Als dit jaar het eerste is waarin we in Frankrijk de financiële balans min of meer in evenwicht kregen, is dat voor een belangrijk deel te danken aan hetgeen waartegen we ons met elke vezel in ons lijf verzetten: wegwerpconsumptie. De productie van deze winkelrekken is zo opgevat dat rekening wordt gehouden met een aanzienlijk verlies tijdens de ontwikkelingsfase. Het komt met andere woorden niet op een keramieken kommetje meer of minder dat op de fabrieksvloer uiteenspat omdat de verpakking er zo snel mogelijk af moet. Beter is het af en toe een kom te breken dan vijf rekken minder te produceren op een dag.
Zwachtels
Misschien heb ik me er eindelijk bij neergelegd dat mijn passies er nooit voor zullen zorgen dat ik in mijn levensonderhoud voorzie, tenzij ik overga tot concessies. Misschien besef ik dat het gemakkelijker is mijn passies te vrijwaren en de toegevingen op een ander gebied te doen – liever nog dan mijn eindeloze gefilosofeer aan een marktgerichte sanering bloot te stellen, sta ik op gezette tijden mijn lichaam af aan een systeem waarin ik niet geloof en hoop ik dat de zwachtels op de open zenuwbaan die mijn ziel is niet worden aangetast door het immer aanwezige stof.
Ik sprak erover met Manu, die het gevogelte aan het begin van de slachtlijn ophangt. Hij leidt een historisch gezelschap dat in binnen- en buitenland voor een fles wijn en een broodje paté de geschiedenis van de musketiers verbeeldt. Hij verkondigde dat we nooit zomaar aan de vrije markt mogen overlaten te bepalen wat zinvol is en wat niet. Je kan historische kennis en filosofie uit het economisch systeem bannen, maar niet uit de mens die wars van winstbejag de passie preekt.
TINA-syndroom
We mogen nooit zomaar aan de vrije markt overlaten te bepalen wat zinvol is en wat niet
Niemand is alleen op de wereld. Tijdens de avondlijke gesprekken die ik met onze zomergasten voer, ervaar ik dat zovele mensen worstelen. Elk van hen heeft een eigen overlevingsstrategie ontwikkeld en die komt altijd op hetzelfde neer: leven is een vorm van compulsief zelfbedrog. Wanneer het op onze eigen levenshouding aankomt, zetten we allemaal de hakken in het zand, leiden we allen aan een hardnekkig TINA-syndroom. Maar er is een alternatief, dat is er altijd. Het klopt intenser op de deur naarmate we het harder verdringen.
In de kar naast me verdwenen enkele keramische mesjes uit het winkelrek. Ik keek of er een stukje van mijn ziel aan kleefde. Even verderop stond d'Artagnan. Hij hing met één hand twee kalkoenen aan een haak, op zijn witte schort kleefde bloed. Op de achtergrond zong een mannenkoor La petite fille de Strasbourg. Een keramisch kommetje spatte op de vloer uiteen. Achter het warenhuis gooide een magazijnier een lading overrijpe tomaten in een container.
