De intelligente aanvallen naar zijn tegenstanders moet u zelf maar lezen, maar ik onthield een citaat uit het interview waaruit blijkt hoe bijzonder Bart De Wever is. Gevraagd naar of hij als burgemeester zou verschillen van Patrick Janssens, antwoordde hij: “Dat lijkt mij héél waarschijnlijk. Janssens was een manager. Zijn bloed gaat niet koken van ideologie. Terwijl dat van mij wél kookt van ideologie, misschien zelfs iets te veel.” Het is geen sinecure in de Wetstraat (en onder partijgenoten van De Wever) een politicus te vinden die het woord ‘ideologie’ kan uitspreken zonder erbij te kijken alsof het om een nare ziekte gaat. Bart De Wever heeft er geen probleem mee, en is de populairste van allemaal.
Respect voor A
Om maar te zeggen dat ik steeds – in mijn rol als nuttige idioot – een zekere sympathie voor Bart De Wever heb gevoeld. Ideologische discussies zijn de interessantste. Zeker als ze worden gevoerd door intellectuelen als De Wever. In een tijd waarin de meeste politici een abominabel bestuurdersjargon hanteren dat ratio suggereert maar vooral bedoeld is om een gapende leegte te maskeren, ontwikkelt Bart De Wever redeneringen die op zijn minst het overdenken waard zijn. Het beeld dat hij daarover zelf cultiveerde is overdreven, want uiteindelijk gaat het om een tweewekelijkse column en werkte hij zijn ideeëngoed nooit ernstig uit, maar in Vlaanderen is hij zonder weerga.
Het wordt nog meliger. In de volgende zin komen twee woorden voor die ik op andere momenten bestrijd vanwege het inhoudsloze gemak waarmee ze meestal worden ingezet. Omdat Bart De Wever een ideologische keuze maakt en onderbouwt, respecteer en vertrouw ik hem. Als De Wever Theodore Dalrymple bejubelt is dat bedoeld om het linkse commentariaat in gang te steken (met ongezien succes) zodat ze nog meer kiezers in zijn armen drijven. Maar zijn redenering dat armen op hun verantwoordelijkheden moeten worden gewezen klinkt (nog twee zo’n woorden) oprecht en integer. Iets wat ik niet heb bij de ondernemersmaatjes in zijn partij. Laat staan bij de geïmporteerde VB’ers.
Omdat Bart De Wever een ideologische keuze maakt en onderbouwt, respecteer en vertrouw ik hem
De overwinning van Bart De Wever op Patrick Janssens is de overwinning van de politiek. Een bestuurder die zich verschool achter een marketingafdeling die jaarlijks acht miljoen euro verslond en de rechtse ‘voor wat hoort wat’-ideologie kopieerde zonder toe te geven dat het een rechtse ideologie was, is verslagen door een originele denker en slim politicus. Ik vertrouwde Patrick Janssens niet. Na een amechtige campagne en een afzichtelijke rol te hebben gespeeld in de bestuursonderhandelingen, moet de partij van Janssens oppositie leren voeren zoals de CVP dat in 1999 moest. Dat wordt de komende tijd een genante bedoening, en Yasmine Kherbache slaagde er vorig week alvast niet in een coherente repliek te formuleren op het bestuursakkoord, maar dat hoeft niet slecht af te lopen. De partij moet enkel opnieuw leren wat politiek is. En het verleden doen vergeten.
Kracht van verandering
De eerste januari wordt Bart De Wever burgemeester van Antwerpen, en verandert er wel degelijk iets. Hij gaat beleid voeren. Het plezier dat ik zijn gedachtegangen heb betekent niet dat ik het er vaak mee eens ben. Ik stem niet op politici omdat ik ze respecteer of vertrouw, maar omdat ze gelijk hebben. In het debat over de verzorgingsstaat is zijn ongecompliceerde visie over eigen verantwoordelijkheid relevant. Als hij die even ongecompliceerd in de praktijk brengt, is dat rampzalig voor Antwerpen. Ook zijn polemische stijl kan in de weg gaan zitten. Interessante politiek gedijt bij tegenstellingen, maar een burgemeester pookt die best niet op.
Het plezier dat ik zijn gedachtegangen heb betekent niet dat ik het er vaak mee eens ben.
De kans bestaat dat de carrière van Bart De Wever als bestuurder de coherentie van zijn oeuvre onderuit haalt. Als hij zegt dat hij mensen kansen wil geven die zij vervolgens moeten grijpen, geloof ik dat. Zelfs al is dat eigenlijk een moegehoorde slogan. Ik begrijp enkel niet hoe het afschaffen van de tolkendienst voor Antwerpse scholen daarin past. Die was bedoeld om anderstalige ouders bij te praten over hun kinderen. Zo worden ze bij het schoolleven betrokken, maar Liesbeth Homans gaat het opdoeken. Dat is een rechtse dommigheid die niets met ideologie te maken heeft en waar De Wever zich niet aan zou mogen overgeven. Dat maakt hem onwaarachtig.
De aanstelling van Nabilla Ait Daoud pleit voor het tegendeel. Toen Bart De Wever in 2010 een column schreef waarin hij de socialisten als emancipatorische partij verweet geen allochtoon als schepen te hebben, klonk dat als een studentikoze pesterij van een rechtse bal. Dat hij er zelf werk van heeft gemaakt, bewijst dat hij een burgemeester van alle Antwerpenaren wil zijn. Of toch een eerste poging doet. Als nationalist was (en is) het prettig schieten op Bart De Wever, maar nu hij burgemeester wordt, dient er zich een nieuwe periode aan in de carrière van deze bijzondere politicus. Hopelijk houdt hij hetzelfde niveau aan.
