Loonlastfetisjisme

Peter Casteels
Peter Casteels - Column - Uitgelicht
Peter Casteels

Gelukkig wonen er ernstigere heren in ons land. Dinsdag trok econoom Gert Peersman op de opiniepagina’s van De Standaard weer een meningencarrousel op gang door te pleiten voor een tewerkstellingspact. Peersman suggereerde dat de hoge loonkosten in België een rechtstreeks gevolg zijn van de grote werkloosheidsuitgaven. Pas als die dalen kan er sprake zijn van een substantiële loonlastenverlaging. Ergo: bedrijven moeten eerst mensen aanwerven om pas later de loonkosten te zien dalen.

Een dag later publiceerde De Standaard het hooglijk voorspelbare antwoord van de werkgeversorganisaties. Pieter Timmermans liet in naam van het VBO weten dat Peersman de kar voor het paard spande. Timmermans zag voldoende ruimte voor besparingen bij de overheidsdiensten om meteen een lastenverlaging door te voeren. Nog een dag later mochten de vakbonden, en wel bij monde van Matthias Somers, ook een woordje meespreken. Dat bleek ‘vermogensbelasting’ te zijn. En daarmee had de carrousel weer een rondje gedraaid.

Symbooldossier

Twee weken geleden borstelde Koen Haegens in De Groene Amsterdammer een portret van John Maynard Keynes. Het blad had de wereldberoemde econoom zelfs op de cover staan en de Standaard publiceerde hetzelfde essay dit weekend, maar het leest alsof Haegens het drie jaar geleden schreef en recentelijk tot zijn eigen verrassing en tevredenheid in een bureaulade heeft terug gevonden. Na een kortstondige reprise is Keynes in het economische debat in Vlaanderen weer helemaal verdwenen. Hij is zelfs nooit ernstig genomen: de idee dat deze crisis aan de vraagzijde van de economie is gecreëerd en niet aan de aanbodzijde is op geen enkel moment tot de mainstream doorgedrongen.

De loonkostendiscussie begint iets weg te hebben van het debat over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde

Nee. Het gaat hier alweer maandenlang over het verminderen van de lasten op arbeid. Het enige debat dat wordt gevoerd handelt over de manier waarop die heldendaad gefinancierd moet worden. Werkgevers willen de overheidsfinanciën saneren terwijl de vakbonden graag zouden zien dat vermogens zwaarder worden belast. In die discussie wordt steeds vaker vergeten dat België nog altijd een rekening heeft openstaan bij de Europese Commissie. In 2015 moeten we een begroting in evenwicht voorleggen, en in 2016 moet er zelfs een overschot worden geboekt. Enkel en alleen om onze Europese afspraken na te komen zal er de komende jaren 8 tot 10 miljard euro moeten worden gevonden. Timmermans en Somers steggelden over 8 miljard voor loonlastenverlaging die daar nog eens bovenop zou moeten komen..

Aan de Franstalige zijde heeft Laurette Onkelinx die tegenstelling door. “Ofwel komt er een grote fiscale hervorming, en zullen we de teugels moeten vieren. […] Ofwel kiezen we voor de tweede optie en willen we per se op het begrotingstraject blijven dat Europa ons oplegt”, zei ze zaterdag in De Tijd. In Vlaanderen is er niemand klaar om dat te aanvaarden. De obsessie met loonkosten maakt een debat op niveau al langer onmogelijk. Noch over het beleid van de Europese Unie, noch over de oorzaken en gevolgen van de economische crisis. Of over andere onderwerpen zoals de beslissingen van de Europese Centrale Bank of de wenselijkheid van een gemeenschappelijke munt. Laat staan de gevolgen van robots. Daarmee begint de loonkostendiscussie iets weg te hebben van het debat over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Een symbooldossier waarvan een oplossing hoegenaamd niet de euforie zal opleveren die er momenteel van wordt verwacht.

LEES OOK
Tom Cochez / 23-08-2010

Heeft N-VA zijn hand overspeeld?

Wie hoopt op een snelle formatie en deze ochtend nietsvermoedend Le Soir, La Libre Belgique of De Morgen opensloeg, moet haast tot het inzicht komen dat N-VA net die ene eis te…
Bart De Wever