Meyrem Almaci mocht haar standpunt zondagochtend verdedigen in De Zevende Dag, maar het enige wat Ivan De Vadder te horen kreeg waren herhalingen van de campagneriedels. “De luchtkwaliteit in de stad is slecht. Met het BAM-tracé zal men nog altijd stil staan op de ring, met nog meer vervuiling en lawaai tot gevolg. Ik verwacht dat De Wever met verstand kiest, voor het welzijn van zijn stadsgenoten”, taterde ze weg. “Het is onaanvaardbaar voor uw partij maar u blijft wel naar de onderhandelingen gaan”, probeerde De Vadder samen te vatten, maar Almaci was niet te stoppen. Zij was alweer bezig over dat ook armoede een belangrijk thema voor haar partij was. Maar het BAM-tracé bleef wel een breekpunt.
Net als zoveel gesprekken in De Zevende Dag, had dit interview niet gehoeven. Groen had in een persbericht kunnen laten weten niet te willen onderhandelen over een voorstel waar het BAM-tracé in opgenomen is, en Meyrem Almaci laten genieten van het verlengd weekend. De arme vrouw had daarentegen ook al zaterdag moeten opdraven voor het VRT-journaal. “Dit willen wij niet, en wij zullen hier, of het nu uit de oppositie of uit de meerderheid is altijd tegen blijven vechten”, had ze daar al ferm gesteld, zonder duidelijk te maken wat ‘uit de meerderheid vechten’ precies betekent. Maar laat ons aannemen dat dat gekakel was, en dat Groen zal vasthouden aan haar campagnebelofte.
Groen had in een persbericht kunnen laten weten niet te willen onderhandelen over een voorstel waar het BAM-tracé in opgenomen is, en Meyrem Almaci laten genieten van het verlengd weekend
Luis in de pels
Ik weet dat het een modieuze vergelijking is, maar daarmee begint deze tactiek erg te lijken op de onderhandelingsstrategie van Groen in 2010. Toen was de partij nodig voor een staatshervorming, maar nadat de liberalen in 2011 de onderhandelaars vervoegden waren ecologisten niet meer nodig om een regering aan een meerderheid te helpen. Bart De Wever wilde altijd al zonder Groen, en zelfs toen N-VA naar de oppositie was verkast, kozen de andere partijen ervoor om ook hen te lozen. Groen was weinig geliefd, maar boven al met geen stokken buiten te krijgen.
Tot op het laatst bleven de groenen aan de onderhandelingstafel zitten om de indruk te wekken dat ze een staatsdragende partij zijn die haar verantwoordelijkheden wil opnemen, maar ook omdat Wouter Van Besien en zijn partijgenoten de interviews die ze als mede-onderhandelaars mochten geven aangrepen om hun campagneriedels te herhalen. "Een luis in de pels van de onderhandelingen", noemde Stefan Van Hecke zichzelf glunderend een keer nadat hij wederom de prioriteiten van zijn partij had opgezegd – ik voel niet de behoefte om ze u nogmaals mee te geven. Groen wist dat ze waarschijnlijk niet in de regering zou belanden, en daar alleszins weinig in zou kunnen realiseren, maar was vooral geïnteresseerd in de kosteloze politieke zendtijd die zij anderhalf jaar heeft gekregen. Met het campagnemateriaal werden moeiteloos krantenpagina’s gevuld door hopeloze journalisten. Meyrem Almaci doet nu net hetzelfde.
Verplichte nummertjes
In 2010 was dat een begrijpelijke strategie van Wouter Van Besien (als je abstractie maakt van de irritatie over steeds weer dezelfde slogans), maar mijn inziens heeft deze de partij, en als ik zelf in een staatsdragende bui ben zelfs de hele politiek schade berokkend. Anderhalf jaar lang wilde Groen niets liever dan deel te kunnen nemen aan de macht. Anderhalf jaar was de partij geobsedeerd door regeringsdeelname terwijl zij wist dat zij daarin een marginale rol zou spelen. Het regeringsbeleid zou niet noemenswaardig verschillen met een groene vicepremier en staatssecretaris – twee eisen van Van Besien -, maar toch voert Groen momenteel even hartstochtelijk oppositie tegen de regering waarvan ze zo lang heeft gedroomd. Definitief afgewezen is de partij beginnen emmeren over wat eens haar grote liefde was.
De parlementsleden van Groen voeren verplichte nummertjes op die ze liever niet uit het hoofd hadden moeten studeren
Elke keer als ik Kristof Calvo hoor roepen en tieren over het energiebeleid van Di Rupo I of Meyrem Almaci krijsen over de aanpak van Dexia, vraag ik me af met hoeveel toegevingen zij bij regeringsonderhandelingen genoegen hadden genomen. Het verschil was amper merkbaar geweest – ik beeld me steeds een schattig landschapje windmolens in -, behalve dat niemand iets over de kritiek die ze nu rond strooien had vernomen. Ze hadden zedelijk hun mond gehouden. De groenen spelen een volstrekt ongeloofwaardige rol als oppositie, waar ze enkel door omstandigheden zijn ingedrongen. De parlementsleden van Groen voeren verplichte nummertjes op die ze liever niet uit het hoofd hadden moeten studeren.
Zoiets tast de geloofwaardigheid aan van het spel tussen oppositie en meerderheid. Waar N-VA regeringsdeelname weigerde om inhoudelijke redenen en Di Rupo I op een coherente manier aanvalt, lijkt het bij Groen meer op bezigheidstherapie tot na de volgende verkiezingen. Dan trekken ze hopelijk wel een vicepremier en staatssecretaris. Tot 2014 slaat de partij als oppositie een potsierlijk figuur. Als Almaci zich dat in Antwerpen wil besparen, moet ze eindelijk ophouden campagne te voeren en nu al duidelijk voor de oppositie kiezen. Of toch zolang dat BAM-tracé op de tafel van De Wever ligt.
