Mijn vrees is echter dat de grap zal uitlopen op een tragikomedie. Het lijkt erop dat Vlaanderen de Buckler pils onder de Europese regio’s wil worden. Okee, die wil ik voor de jeugd nog wel even uitleggen. Vlaanderen wil namelijk net als Buckler – alcoholvrij bier, je verzint het niet – haar enige troef definitief overboord gooien. Waarom? Omdat we verdorie genoeg hebben van potverterende Walen!
Québécois
Denkt u natuurlijk: de troef van Vlaanderen is dat wij harde werkers zijn. Toevallig heb ik van iemand gehoord dat kinderen in Bangladesh het daar niet mee eens zijn. Of: de troef van Vlaanderen is dat wij zo goed opgeleid zijn. IT’end India lacht even in zijn vuistje. Fransen, die toch nog steeds de meerderheid van mijn buren uitmaken, vinden dat ook. Dat ze zo’n harde werkers en zo goed opgeleid zijn. Een Vlaming zou dat weglachen als typisch Frans chauvinisme.
Laat ons een kat een kat noemen: onze enige troef is onze meertaligheid. Dat wil zelfs zo’n chauvinistische Fransman of een Brit die in de commonwealth is blijven steken toegeven: Vlamingen spreken hun talen. Goed, quasi accentloos. Een Nederlander of een Engelsman die bonjour zegt, wordt verraden door de zj en de r. De Vlaming niet, die doet wenkbrauwen fronsen. Vous êtes Québécois?
In Vlaanderen is men bereid een standbeeld van Jacques Brel te verwijderen omdat twee oude dames Frans spreken bij de coiffeur
Vlamingen komen vroeg en veelvuldig in aanraking met andere talen. Televisie in de originele taal met ondertitels, muziek in verschillende talen, vreemde woorden in het straatbeeld. Daar vergaren wij onze talenkennis. Talen op school, dat hebben ze in Frankrijk ook. Wat ze missen is de vreemde taal op straat, op televisie, in het dagelijkse leven, quoi. En ze hebben daar behoorlijk veel spijt van, dat ze hun talen niet kennen. De Fransen, de Engelsen: als er één ding is wat ze ons benijden, dan wel onze talenkennis.
Fermheid
De Vlaming is bereid zijn harten aas te vergooien om zijn fermheid te bewijzen. Hij is gaan geloven dat elk taalgebruik een politiek feit is. Dat er verschillen zijn tussen het ambtelijke en het dagelijkse taalgebruik, lijkt daarin van geen enkel belang meer te zijn. In Vlaanderen spreekt men Vlaams, punt. Gedaan met live music in café De la gare en croque madame in brasserie Pigeon d’Or. Vlaams! In Vlaanderen is men bereid een standbeeld van Jacques Brel te verwijderen omdat twee oude dames Frans spreken bij de coiffeur.
Daarom even dit: een Vlaams diploma is voor een Franse werkgever een vod. Ervaringen bij Vlaamse werkgevers wegen geen ons. Het enige waaraan men niet voorbij kan, is dit: een Vlaming spreekt vloeiend drie talen. Au moins. Op een onbewaakt moment durven ze zelfs een steek jaloezie toegeven. Drie talen! Enorme …
