In een scherp opiniestuk hekelt Roel Verschueren de uitspraken van de advocaat van de Brugse bisschop Roger Vangheluwe. Hij vindt dat de aanpak van Vangheluwe door de media en de publieke opinie niet buiten proporties is. De samenleving heeft recht op een mening, is het devies van de woordvoerder van een groep anonieme slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Kerk. Hij denkt overigens dat de kans bestaat dat er nog andere slachtoffers zullen getuigen.
Bijna 2,5 jaar nadat Vangheluwe voor de toenmalige commissie-Adriaenssens toegaf zijn neefje misbruikt te hebben, werd een derde klacht neergelegd tegen de ex-bisschop. Vangheluwe is overigens nog altijd priester en hij krijgt nog altijd een pensioen. Het spel van woord en wederwoord barstte opnieuw los. Bitser dan ooit, maar ook emotioneler en persoonlijker dan we tot nu toe gewoon waren.
De eerste advocaat die uitvoerig aan bod kwam was Walter Vansteenbrugge. Hij bevestigde de klacht, de inhoud van de klacht, de omstandigheden waarin de klacht tot stand kwam en de belangrijke vraag omtrent verjaring. Precies wat een advocaat verondersteld is te doen als men hem ernaar vraagt. Niet meer, maar ook niet minder.
De tweede advocaat die zich roerde, was Joris Van Cauter. Tot voor een paar dagen was hij een illustere onbekende. Hij is de anonieme verdediger van bisschop Vangheluwe. De bisschop heeft bekend dader te zijn. Hij is schuldig aan het misbruik van minderjarigen en heeft een taalgebruik en een lichaamstaal waaruit duidelijk blijkt dat hij de ernst van zijn eigen fouten nog lang niet heeft begrepen, laat staan tot inzicht is gekomen. Vangheluwe is een man bij wie oprecht schuldgevoel niet aan de orde is. De zelfrelativering in het interview met VT4 tartte elke verbeelding. De man snapt het niet, zonden zijn hem vreemd.
Vervolgens repten de Zusters van het Geloof uit Tielt zich om de goegemeente ervan te overtuigen dat de bisschop nooit alleen was met de kinderen tijdens zijn bezoeken aan ‘Huize Godtschalck’ of de kampen in de duinen van Oost-Duinkerke. Ze vinden dat het gaat om ‘ongegronde verdachtmakingen’. Maar ze onderbouwen hun stelling niet.
Bewijzen
De enige straf die Vangheluwe kreeg, is dat hij zich in het buitenland rustig mag verstoppen voor de binnenlandse media
De advocaat van Vangheluwe is verbolgen. Hij onderstreept dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Voorst zegt hij dat de bisschop emotioneel aangeslagen is en de beschuldigingen niet kloppen. Hij is woedend en ontstemd omdat de maatschappij Vangheluwe al heeft veroordeeld nog voor de nieuwe feiten voor het gerecht werden bewezen.
De advocaat van Vangheluwe moet ook vaststellen dat zijn cliënt blijkbaar niet over de hele lijn de waarheid heeft gesproken, of dat minstens een slachtoffer en zijn advocaten daar hun twijfels over hebben. Als de klacht ontvankelijk wordt verklaard, heeft Vangheluwe recht op een sereen proces. Hij heeft natuurlijk gelijk. Vangheluwe kreeg voor de bewezen gevallen van seksueel misbruik noch door het gerecht, noch door het Vaticaan enige vorm van sanctie opgelegd. De enige straf die hij kreeg, is dat hij zich in het buitenland rustig mag verstoppen voor de binnenlandse media.
Nieuwe klacht storend
Dat Vangheluwe schuldig is aan seksueel misbruik staat niet meer ter discussie. De nieuwe klacht voegt echter voor de verdediging een storend element toe aan de situatie van haar cliënt. Het zou wel eens kunnen dat ditmaal verjaring niet speelt. Het nieuwe slachtoffer is jong genoeg om binnen de nieuwe regelgeving omtrent verjaring te vallen, waardoor Vangheluwe’s positie er plots heel anders uitziet. Hij heeft zelf al bekend, eerst in één geval, vervolgens een tweede. Wat zou een bekentenis van het derde geval in de weg staan? De mogelijkheid dat er nog een vierde komt? Je zou je als verdediger van Vangheluwe over minder zorgen maken.
Renaat Landuyt (sp.a) heeft gelijk als hij stelt dat mochten de nieuwe aantijgingen volgens Van Cauter dan toch niet kloppen, dat hij dan een tegenklacht indient. De anonimiteit lag Van Cauter beter.
