Het systeem dat doorgaans met een parlementaire democratie wordt aangeduid, is geen van beide: niet parlementair, niet democratisch. Wat de Belgische variant wel is, is een systeem waarin gigantisch veel macht ligt bij de partijbureaus en hun relatie tot de reguliere media. Moet men De Wever dan verwijten dat hij zich als politicus richt naar de bestaande cultuur? Uiteraard niet. Het is zelfs volstrekt belachelijk dat te doen.
Wetgevende macht?
De wetgevende macht, berustend in het parlement, stelt in België pakweg 10 procent van de wetgeving op. De rest wordt opgesteld door de uitvoerende macht en in het parlement ritueel bekrachtigd. Het aantal dissidente stemmen, tegen de partijlijn, tijdens parlementaire stemmingen is zo verwaarloosbaar dat een doctoraatsstudent die er zich vier jaar of langer mee bezighoudt ze gemakkelijk op een velletje papier kan turven.
De parlementsleden die wij formeel verkiezen, hebben nauwelijks politieke macht. Sinds het interbellum worden namelijk regeerakkoorden onderhandeld en dient de parlementaire stemming hoofdzakelijk om het regeerwerk te bekrachtigen. Meerderheid stemt tegen oppositie, nadat beide een stukje amateurtheater hebben opgevoerd. Slecht theater dan nog, gezien gewoonlijk zelfs de mensen die betaald worden om in de tribune te zitten afwezig zijn.
Bureaupolitiek
Hoe meer parlementen op ons grondgebied aan elkaars beperkte bevoegdheden knagen, hoe minder relevant ze worden
Dat De Wever, net als vele andere machtspolitici, zich in het parlement nauwelijks vertoont, is een logisch gevolg van het feit dat parlementen geen macht hebben. Overigens, hoe meer parlementen op ons grondgebied aan elkaars beperkte bevoegdheden knagen, hoe minder relevant ze worden. Vandaar de stoelendans aan het einde van elke verkiezing: de partijbureaus herverdelen de pionnetjes. Want daar ligt de werkelijke macht: in de partijbureaus die zich ver van democratische inmenging houden.
Stemmen win je – dat weet Bart De Wever net zo goed als elke andere machtspoliticus – niet in het parlement, niet door regeringswerk en steeds minder door het traditionele dienstbetoon. Stemmen worden gewonnen in de klassieke media, die zich genoeglijk warmen aan de gloed van de volksjongens en –meisjes, hopend om op de golven van des politicus' populariteit wat meer reclameboodschappen te kunnen slijten. Dat systeem heeft De Wever niet uitgevonden, hij is enkel verstandig genoeg het niet te ontkennen.
Lamentabel theater
Hoe deze gegevens zich verhouden tot de klassieke scheiding der machten of tot de basisbeginselen van – oh, grotewoordentrommel - de democratie, daarover hoort u geen parlementariër spreken. Misschien moet iemand anders het maar eens zeggen: zoals de kaarten nu liggen, is dat hele parlement, uiteraard meervoud in de Belgische context, best een overbodig folietje in het politieke spectrum. Het lamentabele theater omtrent de afwezigheid van De Wever kan hiervoor als bewijs dienen.