Ideologie

Herman Loos
Herman Loos - Column - Uitgelicht
Herman Loos

Een taboevraag, zo noemde opinieschrijver en journalistiek zwaargewicht Pierre Haski het. Zijn linkse vrienden waren het met hem eens: Cahuzac had wel bijzonder veel vrienden bij het extreemrechtse Front National. Stoeien met rechts, een politieke carrière bij links? Het toonde, aldus Haski, het ongebreidelde opportunisme aan de top van de PS. Cahuzac was een carrièrist van het zuiverste water. Toch nog ergens zuiver in.

Generatiekloof

Tot zijn niet geringe verbazing kreeg hij de jonge garde op de redactie tegen. Inquisitie was het, dat een links politicus verdacht is omdat hij met rechtsgezinde omgaat. Haski toverde meteen een generatiekloof uit de hoed: zijn generatie, die van net na mei '68, zou meer gemarkeerd zijn door de logica van ideologische confrontatie dan de jongere. Kan zijn. In mijn vriendenkring zie ik in ieder geval geen fracties die op ideologische gronden gebouwd zijn. Het is er vaak aangenaam van mening verschillen. Dat moet zelfs in de politiek zo kunnen zijn.

Een mogelijke verklaring is dat de politiek zelf veranderd is. Haski: "Of is dit eerder een signaal van de evolutie van de politieke sfeer, die van militant engagement is vergleden naar een carrièrekeuze, met het risico een stuk van de ziel te verliezen?" Ik haalde me Felix De Clerck voor de geest, een woordvoerder van mijn generatie, die van een bijzonder linkse vlerk via de SHAME-beweging tegen de klassieke partijpolitiek plots binnen zwom bij CD&V, in zijn geval toch de bek van de oude leeuw.

Dat een socialist de herverdeling van de welvaart ontvlucht, lijkt me eerder een aanleiding om de vraag te stellen: wat doet zo'n man in godsnaam bij de socialisten?

 Vennootheerschappen

Het zijn zaken die men Cahuzac, en uiteraard andere politici van kaviaarsocialistische signatuur, gemakkelijk kan verwijten: ze doen aan carrièrepolitiek en die leidt hen losjes over de partijgrenzen heen. Toch bleef ik gigantisch op mijn honger zitten na lezing van het editoriaal van Haski. Het gaat namelijk om iets totaal anders. Dat een socialist gaat sjoemelen en zijn eigen verantwoordelijkheid tot de herverdeling van de welvaart ontvlucht, lijkt me eerder een aanleiding om de vraag te stellen: wat doet zo'n man in godsnaam bij de socialisten?

Als politiek gaat om ideologie, en ik geloof meer dan ooit dat het daarom zou moeten gaan, hebben de vennootheerschappen en andere belastingtechnische grijzezonezwemmers niets te zoeken bij een socialistische partij. "Het is gemakkelijker een hond langs een hotdogkraam te leiden dan een socialist langs een hoopje geld," zo citeerde wijlen mijn grootvader graag een oude staatsman. Dat hij mijn ideologie afbrandde kon ik gerust hebben, dat hij gelijk had was een stuk pijnlijker.

LEES OOK
Anton Jäger / 21-04-2021

Macron, de laatste neoliberaal

Emmanuel Macron beloofde Frankrijk te hervormen tot een links-liberaal paradijs, vrij van extreemrechts, maar ontpopte zich tot ‘laatste neoliberaal’ die zo het bedje voor…
49104589471_07373383dd_k
Herman Loos / 30-05-2014

Nationalisme

Dat in een wereld gekenmerkt door geografische mobiliteit het nationalisme een opstoot kent, is vreemd noch wenselijk. Mensen houden zich vast aan de waanidee dat er…
Herman Loos - Column - Uitgelicht