Het feit dat de tendens bestaat dat de samenleving – gesteund door berichtgeving in de media – zelf oordeelt over nieuwe feiten omtrent Vangheluwe, stoort Van Cauter. Maar deze sfeer is ontstaan doordat geen enkele officiële instantie tot op vandaag Vangheluwe schuldig heeft bevonden, ondanks bekentenissen en verpletterend bewijsmateriaal (herinneren we ons ook de Danneels-tapes nog?). Dat lijkt Van Cauter echter te ontgaan.
Onbegrip bij slachtoffers
Het is voor slachtoffers moeilijk te begrijpen dat een advocaat steen en been klaagt over zijn eigen anonimiteit die hij voor een prijs moet opgeven, voor belastende feiten die nog niet bewezen zijn en toch al door de media worden opgepikt, uitgelicht, herkauwd en als veroordeling worden afgedrukt. De advocaat heeft in theorie gelijk. Maar in de praktijk komt het er echter op neer dat zolang niemand Vangheluwe voor wel degelijk bewezen feiten heeft veroordeeld, de samenleving nog altijd het recht heeft om er een eigen mening op na te houden en die te uiten. Dat geldt ook zolang de onhoudbare verjaring meespeelt of zolang het Vaticaan niet ingrijpt, laat staan en standpunt inneemt.
En die mening is: de man is schuldig. Niet alleen aan machtsmisbruik, het seksueel misbruik van zijn twee neven en – zoals uit de nieuwe klacht blijkt – vermoedelijk ook verkrachting in Huize Godtschalck en tijdens de vakantie-uitstappen aan de kust. De bisschop heeft er zelf voor gezorgd dat hij schuldig wordt bevonden totdat het gerecht en het Vaticaan het tegendeel bewijzen.
Hoeveel meer bewijzen moeten nog worden aangedragen, hoeveel meer slachtoffers moeten zich nog melden, om uiteindelijk de meest bekende en meest zelf-bekende pedofiele kerkelijke misbruiker veroordeeld te krijgen voor de misdaden die hij beging?
Ontoerekeningsvatbaar
Een andere advocaat, Ray Mouton, aangesteld door een Amerikaans bisschop om de pedofiele priester Gilbert Gauthe te verdedigen kwam al in de jaren tachtig van de vorige eeuw tot de conclusie dat de enige verdediging die hij voor zijn cliënt kon uitbouwen erin bestond met het openbaar ministerie snel tot een akkoord te komen dat de priester ontoerekeningsvatbaar was. Want, als hij voor één geval ontoerekeningsvatbaar zou worden verklaard, speelt het geen rol meer hoeveel meer slachtoffers hij nog heeft gemaakt die tot dan onbekend zijn gebleven. Dan wordt het juridisch onbelangrijk hoe erg het pedofiele misbruik was, en hoe lang het heeft geduurd.
Omdat het Openbaar Ministerie toen echter al vermoedde dat de priester meerdere slachtoffers had gemaakt (het had echter nog onvoldoende bewijzen, wel aanduidingen van anonieme getuigen), kreeg de verdedigingsstrategie van Mouton geen kans. Was de Openbaar aanklager toen niet op zijn gevoel en vermoeden ingegaan, en had hij zijn persoonlijke overtuiging dat pedofiele priesters zelden één slachtoffer maken opzij geschoven, dan zat de priester nu waarschijnlijk ergens in een klooster, beschermd voor alle andere slachtoffers en hun families die zich nadien nog zouden melden. Het bleken er in totaal uiteindelijk zeventien te zijn.
In Gods House
Advocaten die daders verdedigen moeten soms machteloos toekijken hoe het zelfbedrog van hun cliënten een degelijke verdediging in de weg staat
Dertig jaar later beschrijft de toenmalige advocaat van pedo-priester Gauthe in zijn bestseller ‘In Gods House’ het eerste gesprek met zijn cliënt. Hij vraagt priester Gauthe goed en lang na te denken voor hij antwoord geeft. “Natuurlijk”, zegt Gauthe. “Toen je deze seksuele handelingen beging met deze kinderen, of nadat de handelingen stopten, had je dan ergens het gevoel dat je iets fout had gedaan?” Gauthe antwoordde: “Ik heb geen fout begaan.” Ray Mouton vraagt vervolgens: “Als het niet fout was, wat was het dan?” “Iets natuurlijks”, antwoordde Gauthe. De advocaat vroeg of hij besefte dat de rest van de wereld dat niet zo zag. “Dat is de reden waarom ik het geheim wou houden”, antwoordde Gauthe. Na een tijdje vroeg hij: “Iedereen zal uiteindelijk te weten komen wat ik gedaan heb, niet?” “Iedereen,” antwoordde zijn advocaat. “En ze zullen er allemaal terecht het hunne over denken, daaraan is niet te ontsnappen.”
