Elio I en het verlanglijstje van het bedrijfsleven

Peter Casteels
Elio Di Rupo kon begin deze week op heel wat aandacht van de media rekenen ( Foto Danny Gys - Reporters)
( Foto Danny Gys - Reporters)
Elio Di Rupo kon begin deze week op heel wat aandacht van de media rekenen ( Foto Danny Gys - Reporters)
( Foto Danny Gys - Reporters)

Sinds de implosie van de Griekse staat in 2010 is de eurozone geobsedeerd door begrotingsevenwichten. Angela Merkel heeft alle politieke leiders aangeleerd dat wanneer financiële markten nog maar het kleinste overheidstekort zien, ze wantrouwig worden en meer rente vragen voor de leningen die ze verstrekken. Dat klopt niet – de Verenigde Staten hopen hun schuldenberg op en betalen amper rente – maar geldt enkel voor de monsterlijke constructie die de eurozone is gebleken. Niemand die daarom maalt.

De angst voor de markten en ratingbureaus zorgde ervoor dat de begrotingsnormen van Maastricht nieuw leven werden ingeblazen, nadat ze meermaals werden geschonden. De Europese commissie kreeg de opdracht deze af te dwingen bij de landen die nog niet door een bailout onder rechtstreeks toezicht van Europa waren gesteld. Het was de tijd waarin we brieven kregen van Olli Rehn en Paul Magnette die in het openbaar verscheurde nadat hij ze netjes had overgeschreven.

België hield zich scrupuleus aan de Europese begrotingsnormen. Minder dan drie procent tekort, en op weg naar een evenwicht. Geen enkele politieke partij durft de zin daarvan in vraag te stellen. Het wegwerken van schulden was nodig om het vertrouwen terug te doen keren. Niet enkel het vertrouwen van de financiële markten – de Belgische rente staat momenteel comfortabel laag – maar ook het vertrouwen van investeerders. Als iedereen zou zien dat de overheid haar best deed, zou de economie weer aantrekken. Snoeien – Mark Rutte werd met deze slogan in 2010 premier – om te groeien.

Dageraad

België heeft het tekort teruggedrongen, maar van een heropleving van de economie is geen sprake.

Dit noemt Paul Krugman een ‘Confidence Fairy’, en daar moet iedereen hem vandaag gelijk in geven. België heeft het tekort teruggedrongen, maar van een heropleving van de economie is geen sprake. De Belgische economie kwam net als de eurozone voor een tweede keer in een recessie terecht. Voor 2013 wordt een groei van 0,7 procent voorspelt, maar dat is (dus net als het voorgerekende begrotingstekort) gebaseerd op droombeelden. De recessie kan zich evengoed nog een hele tijd doorzetten. Het idee dat een evenwichtige begroting voldoende is om een economie te heropstarten, is een waanidee gebleken.

Aangezien iedereen op zoek is naar een manier om de crisis te beëindigen, is het politieke debat daarmee aan een volgende akte toegekomen. Daarin spelen de werkgeversorganisaties een sublieme hoofdrol. Ik feliciteerde ze eerder al met hun talent om het debat te beheersen, maar het blijft telkens weer indrukwekkend. De ondernemers zijn erin geslaagd ons te doen geloven dat het probleem van de economische crisis een gebrek aan competitiviteit is van de Belgische bedrijven. Pas als dat is opgelost, kan de dageraad aanbreken.

Belgenmop

Waar tot voor kort over de Belgische begroting werd gesteggeld, ging het de afgelopen weken over maatregelen om het de bedrijven naar hun zin te maken. De index was daarbij kop van jut. De regering besliste uiteindelijk enkel over een loonmatiging, maar dat ging de ondernemers bepaald niet ver genoeg. In alle staten waren ze, en de komende maanden zullen we het waarschijnlijk over weinig anders hebben. Helaas zal blijken dat ook wanneer onze loonhandicap ooit weggewerkt raakt, de eurozone nog steeds in recessie verkeert.

De ondernemers zijn erin geslaagd ons te doen geloven dat het probleem van de economische crisis een gebrek aan competitiviteit is van de Belgische bedrijven.

Paul De Grauwe noemde maandag het voorstel om meer uren te werken als relancemaatregel een Belgenmop. Het vraagtekort dat aan de basis van deze crisis ligt zal daarmee niet worden opgelost. In een interview dat Apache morgen publiceert, sluit Lode Vereeck (LDD) zich daar, weliswaar schoorvoetend, bij aan. Nochtans een libertair noemt Vereeck deze crisis ook een Keynesiaanse liquiditeitscrisis. Er wordt simpelweg te weinig geconsumeerd. Pas als dat besef doordringt tot de Wetstraat kan er een effectief crisisbeleid worden gevoerd, maar de regering heeft het te druk met het verlanglijstje van het bedrijfsleven.

LEES OOK
Duchka Walraet / 04-08-2014

Objet Trouvé

Is het postmodernisme een onomkeerbare toestand? Een ontmaagding? Één ding staat vast: het postmodernisme woekert en slaat wonden. Duchka Walraet maakt gedurende zes weken een…
duchka
Peter Casteels / 23-06-2014

Iedereen racist

De Morgen is geen racistische krant. Het enige wat ze valt te verwijten is dat ze de afgelopen weken enkele onbeholpen pogingen ondernam om haar lezerspubliek daarvan te…
Peter Casteels - Column - Uitgelicht
Herman Loos / 13-06-2014

Racisme

Mensen die racisme niet herkennen als racisme zijn in feite onbevoegd zich te mengen in het debat. Columnist Herman Loos plaatst zich na grondig zelfonderzoek in deze categorie. …
Herman Loos - Column - Uitgelicht