Even later bleek het weer een hoax te zijn, het verhaal van de APA, zoals de meeste dingen die je leest enkel nog hoax, mening of een combinatie van beide zijn. Misschien is de beloofde afbouw van de sociale welvaartstaat ook niet meer dan dat, een mening of een hoax die nog een tijdje het internet zal teisteren maar ons verder volstrekt met rust laat. Ondanks mezelf kan ik op een onbewaakte ochtend al eens een optimistische gedachte koesteren.
Kampement
Vaker dan goed voor me is, vraag ik me af of er nog een instituut is waarin ik vertrouwen durf te hebben. Eén voor één hebben ze me immers teleurgesteld: het onderwijs, de wetenschap, het overheidsapparaat, de financiële sector, de politiek die elk van de andere sectoren verkwanselt of in een hoekje laat wegrotten. Het enige huis dat overeind blijft is de liefde, maar dat is minstens voor de helft aan mezelf te danken. Of is die mentale inval even narcistisch als een selfie?
Ik ontmoette een Engelse mevrouw die al jaren in een zelfvoorzienende commune leeft en weinig tot geen van de gedachten die ik op haar projecteerde, bleken in overeenstemming met haar zelfbeeld. Mijn angsten en afschuw, de afstootverschijnselen waarmee de samenleving me teistert, in niets lijken ze op die van andere afvalligen, maar samen zongen we die avond Let my people go!, zij uit de maat en ik uit de toon. Wanneer de grond onder mijn voeten eindelijk zal instorten als een witte klif in het Kanaal, zal ik geborgenheid zoeken in haar kampement, waar je verstoken bent van koffie maar niet van mededogen.
Gelijkgestemden
Zo vergaat een mensenleven: na een paar decennia blijft van de klasfoto enkel nog een selfie over
We zijn van nature gericht op het eigen gelijk. Onze selfies delen we met gelijkgestemden die hun selfies met ons delen. Natuurlijk is het geen onrecht om uitkeringen te beperken in de tijd wanneer niemand in je omgeving langdurig werkloos is. Uiteraard moet voor die uitkering gewerkt worden wanneer je niemand kent die zijn werk verloren heeft door de crisis en door deze maatregel voor hetzelfde werk nog slechts een leefloon ontvangt dat ruimschoots onder het minimumloon blijft.
Om wie gaat het immers, tenzij om die kopjes op vergeelde klasfoto's waar je al jaren geen naam meer op kan plakken, de jongens en meisjes die uit je leven verdwenen zijn omdat er te weinig gelijkenissen waren, omdat je je niet herkende in hun selfies en zij zich niet in de jouwe. Zo vergaat een mensenleven: na een paar decennia blijft van de klasfoto enkel nog een selfie over. Misschien gaat het niet om een mentale maar om een sociale stoornis.
