Het Nederlandse CDA en de zusterpartij van CD&V presenteerde zich vorig jaar na de zoveelste herbronningsoperatie als ‘het radicale midden’. In tijden van – roept u maar wat – populisme en polarisering, heette het radicaal om in het midden te blijven zitten. Een sympathieke boodschap, waar Wouter Beke met zijn nieuwe boekje, ‘Het moedige midden’, ook op lijkt te doelen. Dat dacht ik althans. Tot het begon te dagen dat de moed die Beke zichzelf toeschrijft de moed was om in 2011 een communautair compromis te sluiten. Terwijl N-VA… ik hoef het u niet te vertellen.
Het hoofdstuk over België behoort tot de langste van het boek, en dient eigenlijk enkel om de zesde staatshervorming te verdedigen (door o.a. Hugo Schiltz te recupereren). Beke kan moeilijk anders. Zijn partij heeft besloten om naar de verkiezingen te trekken zonder communautaire eisen. Een zeldzaamheid voor de Vlaamsgezinde partij die CD&V is. Men zou daar moed achter kunnen vermoeden, ware het niet dat het om politieke berekening gaat. Alle communautaire discussies versterken momenteel enkel N-VA. CD&V kan maar hopen dat het anders gaat als de zesde staatshervorming is uitgevoerd.
Gemakkelijk vergeten
In tegenstelling tot Gwendolyn Rutten – ‘Het moedige midden’ is veel intelligenter geschreven dan ‘De geëngageerde burger’ – doet Wouter Beke een poging de eurocrisis te analyseren. Mijn favoriete onderwerp, maar helaas raakt Beke niet verder dan de newspeak van het Europese establishment. Hij betoont zich zelfs een enthousiaste adept. “Europa heeft intussen meer stappen vooruit gezet dan de Verenigde Staten”, bestaat hij het te schrijven. Daarmee doelt Beke op de schuldgraad die in Europa minder is gestegen. En uiteraard niet op de lage rente, het economische herstel, de dalende werkloosheid en de aanpak van de banken waarmee de Verenigde Staten mijlen voorliggen op de eurozone.
Misschien doen die ambities er voor Beke niet toe – elders heet een ordentelijke begroting een ‘absolute prioriteit’ – maar dat is fout gedacht. “Daarnaast wordt nogal eens gemakkelijk vergeten dat de Europese Unie ook een grote nadruk legt op economische groei en jobcreatie”, vult hij zichzelf aan. Dan heeft hij het over de lege doos die Europa 2020 heet. Verder is Griekenland een mooi voorbeeld van een euroland dat heeft mogen ‘rekenen op de solidariteit van Europa’. Het vergt toch enige moed om zoiets met droge ogen op te schrijven.
Enkel een radicaal Vlaamse campagne in 2004 (‘Vijf minuten politieke moed’) en een agressieve campagne tegen Paars in 2007 ('Wie gelooft die mensen nog?') leverde CD&V recent successen op. Zo’n refrein is ‘Het moedige midden’ niet.
Het refrein
Wouter Beke voert veel verplichte nummertjes op, zoals een kritiekloze verdediging van het middenveld, een nietszeggend hoofdstukje over stedelijkheid en uitgebreide complimenten voor ‘zijn’ Herman Van Rompuy, maar ‘Het moedige midden’ is lezenswaardig. Al is het maar omdat CD&V vandaag tussen haar socialistische en liberale coalitiepartners in de federale regering onzichtbaar blijft, en het aardig is om de sociaaleconomische ideeën van de partij eens verteld te krijgen.
Beke heeft – dat bleek ook uit de interviewreeks van Joël De Ceulaer – de kennis om te midden van de onvermijdelijke wolligheid boeiende observaties te maken over een veranderende samenleving. De vraag is of dat voldoende is om de historische neergang van zijn partij te keren. Het voorbije decennium leverde enkel een radicaal Vlaamse campagne in 2004 (‘Vijf minuten politieke moed’) en een agressieve campagne tegen Paars in 2007 (‘Wie gelooft die mensen nog?’) CD&V successen op. Zo’n refrein is ‘Het moedige midden’ niet. Kris Peeters zal het in 2014 toch echt zelf moeten doen.
