Passons. Gretig klikte ik op de link, want ik vond het vroeger wel wat, die foto’s van Lagrange. Ik herinnerde me decadente scenes van rijkelijk gevulde tafels, zwaar tafelzilver en modellen met ontblote borsten, sierlijke lingerie en Venetiaanse maskers. Ook deze keer kwam ik niet bedrogen uit: pronte tietjes en ingewikkelde kapsels à volonté. Alleen, het deed me deze keer niets. Het was me allemaal te gelikt, te afgewerkt, te proper, te mooi eigenlijk. Er was geen onrust, niets dat dreigde of bleef hangen. De dames blikken een beetje hautain in de lens, alsof ze willen zeggen: ‘Hoe zit dat hier, Marc? Duurt het nog lang? Ik heb niet de hele dag hoor!’.
Ik stelde me voor hoe het dure fotoboek van Marc Lagrange ergens op de salontafel lag, in een villa in Brasschaat. Een klinisch strak interieur en de bewoner een type à la Guy Van Sande. Brrrr …
Powerfeministe
Neen, dan ben ik veel nieuwsgieriger naar de kiekjes van Heleen Mees. Deze Nederlandse ‘powerfeministe’ zat vorige week twee dagen opgesloten in de vrouwengevangenis van Rikers Island. Een onsmakelijke affaire van stalking en een straatverbod dat genegeerd werd mondden uit in haar arrestatie. Het verhaal werd nog een tikkeltje triester toen bleek dat Mees er aanvankelijk niet in slaagde om de borgsom van 5.000 dollar te betalen.
Aan de buitenkant leek het alsof Heleen Mees alles had om jaloers op te zijn. Blond, slank, mooi. Een carrière, tegelijkertijd in Nederland en in New York. Een topeconome, zo werd ze genoemd. Zelfstandig EU-adviseur, adjunct associate professor aan de NY University, publiciste. Niet vies van controversiële meningen, die ook weerstand opriepen bij meer links georiënteerde feministische zusters. Voor Mees was het najagen van een carrière het hoogste goed, vrouwen die omwille van de kinderen deeltijds gaan werken noemt ze zonder verpinken ‘lui’. In haar kast hingen (hangen?) couturejurken van bekende ontwerpers. Ze tafelde en debatteerde met de groten der aarde. Succes scheen haar naam te dragen.
Dode vogeltjes
Onder de oppervlakte, zo vertelt ons het debacle van vorige week, schuilt blijkbaar de eenzaamheid en een obsessieve persoonlijkheid als het om de liefde gaat. Ze heeft een verhouding met de veel oudere en getrouwde topeconoom Willem Buiter. Wanneer die een einde maakt aan de affaire, begint het stalken, 2 jaar lang. Ze bestookt haar ex-minnaar met mails en naaktfoto’s van zichzelf, masturberend. Biedt hem aan zijn ballen te likken, ‘om het goed te maken’. De onbeschrijflijke vernedering als blijkt dat ook de belofte aan seks hem niet meer in haar richting jaagt. De naaktfoto’s van zichzelf worden afgewisseld met prentjes van andere naakte vrouwen en – hoe vreemd – beelden van dode vogeltjes. Het is een beetje jammer dat we niet meer aan psychoanalyse mogen doen, want er zit een vette associatieve kluif aan.
De foto’s van Marc Lagrange zijn overdacht, goed belicht en gekadreerd. Bij de foto’s van Heleen Mees stel ik me wanhoop voor en blote kut, waarbij je aandacht dan weer meer wordt getrokken door vreemde interieurdetails op de achtergrond. Voorwaar geen materiaal voor een tentoonstelling in een chique galerie op de Boulevard van Knokke.
Wie meer wil lezen: Wendykroy's blog
