Het fijnste moment van de dag is de aankomst op een nieuwe camping en de routine die in onze handelingen zit. Zij doet de bagage, ik begin met het tentje dat ik na honderden keren blindelings zou kunnen opzetten. Ik stap het terrein af, veeg over de grasmat, voel de wind en proef de lucht, speur naar de zon en hoe de bomen hun schaduw werpen. Elke dag staat het tentje anders opgesteld maar volgens dezelfde ongeschreven wetten. Dit is mijn huis, mijn bescherming.
Domiciliëring
Graag had ik de bankdirecteur mijn tentjesfilosofie uiteengezet: waarom ik de haringen soms recht en dan weer in een hoek insla, waarom ik de stormkoorden span of ze gebruik als wasdraad, welke factoren mij doen beslissen om de lage dan wel de hoge kant van de tent naar de wind te zetten. Meer dan dat had ik hem willen zeggen waarom de filosofie van de bescherming, en hoe de marketing haar geschonden lichaam inzet, mij zo is gaan tegenstaan.
Dat ik al mijn betalingen per domiciliëring wilde stopzetten, ging er bij de bankdirecteur niet in. Wat ik dan wilde? Ik vertelde dat ik rekeningen wilde ontvangen, liefst virtueel en niet op papier, met een uiterste betaaldatum en dat ik de betalingen dan zelfstandig zou verrichten. Het ging me om het overzicht en om het gevoel tenminste voor een stuk mijn financiën in eigen handen te houden. De toon werd bitsig. De bankdirecteur beet me toe dat bepaalde diensten enkel per domiciliëring betaald kunnen worden.
Italiaanse familie
Mijn bescherming is een bunker met een tralievenstertje aan de noordzijde
De reden voor dit alles: bescherming. Niet alleen volgt mijn bank de Europese regelgeving rond het leegmaken van mijn rekening, ze doet dit ook om mij te beschermen. Zo wordt de betaling per domiciliëring gepromoot: ze beschermt me tegen mijn eigen vergetelheid, nalatigheid of onwil om aan rekeningen te voldoen. Of ik die bescherming gevraagd heb, doet er verder niet toe. Ergens is en petit comité bedisseld dat bescherming mijn deel is en dat ik bovendien het recht niet heb die bescherming te weigeren. Er staat mij een film voor de geest, een drieluik over een Italiaanse familie.
Mijn leven in bescherming: abonnementen worden automatisch vernieuwd, geld wordt van mijn rekening geschreven, opzeggen kan enkel schriftelijk en minstens een maand op voorhand. Zo staat het in de contracten die ik tekenen moest om wettelijk verplichte verzekeringen aan te schaffen. Mijn bescherming is een bunker met een tralievenstertje aan de noordzijde. Op de binnenmuren heb ik gekrast, tot het vel van mijn vingers scheurde: mijn tentje is de enige bescherming die ik verlang. Hopelijk komt mijn ziekteverzekering tussen in de dokterskosten.
