spijt is niet genoeg

België moet samenwerken met Congolese leiders die hun land willen opbouwen.
de croo in congo
Anton Jäger / 04-06-2021

De Coningskwestie

Wat vertelt de online steun van duizenden Vlamingen over het Vlaanderen van vandaag en gisteren? 
BRUSSELS BOIS DE LA CAMBRE LA BOUM THREE