‘In Gods House’ (verschenen begin augustus) beschrijft pijnlijk nauwkeurig het proces van daders en hoe zij met hun mensonterende misdaden omgaan. Maar nog meer dan wat in het hoofd van vele daders omgaat, geeft het een zeer uitgesponnen en gedetailleerd inzicht in hoe advocaten die daders verdedigen soms machteloos moeten toekijken hoe het zelfbedrog van hun cliënten een degelijke verdediging in de weg staat. De opdracht die van Aartsbisschop Laghi aan advocaat Mouton is uitgegaan was kort en krachtig: “Zorg ervoor dat dit voorbijgaat, hoe dan ook, en liever vandaag dan morgen”.
Gevoelloos
Dat de advocaat van Vangheluwe deze weg niet kan inslaan is duidelijk, daar heeft zijn cliënt zelf voor gezorgd. Gevoelloosheid en lompheid in de omgang met media en slachtoffers is nog geen bewijs voor ontoerekeningsvatbaarheid. Zelfs hoogmoed, pretentie en seksueel misbruik met minderjarigen ‘relatietjes’ noemen, vallen daar niet onder.
‘Dat nog meer klachten zouden kunnen volgen, verwondert vele slachtoffers van seksueel misbruik niet’
Zo lang echter als noch gerecht (beschut door verjaring), noch de kerk (beschut door het onbestraft rekken van tijd) over het lot en de straf van Vangheluwe oordeelt, is het een absoluut recht van de samenleving en de slachtoffers om hun mening te uiten over de manier waarop met het geval Vangheluwe door de officiële instanties ‘niet’ wordt omgegaan. Dat nog meer klachten zouden kunnen volgen zou vele slachtoffers van seksueel misbruik niet verwonderen, het vermoeden over het derde slachtoffer deed al langer de ronde. Ze hebben in het geval Vangheluwe ook lang moeten horen dat zijn perverse daden zich ‘slechts’ tot de eerste twee bekende slachtoffers beperkten. Ze beperkten zich aanvankelijk trouwens slechts tot zijn ene neef. Nadien beperkten ze zich tot nog een tweede neef. Waarschijnlijk beperken ze zich nu tot drie slachtoffers?
Dat alle klachten degelijk moeten worden onderzocht, verjaard of niet, is evident. En dat de pers over nieuwe zaken melding maakt is een democratisch recht. Het gerecht moet over een nieuwe klacht niemand inlichten, of dat advocaat Van Cauter zint of niet is in deze irrelevant. Dat we niet graag in zijn jonge schoenen zouden staan, is zelfs voor slachtoffers te begrijpen. Misschien zou hij zijn cliënt ervan kunnen overtuigen maar meteen open kaart te spelen, over alle gevallen van misbruik, over alle eventueel bijkomende slachtoffers, dan bespaart hij zich een volgend opiniestuk waarin hij zich beklaagt over het feit dat er mensen zijn die niet stoppen tot ze, ook in zijn dossier, de hele waarheid kennen. Voor zijn slachtoffers volstaat het niet dat Vangheluwe zichzelf vergiffenis heeft geschonken, ook al omdat dat niet onder zijn bevoegdheid valt.
Word jij lid van Apache? Lees direct verder en steun onafhankelijke onderzoeksjournalistiek. Nu al vanaf 6,25 euro per maand.
Ja, ik word lid
Redelijk sterk. Ik ben het er fundamenteel mee oneens dat het aan Van Gheluwe, Van Cauter de Zusters van het Geloof uit Tielt is om de feiten te weerleggen of een klacht neer te leggen. Er geldt in onze geciviliseerde samenleving nog steeds een vermoeden van onschuld. Daar is een goeie reden voor: een negatief bewijs leveren is quasi-onmogelijk.
Als Van Gheluwe dergelijke feiten gepleegd zou hebben, moet hij daarvoor streng gestraft worden, maar dan nog is het aan het gerecht om zijn schuld te bewijzen, en niet omgekeerd.
