Werklast

Herman Loos
Herman Loos - Column - Uitgelicht
Herman Loos

In de afgelopen twee weken is het werkritme opgevoerd ad absurdum. Dat mijn collega flauwviel, is daar een rechtstreeks gevolg van. Iedereen loopt op eieren, de sfeer daalt naar het absolute nulpunt. Er zijn fysieke klachten, een aantal arbeidsters slaapt slecht door de toegenomen stress. De productieverantwoordelijke schreeuwt zich schor om het ritme verder op te drijven. Dat resulteert. Op donderdagochtend, na acht dagen onafgebroken razen, hebben we een dag achterstand omgebogen in een dag voorsprong. Twee collega's zijn nu gehospitaliseerd, de objectieven bereikt.

Dromen van kommetjes

Er kwamen felicitaties aan te pas, afgelopen donderdag. Afijn, op een droge toon werd botweg gemeld dat we goed gewerkt hadden, dat onze zieke collega's aan de beterhand waren en dat we dringend aan het werk moesten. Ik ging voor de vierde dag op rij kommen uitpakken, kerstslingers en tafelversiering in de boxen plaatsen. Een poste de merde, zoals mijn collega's het zo mooi noemen. De vrouw die naast me stond te werken, verklapte dat ze soms 's nachts in haar dromen kommetjes staat uit te pakken en te tellen. Ik droom enkel van de bergen en een koersfiets.

Het cynisme is onontkoombaar: ik ben werkloos omdat ik te hard gewerkt heb

Om een uur of vier kwam de verantwoordelijke langs. Ze deelde mee dat de interimairs, waaronder ik, morgen niet zouden werken. Aangezien we het productieschema uit de wielen gefietst hebben, staan de aanleverdiensten niet meer op punt. De vaste werknemers zouden vrijdag deze diensten opnieuw op punt stellen zodat er maandag weer volle bak gewerkt kan worden. Het cynisme is onontkoombaar: ik ben werkloos omdat ik te hard gewerkt heb. En waarom eigenlijk? We hebben onszelf in het rood gewerkt voor hetzelfde gebrek aan respect, hetzelfde geschreeuw en hetzelfde loon – in feite zelfs minder.

geen middenveld

Dit is de bodem uit de pan. Urenlange discussies voerde ik reeds over de samenleving en hoe zij zou kunnen zijn wanneer mensen die spreken over profitariaat, over werkloosheid en gemeenschapsdienst, over indexsprongen en langer werken, over goesting om te werken ook – hoe de samenleving zou kunnen zijn als mensen die het hoge woord voeren, wisten waarover ze spreken. Als ze het zelf zouden meemaken, een arbeidscontract dat eenzijdig wordt opgezegd en geen middenveld om in de bres te springen.

Om drie voor vijf, het verlengde weekend staat klaar om te bel te luiden, de productieverantwoordelijke. Dat het een schande is. Een computerfout, een foutief codenummer, is zojuist onopgemerkt de halve productielijn gepasseerd. Dat we beschaamd moesten zijn.  We keken niet eens schuldbewust. Daarvoor waren we te afgepeigerd.

LEES OOK
Anton Jäger / 08-04-2021

Een mistroostig familiefeest

In de leemte tussen burgers en partijen floreren handige types die beloven dat ze de ‘probleembuurten’ zouden aanpakken. Politici kunnen niet eindeloos hun verantwoordelijkheid…
POLITICS PLENARY SESSION FLEMISH PARLIAMENT
Anton Jäger / 25-03-2021

Ploegen spelen op middenveld zonder trainer

Wat komt er na corona? Twaalf jaar nadat de crisis van 2008 ‘verspild’ werd, lijkt het jaar 2021 eindelijk een opening te creëren op links, dat tegenover een noodlijdend…
belgaimage-171177390-full2
Anton Jäger / 10-02-2021

Het onbeminde middenveld

Twee schandalen in het middenveld duwen het gesubsidieerde verenigingsleven in het defensief. Romantische verdedigingen van het belaagde middenveld doen weinig om de bredere…
girma-nigusse-dnXVrFuM3c8-unsplash