Commerciële logica beperkt zich tot het oplepelen van steeds weer hetzelfde: dezelfde mensen, dezelfde gesprekjes, dezelfde uitsmijters. Mooie ironie: een breed verspreid bericht dat meldt dat De Wever meer aandacht krijgt dan de andere partijvoorzitters samen, is gewoon een bericht dat opnieuw over De Wever gaat. Je zou bijna geloven dat het geschreven is op het N-VA-hoofdkwartier. Eenzelfde marketingstrategie lijkt achter Astrid Bryan, bijna-product van 2012, te schuilen. De Hollywoodvrouw is zodanig geplugd in de media dat ze van uitgelachen kakmadam verworden is tot stijlicoon. BDW en Amazing Astrid: rinkelende kassa’s, natte droom voor marketinglullo’s.
Het eclatante succes van De Wever en Bryan heeft een academische verklaring. Het mere exposure-effect leert ons dat je mensen van alles kan laten houden, zelfs van een spreekwoordelijke kat in een zak. In een beroemd experiment van Charles Goetzinger uit 1967 reageren studenten eerst vijandig, later nieuwsgierig en uiteindelijk zelfs enthousiast op een nieuw gegeven: een student gekleed in enkel een zwarte zak. De sociale psychologie heeft ruimschoots bewezen dat, zuiver door veelvuldig herhaalde blootstelling, mensen aangezet kunnen worden om een dier graag te zien, om te stemmen op een niet-bestaande kandidaat, om in de rij te staan voor een handtekening in een lifestyle- of dieetboek. Mere exposure is de hoeksteen van de marketing.
Benodigdheden om publiekslieveling te worden: een stevig reclamebudget, een goed netwerk en een niet al te kritisch veld waar media over elkaar heen struikelen om toch maar de voorgekauwde trends na te hollen. De enige factor waarop je als marketeer of spin doctor weinig vat hebt, het medialandschap, heeft zich zelf geschikt naar de wensen van de marketing. In deze context openbaart de commerciële logica van eenheidsworst binnen het mediaveld zich als een sluimerend gif: het maakt onze voorkeuren.
Door mere exposure is het even haalbaar om ons te doen houden van een stinkend rijk Hollywoodkoppel met personeel om de vissen om te draaien in hun slaap, als om ons trots te maken op het feit dat in ons land een homoseksueel van allochtone afkomst uit een minderheidstaalgroep premier kan worden. De media hebben de keuze voorop te lopen of na te hollen. Net die wetenschap maakt het bijzonder bitter dat onze media, niet in het minst de openbare omroep, er voor kiezen om in een pimped out, chromed out pussy wagon over de politieke leider van dit land te ploegen, opgewonden uitroepend hoe amazing de eigen navel wel niet is.
