De lijn waaraan ik werk, bestaat uit tweeëndertig posten, zestien aan elke kant. Op de lijn worden boxen geduwd met aan elke kant – toeval bestaat niet – zestien vakken. Je krijgt twee boxen voorgeschoven, schikt de benodigde producten in de juiste hoeveelheid in je vakje en duwt de twee boxen voort wanneer de persoon tegenover je ook gereed is. Soms heb je een gemakkelijke – en soms een absolute rotpost. In die zin is ons werk een stuk eerlijker dan het echte leven, waar de natuur van de postjes iets minder volatiel en onvoorspelbaar is.
Speltheorie
Tussen collega's bestaat een zogenaamd nulsomspel: de opbrengst van onze interacties is steeds dezelfde gevulde box. De speltheorie beweert dat er een ideale strategie bestaat om het werk voor iedereen een beetje aangenaam te houden. Die strategie lijkt me te zijn dat mensen samenwerken, zonder meer. Gemakkelijke posten werken door en besteden de overgebleven tijd helpend bij een collega. De ideale strategie als individu echter is om de boel een beetje te verzieken en een ander zoveel mogelijk je werk te laten doen. Zo lijkt het althans te zijn.
Wat de speltheorie daarover immers ook beweert, er zijn mensen die zich op de werkvloer - en vermoedelijk in het leven - nooit coöperatief opstellen. Aangezien mijn ervaring leert dat de meeste mensen het lik-op-stuksysteem hanteren, verandert onze fabriekshal zonder verpinken in een vijver van na-ijver, openstaande rekeningen en dwarsliggerij. Verrassend is dat niet, het is namelijk niet meer dan een afspiegeling van de lik-op-stukwereld waarin wij leven. We helpen iemand die ons helpt en verrekken iemand die ons verrekt, tot we, schouderdiep in het slijk van de berekening, er niet meer toe komen zelf nog een beetje aangenaam door de werkdag te geraken.
Het leven is een stuk aangenamer wanneer je je niet laat meezuigen door de onwil van een ander
Honderd stukjes
Mijn hele volwassen leven is het mij zo ingeprent: wees geen onnozelaar! Als een ander niets voor jou doet, waarom enzovoort? Het antwoord op die vraag is eenvoudig: omdat het werk en bij uitbreiding het leven een stuk aangenamer is wanneer je je niet laat meezuigen door de onwil van een ander. Dus stop ik met het uitpakken van de hartjes van mijn collega, ik stap naar de boxen en duw ze door naar onze post, die van mij en Johnny Marr. Terwijl ik de producten schik, hoor ik haar zucht doorheen de boxen. Naast me valt een kartonnen doos. Ik hoor hartjes breken, in honderd stukjes. Ik zoek naar veger en blik.
