Malhaize

Herman Loos
Herman Loos - Column - Uitgelicht
Herman Loos

De consument schijnt een bepaalde macht te hebben tegenover een merk. In de zeepbel die de economische theorie is, kan de consument een merk afstraffen voor haar beleid. De vraag is echter of die straf de gewenste gevolgen heeft. In het geval van genoemde bedrijven zou ik als consument uiteraard het bedrijfsbeleid willen aanklagen, waarin de top casht en de basis inlevert. De mensen die dat beleid voeren zijn echter onaanraakbaar. CEO's zijn verheven boven elke mogelijke afstraffing.

Eigenbelangers

Een CEO legt verantwoording af aan de aandeelhouders, een niet-verkozen volksjury die oordeelt in termen van eigen gewin. De sociale bloedbaden die deze clubjes eigenbelangers aanrichten onder de bevolking, daar kan zelfs het strengste centrumrechtse beleid niet tegenop. Op het moment dat consumenten zich geïnformeerd weten en het merk kunnen afstraffen, valt enkel de reeds getroffen veldploeg nog te raken. De CEO wordt bedankt met een riante ontslagvergoeding, de aandeelhouders cashen de winst en de vloer verliest anciënniteit, betaalde lunchpauze, hospitalisatieverzekering of een resem collega's.

Het maakt me ongelooflijk moedeloos, het kruipt me zo gigantisch diep onder de leden dat het volstrekt niets uithaalt om dit als een van de velen aan te klagen in een stukje. Nog ongelukkiger word ik van de wetenschap dat ik niets kan doen om deze zelfbediening in te tomen, niet als consument en niet als burger. Machteloos sta ik aan de zijlijn, kotsmisselijk van mijn walging voor de wrede dans der onaanraakbaren, die vrij van democratische inmenging of juridische vervolging mogen doorgaan de samenleving leeg te zuigen onder een valselijk beschaafd applaus van gelijkgestemden.

Ranzigheid

Ik wil mijn inkopen doen in een winkel waar de CEO tien keer meer verdient dan het voetvolk in plaats van honderd

Ik zou ze willen kennen, de bedrijven die het anders doen. Ik wil mijn inkopen doen in een winkel waar de CEO tien keer meer verdient dan het voetvolk in plaats van honderd en waar de rekkenvuller en de kassierster meedelen in de winst. Ik wil producten van bedrijven die niet meedoen aan de sociale en ecologische roofbouw. Ik wil aangesloten zijn bij een bank die niet doet in rommelaandelen. Meer dan dat wil ik dat dit soort bedrijven blijft bestaan, dat ze concurrentieel zijn, dat ze de anderen de loef afsteken.

Mijn kennis en informatie zijn echter ontoereikend. Wij zitten allemaal tot onze nek in de ranzigheid van een systeem dat we gedogen omdat we geen idee meer hebben hoe het anders zou kunnen, omdat elke oplossing die wordt voorgesteld gewoon meer is van hetzelfde. Intussen staan op onze schouders zij, onaantastbaar, en ze vragen ons sterke schouders te hebben want van ons hangt het systeem af. Aan ons geen andere keuze dan blijven staan of ondergaan in de ranzigheid. Of?

LEES OOK
Anton Jäger / 14-01-2021

Zwermen zonder korf: het trumpisme na Trump

Achter het trumpisme zit geen geordende organisatie. Dat dergelijke vloeibare vorm van autoritarisme mooi meeloopt met de hedendaagse economie, is geen verrassing.
US-POLITICS-ELECTION-TRUMP
Thomas Falk / 04-01-2021

De psychologie van geld

Geld is betoverend. Het brengt persoonlijke vrijheid tot stand en maakt het onmogelijke mogelijk. Tegelijk is het een gevaarlijk goed, wanneer het algemene belangen overstemt en…
hennie-stander-StV6G2GURA8-unsplash
Anton Jäger / 02-12-2020

Naar een nieuwe rentenierseconomie

De coronacrisis confronteert ons met de vele tegenpolen in onze samenleving. Ook renteniers en niet-renteniers staan op vele vlakken lijnrecht tegenover elkaar.
pf-ake5984-eye