Bijna vier academiejaren lang heb ik mij als monitor aan de universiteit ingezet om eerstejaarsstudenten sociale wetenschappen wegwijs te maken, meer nog in het leven dan in de richting die zij studeerden. Tenminste, dat dacht ik. Zo’n naïeve kloot die met hart en ziel studenten opriep om engagement te tonen, om na te denken, te protesteren, in te leven, niets zomaar voor waar aan te nemen.
Ik deed het gretig en vol overgave: leuren met de verkiezingen voor de studentenbeweging, met de jaarlijkse docentenevaluatie, met studietijdmetingen. Stuk voor stuk zaken waarvan ik me niet kon inbeelden dat ze een jong mens niet zouden aangaan. Het gaat tenslotte om hun vertegenwoordiging, hun opleiding, hun toekomst. Het zijn schaarse momenten waarop ze tijdens hun studie een verschil kunnen maken dat niet enkel henzelf aanbelangt. Domme, domme sukkelaar die ik was. Het merendeel zal het aan de reet roesten, dat hele mensworden aan de universiteit.
YOLO!
“Wij zijn hier ook maar gewoon om zo gemakkelijk mogelijk een diploma te halen. En voor de rest? Feestje. YOLO!”
Plots kreeg ik één keer te veel de vraag, drie dagen voor het examen, welke bladzijden er wegvallen. Dat je zonder lezing van Husserl geen bal van de existentiële filosofie begrijpt, interesseerde de vragensteller geen zier: het was van buiten blokken om zo snel mogelijk weer te vergeten. Het deel over de geschiedenis van de vrouwenbeweging valt weg? Schitterend nieuws! Ik verliet de universiteit compleet gedesillusioneerd.
Het merendeel zal het aan de reet roesten, dat hele mensworden aan de universiteit.
Wat moet een samenleving eigenlijk met dat soort nulengagement? Is dat nu het beruchte type dat in een latere fase “gewoon zijn job doet” en de regeltjes slaafs gaat volgen? Dat onder de belofte van een mooi studiefonds voor de kinderen schimmige beleggingen gaat verhandelen aan een alleenstaande moeder omdat de aandeelhouders daarop aandringen? Dat een invalide vader zijn uitkering afneemt omdat hij een van zeven formulieren laattijdig binnenbrengt en de bureaucratie nu eenmaal eerst komt?
Plaatsvervangende schaamte
En zijn ze werkelijk zo talrijk, de jonge mensen die zich geen zak aantrekken van hoe deze wereld evolueert? Een fucking evaluatie invullen om het studieprogramma te optimaliseren. Het kost stukken minder tijd dan tickets bemachtigen voor Tomorrowland of de citytrip naar Boedapest boeken of foto’s van de girls’ night out op instagram lozen. Twee derde van de studenten kan het blijkbaar niet opbrengen. Ik ga verdomme kapot van plaatsvervangende schaamte.
Het ergste is: eigenlijk maakt het geen fluit uit of ik dit nu schrijf of niet. Het type waartegen ik fulmineer leest dit toch niet – niet op het examen? Streep erdoor!
