Voor wie er nog moest aan twijfelen: er bestaat wel degelijk zoiets als een old boys netwerk in de Wetstraat: politici en gesettelde Wetstraat-journalisten die, veel meer dan gezond is voor een democratie, op de hoogte zijn van elkanders reilen en zeilen. Mensen die handelen in nieuws, primeurs en politieke strategieën, die samen wikken en beschikken over wat waar en wanneer mag en kan geschreven worden.
Voor alle duidelijkheid: niet iedereen in de Wetstraat danst even enthousiast mee in dat spektakel -zowel van de kant van politici als van de kant van journalisten-, maar de krijtlijnen zijn bijzonder dwingend: muurbloempjes moeten het immers stellen zonder 'gekregen' primeurs of 'gekregen' ruimte in de krant.
Alle registers open
Vroeger was het waarschijnlijk nog erger. Maar ook vandaag is het nog steeds erg. De afstand tussen politici en journalisten is in België bijzonder klein. Daaraan zit zonder twijfel een goede kant, maar ook een heel kwalijke kant. Die kwalijke kant kwam de voorbije week duidelijk bovendrijven.
Maandag pakte Humo op de website uit met een 'teaser' voor een verhaal waarin Pol Van den Driessche beticht wordt van soms verregaande seksuele intimidatie. Een dag later - de dag waarop Humo verscheen - trok Het Laatste Nieuws meteen alle registers open om Pol Van den Driessche in bescherming te nemen en de toonzetting te keren: het ging de voorbije week niet over het thema waar het stuk in Humo feitelijk toe dwong -hoe omgaan met seksuele intimidatie in een machtsrelatie-, maar over de vraag of Humo zich nu al dan niet bezondigd had aan riooljournalistiek.
Luc Van der Kelen schoot gelijk de hoofdvogel af door zijn opiniestuk in de grootste krant van het land neer te schrijven onder de kop 'diep onder de gordel'. De andere titels op de pagina's die Het Laatste Nieuws uittrok voor de 'zaak' luidden: 'Humo noemt N-VA-boegbeeld DSK in Vlaanderen', 'Een platte politieke afrekening', 'Klacht tegen weekblad wegens laster en eerroof' en 'Feiten sowieso verjaard'. 's Avonds maakte Luc Van der Kelen ook nog eens zijn opwachting in Terzake.
Mia Doornaert
Ook in andere media kwam er actie. Je kon er de voorbije dagen moeilijk naast kijken hoe nogal wat Wetstraat journalisten zich plots geroepen voelden om diep te filosoferen over de vraag of Humo zich nu al dan niet aan 'riooljournalistiek' had bezondigd.
Mia Doornaert deed vandaag haar duit in het zakje in een column in De Standaard. Naast een genuanceerde column van Veerle Janssens, een andere ex-collega van Pol Van den Driessche, besloot Mia Doornaert een soort brief aan ex-collega Pol Van den Driessche met een volzin die hard moet aankomen bij de vrouwen die wel de moed hadden om hun mond open te doen en te getuigen in Humo en in Reyers Laat.
Ik vind de vergelijking met DSK stuitend, want ik geloof niet dat je, zoals Dominique Strauss-Kahn, chantage of geweld gebruikt hebt tegen een vrouw die klaar en duidelijk 'neen' zei.
Dergelijke redeneringen -nota bene opgetekend door een vrouw- zijn wellicht de echte reden waarom er jarenlang niet gepraat werd over dit soort zaken. Zelfs nu de kurk uit de fles is krijgen vrouwen van Mia Doornaert nog impliciet te horen dat ze het min of meer zelf gezocht hebben. Ze hadden maar 'neen' moeten zeggen. De column bewijst enkel het gruwelijke gelijk van de vrouwen die deze week wel hun mond open deden in Humo: er kon/kan en mocht/mag niet over gepraat worden.
Restaurant
Toevallig is het niet dat uitgerekend Mia Doornaert de verdediging van Pol Van den Driessche op zich neemt. Doornaert werkte lang voor De Standaard en ging vervolgens aan de slag als zelfverklaard 'onafhankelijke experte' voor Yves Leterme. Net zoals Pol Van den Driessche kan ze symbool staan voor de troebele grenzen tussen journalistiek en politiek en voor het corporatistische wereldje dat de voorbije dagen, sneller dan de persen konden draaiden, de gelederen sloot.
Maar hoe gaat zoiets concreet? Hoe sluiten de gelederen zich? Of terug naar de hamvraag: hoe kwam het dat, nog voor Humo goed en wel in de krantenwinkel lag, de strategie van de tegenaanval al netjes uitgetekend was? Verschillende bronnen bevestigen aan Apache dat Luc Van der Kelen en Pol Van den Driessche, kort nadat die laatste door Humo werd gebeld voor een reactie, samen op restaurant zaten om de tegenaanval vorm te geven.
Van den Driessche werd eerder al ingeseind dat er 'iets op komst was in Humo', maar een eerste telefoontje met de vraag om een reactie deed de alarmbellen pas echt afgaan. En Pol Van den Driessche weet natuurlijk als geen ander hoe het spelletje wordt gespeeld. Daarom klopte hij aan bij Het Laatste Nieuws, een krant die zich de laatste tijd niet bepaald als een groot pleitbezorger van de N-VA opstelt. De ideale manier is dat om geloofwaardigheid te kopen, want als zelfs 'de vijand' het zegt, dan moet het wel echt waar zijn.
De ingehouden reactie van N-VA geeft aan dat zelfs zijn eigen partij zeer goed weet dat er nog wat in de lucht hangt
Politica
Een telefoontje en een etentje met Luc Van der Kelen later lag de verdedigingsstrategie op tafel: alles ontkennen, zeggen dat er nooit een formele klacht is geweest, dat het oude koeien zijn en dat om het een politieke afrekening gaat. Maar bovenal: de inhoud van het debat keren. Ervoor zorgen dat het niet over de feiten zelf gaat maar over de vraag of Humo nu al dan niet een grens heeft overschreden door te berichten over 'het privéleven' van een politicus. Het moet gezegd: dat plan is aardig geslaagd.
Voorlopig toch. De ingehouden reactie van vooral N-VA - 'met wat we vandaag weten, behouden we het vertrouwen in Pol Van den Driessche' - geeft aan dat zelfs zijn eigen partij zeer goed weet dat er nog wat in de lucht hangt. Voorlopig zijn het enkel mensen uit de media die hun mond hebben durven opendoen en is er blijkbaar geen enkele politica die met naam en toenaam hetzelfde durft te doen, maar als straks ook van die kant verhalen boven komen drijven, dan dreigt zelfs een tête a tête in een goed restaurant niet te volstaan om het tij te keren.
