Bart De Wever voert ondertussen al enkele maanden campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. 21 april kondigde hij officieel aan de Antwerpse N-VA-lijst te zullen trekken, maar eigenlijk staat de man sinds zijn partij de regeringsonderhandelingen verliet in campagnemodus. Patrick Janssens bleef een lange tijd afwezig, behalve in analyses van journalisten. Daarin werd een spectaculair offensief van de burgemeester voorspeld. Het was enkel afwachten, want Janssens wilde zo lang mogelijk uit de campagne blijven om een presidentiële indruk te maken. Daar houden u en ik van.
‘Patrick’
Toen kwam de briljante communicatiestrateeg met het magazine ‘Patrick’ aanzetten. Er is ondertussen meer geschreven over de hoofdredacteur van dat blad dan over de naamgever, maar als het goed is, ligt er in elke Antwerpse huiskamer een exemplaar op de salontafel. Op de cover – de meeste mensen zullen niet verder dan dat beeld raken – een knullige foto van de burgervader met kind en de weinig wervende slogan ‘Antwerpen uit de luiers’. Hopelijk heeft hij minder dan negen jaar burgemeesterschap nodig om zijn zoon uit de luiers te helpen.
De campagne loopt nog één week, en dit weekend zei Janssens dat er van hem geen stunts meer verwacht hoeven te worden. Blijft over het aardige maar nogal onbenullige voorstel om een Park Spoor Oost aan te leggen, waarmee Janssens enkele aardige maar nogal onbenullige kiezers van Groen hoopt over te nemen. Verder haalt hij voornamelijk de nieuwssites met zure en vaak inhoudsloze uithalen naar zijn tegenkandidaat. Schepen Voorhamme wijdt dat aan de kwalijke rol van de media, maar hij heeft meer verstand van onderwijs dan van medialogica.
Bestuurder
Zo beschouwd is de campagne van Patrick Janssens even waardeloos als deze analyse wanneer zondag blijkt dat hij de burgemeesterssjerp mag houden. Het begint er op te lijken dat Janssens en zijn partij dachten überhaupt geen campagne te moeten voeren. De overgrote meerderheid van de Antwerpenaren is tevreden over het gevoerde beleid, dus waarom energie investeren in een campagnenarratief als je de afgelopen jaren een succesverhaal hebt geschreven? Kwaliteit verkoopt zichzelf, toch? Patrick Janssens is geen politicus meer, maar een bestuurder.
Kwaliteit verkoopt zichzelf, toch? Patrick Janssens is geen politicus meer, maar een bestuurder.
Het doet denken aan de zinderende epiloog van de Paarse politiek in Nederland. Wim Kok had acht jaar voortreffelijk bestuurd. De economie groeide, de werkloosheidscijfers waren indrukwekkend laag en in onderzoeken beweerden alle Nederlanders dolgelukkig te zijn. De liberale en sociaaldemocratische lijsttrekker, respectievelijk Hans Dijkstal (VVD) en Ad Melkert (PvdA) maakten allebei aanspraak op het premierschap. En toen kwam Pim Fortuyn afgereisd naar het gidsland.
Als bij toverslag
Met een handvol oneliners, persoonlijke anekdotes en een steengoed verhaal deed Fortuyn veel Nederlanders als bij toverslag geloven dat ze helemaal niet zo tevreden waren als ze dachten toen het onderzoekbureau opbelde. Er was plotseling heel wat mis met Nederland. Het land verkeerde zowaar in een diepe crisis zonder dat iemand het had gemerkt. Fortuyn was een ijzersterk politicus, en daar waren de Paarse bestuurders niet meer tegen opgewassen. Legendarisch is een lijsttrekkersdebat na de gemeenteraadsverkiezingen in 2002 waarbij Fortuyn hoog scoorde in Rotterdam. Melkert en Dijkstal konden hun weerzin voor hem niet verbergen, en waren lamgeslagen door de onwezenlijke uitslag. Dat was het begin van het einde voor de beide heren.
Yves Leterme won in 2007 de verkiezingen met de slogan ‘Goed bestuur’, maar dat betekent hoegenaamd niet dat met goed bestuur verkiezingen worden gewonnen. Niet de beste bestuurder wint, maar de beste politicus. Het is een vaststelling waar veel naïevelingen niet overheen raken, en die Janssens lijkt te zijn vergeten. Niet dat ik in peilingen geloof, maar dat zou hem wel eens de overwinning in Antwerpen kunnen kosten. Hij zou niet de eerste zijn.