Wat er nu net Vangheluwe, Danneels, De Zusters van Het Geloof uit Tielt bijzonder irriteert is het feit juist van …: “Die publieke opinie”…
Konden ze nog of leefden we nog in de Middeleeuwen, dan zetten ze het publiek in de ganse pedofilie-affaire binnen de RKK, steevast op de Brandstapel…
Er is een spreekwoord dat zegt: “Waar rook is, is er vuur!”
Wat het Instituut Katholieke Kerk nu kost wat kost betracht is verwarring te scheppen of “een mythe” creëren, die de goegemeente op zijn minst haar “denken of opinie te ontnemen”…, om aldus alles terug bij het oude te kunnen laten en het Ancien Régime te herstellen: “De klok van misdaad terug draaien!” Alsof er nooit een vuiltje aan de lucht is geweest, was, of is. Hierin merken we nu ten volle dat “álle middelen het doel heiligen” en dat de bekende en alles vernietigende en eeuwenoude strategie “VERDEEL EN HEERS” opnieuw wordt bovengehaald én nu meer dan ooit, door de advocaat van Vangheluwe: Joris Van Cauter nu juist voor de camera’s van Ter Zake te halen en de microfoons van Radio 1 in de ochtend. Net de programma’s waarvan Vangheluwe zelf zegt dat dit de “Nieuwe Rechtbanken” zijn…
Misschien voelen Vangheluwe en deze die Schuldig Verzuim pleegden zoals De Zusters van Het Geloof en zeker non Astère, Godfried Danneels (Danneels Tapes!) in de zaak Vangheluwe en het Vaticaan met Benedictus XVI wiens medeplichtigheid in Schuldig Verzuim reeds lang bewezen is, tot ver voorbij de Duitse grenzen nu juist iets téveel die hete adem van een morrende publieke opinie die wel eens de Macht van het Instituut RKK zou kunnen beginnen aantasten, waardoor hun legitimiteit waarmee ze met misdadig gedrag van clerici die aanrandingen en verkrachtingen pleegden op weerloze kinderen niet meer verder kunnen, waardoor dus “De Macht” van het Instituut RKK, dreigt ondermijnd te worden.
Of…, wat heeft het anders te betekenen dat de advocaat van Vangheluwe nu juist voor de microfoons van de media (die hij àltijd schuwde als de pest!…), met name, ‘De Ochtend’ van Radio 1 en in ‘Terzake’ op Canvas komt zeggen en ik citeer de advocaat van Vangheluwe: Joris Van Cauter, letterlijk: “ Wij zijn de ouderwetse mening toegedaan dat een proces moet gevoerd worden in de Rechtbank maar vandaag wordt het proces gevoerd in de media”.
Niets belet Vangheluwe, Danneels, non Astère, de Bisschoppen, Benedictux XVI en C°om met degelijke argumenten zichzelf te verdedigen, alleen is er het feit dat het hen deze daadwerkelijk ontbreekt!
Hoe lang talmt ons Rechtsysteem en Strafrecht nog, om uitspraak te doen en deze kernpedofiel dat Vangheluwe is en de levens die hij ‘kapot’ heeft gemaakt passend te straffen! Hoe lang nog!!!…
Hoe lang nog kan Schuldig Verzuim ongestraft blijven…! Hoe lang nog!! Hoe lang nog!!!
Er rust dus een ongelofelijke en verpletterende verantwoordelijkheid in de nabije toekomst op de schouder van Moeder Justitia én gans ons Democratisch Systeem tout court!!!
Uiteraard is het ieders goed recht en zeker voor een gewezen morele gezagsdrager, om zich degelijk te laten verdedigen, – in heikele dossiers zoals de pedofilie affaires waarvan hij beschuldigd wordt -, ware het niet dat de gewezen bisschop van Brugge een toch wel bijzonder opmerkelijke keuze maakt in zijn verdediging.
Een keuze dat bezwaarlijk kan gezien worden als toevalligheid…
…, advocaat Joris Van Cauter, -de pleitbezorger voor Roger Vangheluwe -, werkte tot september 2011 samen met strafpleiter Hans Rieder, – bekend en berucht als advocaat die vooral nauwgezet ‘de procedures’ onder de loupe neemt en niet zozeer de feiten(!) -, onder meer in de zaak rond Murat Karabulut, een drugsdealer die vrijkwam door een fout in de wet op de bijzondere opsporingsmethoden.
Hoogstwaarschijnlijk opnieuw puur toeval dat Vangheluwe zich tot deze pleitbezorger wendt…