Daar is Geert ‘hervormen, hervormen en nog eens hervormen’ Noels het vast mee oneens. Hij toonde zich vrijdag volgens De Standaard "opvallend openhartig" in een interview met Kanaal Z. “De afgelopen jaren is de druk toegenomen om te zwijgen, of om rekening te houden met de gevolgen”, zei hij daar. “Met de dood bedreigd, is veel gezegd. Maar men heeft mij wel gewaarschuwd – met woorden, mails (binnenkort ongetwijfeld door de krant gepubliceerd, pc), soms een website (hé?) – dat het voor mij moeilijk zou zijn om in België mijn activiteiten te ontwikkelen.”
Ook de site van Trends wijdde een artikel – zo eentje waar de redactionele tekst naadloos overloopt in de citaten - aan de cri de coeur van de vermogensbeheerder. “Geert Noels merkt een verharding van de houding van machthebbers en machtsgroepen ten aanzien van zijn persoon, omdat hij Belgische/Vlaamse problemen scherp aan de kaak stelt”, was de inleiding. “Op de vraag of je in dit land de échte (sympathiserend accentje, pc) waarheid kan vertellen, antwoordt (…) Noels dat je toch steeds een slag om de arm moet houden. ‘Ik weet tot waar ik kan gaan.’”
Ideologische zuivering
Gek zijn we op zulke beschuldigingen. Een succesverhaal kan niet zonder een sterk vijandbeeld – Angela Merkel, belastingparadijzen of in het geval van Noels het Belgische establishment – denk Salamander – dat zich heeft genesteld in een vetgemest overheidsbestel en de rekeningen doorstuurt naar de komende generaties. Ik parafraseer. Het toeval wil dat in Nederland – waar het overigens slechter en slechter gaat - een gelijkaardig gerucht als Noels’ bedreigingen de ronde doet. In mei vertrekt Coen Teulings als hoofd van het Centraal Plan Bureau (CPB). Naar het schijnt gedwongen.
Het CPB is één van die prachtinstellingen die een neutrale stem hebben in het politieke debat. Maar zoals Luc Coene als gouverneur van de Belgische Nationale Bank pleit voor hervormingen van de arbeidsmarkt en het niet aflatend terugdringen van het overheidstekort, bekritiseerde Teulings het besparingsbeleid van zijn overheid. Dat zou de economie geen goed doen. Financiënminister Jeroen Dijsselbloem noemde zijn uitspraken een "politiek oordeel", wat suggereert dat Teulings wegens zijn afwijkende mening niet wordt herbenoemd. Econoom Ewald Engelen liet er – dat doet hij nooit – weinig twijfel over bestaan. “Teulings is het slachtoffer van een ideologische zuivering. De bezuinigingsstalinisten waren hem zat. En Teulings wist het. En toch sprak hij zich uit. Dan ben je een held”, sloot hij een column in Het Parool met veel bombast af.
Misschien zijn de ideeën van Geert Noels eigenlijk gemeengoed, maar doet hij graag stoer en dapper zonder het te zijn
Roepende in de woestijn
Het wedervaren van Geert Noels en Coen Teulings loopt opmerkelijk gelijk. Met dat verschil dat Teulings zich nooit zelf uitliet over zijn strijd met het establishment. En in tegenstelling tot Noels haalde zijn dissonant stemgeluid de pagina’s van The Financial Times. “Coen Teulings […] was de laatste jaren een roepende in de woestijn”, schreef de zakenkrant. “Hij was misschien niet de enige econoom in Nederland die sceptisch staat tegenover hardvochtige besparingen, maar wel de enige met invloed op het beleid. Andere prominente critici aan universiteiten en grote banken beweren dat ze uitgesloten worden, niet enkel van overheidsbeslissingen maar ook als raadgevers van zowel linkse als rechtse politieke partijen.” Met de dood bedreigd, is veel gezegd.
Misschien verschilt het economische debat in Nederland en België als dag en nacht. Misschien is in Nederland een bestuurlijke elite aan de macht die met veel meer enthousiasme en gedrevenheid het mes zet in overheidsuitgaven. Misschien is het begrotingstekort dan een bijzonder slechte parameter om dat uit af te leiden. Het tekort ligt in 2012 en 2013 voor België aanzienlijk lager. Of misschien zijn de ideeën van Geert Noels eigenlijk gemeengoed, maar doet hij graag stoer en dapper zonder het te zijn. En misschien is het wel beroerd dat De Standaard aan zijn aanstellerij aandacht besteed.
Maar het kan natuurlijk ook altijd dat de krant gewoon een gat had.
