Keer op keer komt de voorzitter van Jong CD&V met hetzelfde argument op de proppen. “Niet elk dossier mag in dit land een strijd worden om de al verleende voordelen veilig te stellen zonder rekening te houden met diegenen die deze voordelen nog niet gekregen hebben.” Alsof de vorige generaties geen merites hebben. Dankzij hen hebben we nochtans toegang tot pakweg kwaliteitsvol onderwijs en een goed opgebouwde gezondheidszorg – of toch minstens een betere dan diegene waarvan mijn ouders en grootouders genoten hebben.
Slachtoffergeneratie
Hetzelfde geldt voor de discussie over de hypothecaire woonkredieten. “We moeten voorkomen dat de regionalisering van dit dossier een zoveelste casus wordt waarbij de jonge generaties benadeeld worden omdat ze de pech hebben later te komen” schrijft Marechal in De Morgen. Laat het duidelijk zijn: ook ik hoop vurig dat mijn woonlening fiscaal aftrekbaar blijft. Tegelijkertijd schaam ik me als millennial voor Marechals verkoopargument: het generatieconflict dat van onze generatie louter een slachtoffer zou maken.
De discussie over hypothecaire woonkredieten wordt beter gekaderd in een ruimer, uiterst gewichtig debat over een toekomstgericht, duurzaam woonbeleid. Uitdagingen in dit woonbeleid zijn evenveel het gevolg van demografische tendensen als van het beleid van vorige generaties. Blijven zaniken over de pech van onze generatie brengt geen zoden aan de dijk. Oplossingen hebben we nodig, verdorie! Handen aan de ploeg.
Kangoeroemodel
Kijk bijvoorbeeld eens naar de best practices uit het buitenland. In Australië en in de Scandinavische landen is het kangoeroemodel populair, waarbij oudere en jongere mensen samenwonen in nieuwe of gerenoveerde woningen. Een win-winsituatie: een dergelijke woonvorm is financieel aantrekkelijk voor de jonge generatie en biedt een zorgeloze oude dag aan de oudere generatie. Zijn we meteen van dat vervelende generatieconflict verlost.
Blijven zaniken over de pech van onze generatie brengt geen zoden aan de dijk. Oplossingen hebben we nodig, verdorie! Handen aan de ploeg.
Want de uitdagingen zijn groot. Ook bij ons gaan steeds meer mensen – ook jongeren – in steden wonen, waar huizen duur zijn. De wachtlijsten van publiek-private samenwerkingen die betaalbare woningen bouwen in buurten met een woningtekort, zoals de Brusselse GOMB, dikken aan. Tegelijkertijd worden jongeren die zelf een oplossing zoeken voor de dure huizenmarkt daar niet altijd voor beloond.
Een vriendengroep die samen een herenhuis aankoopt en dat onder zichzelf als appartementen wil verdelen, wordt bijvoorbeeld geconfronteerd met heel wat strenge voorwaarden die bedoeld zijn om huisjesmelkers te bestrijden. En waar het voor de middenklasse al niet gemakkelijk is om een huis aan te schaffen, is dat voor de armsten in de samenleving nog een veel groter probleem. Wachtlijsten voor sociale woningen zijn niet van de poes en leiden in sommige grootstedelijke wijken zelfs tot gettovorming.
Mediacratie
Een verhaal met profiteurs en slachtoffers valt natuurlijk gemakkelijk te verkopen in een mediacratie, maar mist alle zin voor realiteit en dreigt egoïstisch en verzuurd over te komen. Politiek heeft niet als doel om verschillende generaties tegen elkaar op te zetten, wel om de samenleving als geheel zo optimaal mogelijk te structureren en te organiseren. Bovendien is een geïntegreerde maatschappijvisie in wezen goed voor iedereen - óók voor de millennials.
Zo verziekt de 'clash of generations' het maatschappelijk debat, omdat het op voorhand ieder inhoudelijk argument overbodig maakt. Dat is jammer, want jongerenpartijen dienen net om met verfrissende ideeën op de proppen te komen. Het zijn organisaties waar er nog ongebonden en out of the box kan worden nagedacht. Waar de moederpartij een geweten wordt geschopt. Waar men op korte termijn durft te kiezen voor lange termijn oplossingen. Enkel op die manier heeft politiek een toekomst, en de toekomst een politiek project.
