Na anderhalf jaar onderhandelen, is de Belgische politiek weer genormaliseerd. Tot de volgende verkiezingen, wanneer N-VA waarschijnlijk weer een kans krijgt om België te wurgen, wordt het aloude spel tussen regering en oppositie gespeeld. Een regering die met de drie traditionele partijen elke spanning zal proberen te vermijden, een oppositie die zo mogelijk nog minder inspirerend belooft te worden - te veel belastingen voor de Vlamingen of te weinig milieupremies. Aan u de keuze.
Stomvervelend
De week begon met de gebruikelijke opwinding over de verdeling van de ministerportefeuilles. Die deed denken aan vroegere politieke tijden waarvan men tot voor kort beweerde dat ze nooit meer zouden terugkomen. Veel verrassingen leverde dat niet op. Enkel de nieuwe excellenties op Financiën en Fraudebestrijding (Steven Vanackere en John Crombez) maken benieuwd. Het was Maggie De Block die het meeste opviel. Slechte grappen op internet, metastukken in de kranten om diezelfde grappen te kunnen brengen. Gelukkig werd Caroline Gennez teleurgesteld, zodat De Standaard tenminste daarover een sentimenteel stuk kon publiceren.
De debatten in de Kamer waren, zoals te verwachten viel, stomvervelend. Dat was op te merken aan het deel van de aandacht dat naar het schabouwelijke Nederlands van de premier ging. Elio Di Rupo volgt sinds de jaren negentig taallessen - tijdens de verkiezingscampagne in 2003 kreeg hij complimenten in de Vlaamse pers over zijn beheersing van het Nederlands -, maar deze keer slaagde N-VA erin om hier een gewichtig onderwerp van te maken. Dat het hem niet lukt, zou iets met zijn oren te maken hebben. Ik vond zelfs de achtste cruciale eurotop interessanter.
We krijgen een regering die met de drie traditionele partijen elke spanning zal proberen te vermijden en een oppositie die zo mogelijk nog minder inspirerend belooft te worden - te veel belastingen voor de Vlamingen of te weinig milieupremies. Aan u de keuze.
Welles, nietes
Het enige wat de afgelopen dagen wist te amuseren was het moddergevecht tussen CD&V, Open Vld en N-VA. De twee regeringspartijen proberen N-VA weg te zetten als niet in staat een compromis te sluiten, terwijl N-VA beweert wel akkoorden te willen onderteken, maar – u raadt het al – niet tegen elke prijs. Open Vld en CD&V hopen zo een onvrede over de nieuwe regering op N-VA af te schuiven, N-VA wil bewijzen dat ze een ernstige partij zonder extremistische geloofsbelijdenissen is.
Om de verschillende stellingen te staven, wordt de periode waarin de nota van Elio Di Rupo werd voorgesteld eindeloos herkauwd. Bart De Wever argumenteert dat CD&V en Open Vld het Vlaamse front braken en daarmee de Franstalige partijen hun zin gaven, Wouter Beke schijnt een mail van De Wever te hebben waarin hij zich excuseert voor zijn afwijzing. Hij kon zijn radicale achterban niet overtuigen. De eerste officiële reactie van Open Vld was toen positief met een karrenvracht mitsen en maren, CD&V wilde enkel aan onderhandelingen deelnemen met N-VA.
Dat laatste is eigenlijk het enige bruikbare - CD&V hééft een bocht gemaakt. Dat doet die partij wel vaker. Toch zal deze periode nog regelmatig worden omgespit – een aardige reconstructie stond dit weekend in De Morgen -, want ze is van belang voor de perceptie die over N-VA bestaat. Is dat een partij die kan besturen en compromissen sluiten, of is het een bende doctrinairen die niet veel verschilt van Vlaams Belang? Meer dan de maatregelen die de regering Di Rupo neemt, lijkt dat de inzet te worden van de komende weken. Daar heeft niemand 540 dagen op zitten wachten.
