Dedecker en Jambon hadden een boeketje beschuldigingen tegen het ACW. De winstbewijzen van Dexia had zij in een cvba geparkeerd om minder belastingen te moeten betalen terwijl dat geld eigenlijk naar de coöperanten van Arco had moeten gaan. Die coöperanten werden zelfs opgelicht door het ACW, dat Arco geld liet lenen bij Dexia om aandelen te kopen van dezelfde bank. Dat deden ze enkel met hun winstbewijzen in het achterhoofd - die stegen volgens N-VA door de lening in waarde. En het ACW heeft boven alles een aftrek gebruikt die haar – hoewel meermaals door de fiscus goedgekeurd – niet toekwam. Daar is ook Johan Van Overtveldt, min of meer, van overtuigd.
Deze vondsten waren slechts het begin van wat een wekenlange lijdensweg van het ACW zou worden. Dankzij het indringende speurwerk van Steven Samyn - geef die man een Belfius Persprijs – kwamen we te weten dat het ACW haar eigen koninklijke besluiten schreef (om Arco te beschermen) en gebruik maakte van de notionele interestaftrek. Waar ze zich – ik hoef het u niet te vertellen – bij andere gelegenheden hevig tegen verzette. De Tijd bracht het nieuws dat het ACW een lucratieve deal onderhandelde met Belfius over de verkoop van de winstbewijzen. Voor die handigheid moest Steven Vanackere ontslag nemen.
Potjes gedekt
Ik zie hierin eigenlijk – het heeft misschien te maken met mijn apathisch gebrek aan engagement - geen reden om een parlementaire onderzoekscommissie op te richten. John Crombez bestelde bij de Bijzondere Belastinginspectie een onderzoek naar het al dan niet oneigenlijk gebruik van de DBI-aftrek, maar alle andere beschuldigingen zijn kleinigheden. Ze schetsen een weinig fraai beeld van een christelijke organisatie die haar ziel verpande aan het grootkapitaal. Dat wisten we al veel langer. Iedereen doet het overigens voor het geld. Als dat niet zo zou zijn, zou de economische wetenschap danig in verlegenheid worden gebracht.
De onthullingen over het ACW schetsen een weinig fraai beeld van een christelijke organisatie die haar ziel verpande aan het grootkapitaal. Dat wisten we al veel langer.
Toch ijverde de verzamelde oppositie voor niets minder dan een parlementaire onderzoekscommissie. Wat die precies moest onderzoeken, werd op geen enkel moment duidelijk. Het aardigste voorbeeld daarvan was een reportage in Ter Zake. Jonas Muylaert ging er samen met commentator Rik Van Cauwelaert gemakshalve vanuit dat de hele bankencrisis van 2008 moest worden heropend. Dat zouden de regeringspartijen nooit toestaan omdat ze allemaal betrokken waren bij de reddingsoperaties. “Elke partij heeft iets of iemand te verliezen bij de installatie van zo een onderzoekscommissie. Het gaat vaak om mensen en postjes. Iedere partij heeft een reden […] om potjes gedekt te houden”, suggereerde Muylaert op een ernstige toon.
Sfeermakerij
Het is enkel dit soort amechtige beschuldigingsjournalistiek en sfeermakerij waar de oppositiepartijen op kunnen hopen. Ze weten – ondanks een gastoptreden van Luc Van Biesen - dat een parlementaire onderzoekscommissie onhaalbaar is. Het gaat erom die met zoveel mogelijk lawaai te eisen. In een particratie waar de oppositie geen rol van betekenis heeft, kan ze weinig anders. In Nederland eist ze spoeddebatten, in België zijn het onderzoekscommissies. Het is bezigheidstherapie geworden voor partijen zonder bestuursfuncties. N-VA wil geen onderzoekscommissie in het Vlaamse parlement, en voor Groen had het als regeringslid ongetwijfeld ook niet gehoeven. De meerderheid neemt het parlement zelden ernstig, maar dat kan evengoed worden gezegd van de oppositie.
