Sommige partijvoorzitters voelden zich verplicht om verbolgen te reageren op deze wetmatigheid waarmee onder politicologen geen roem meer te halen valt, maar dat bewijst waarschijnlijk eens te meer de waarheid die de uitspraak torst. Als deze onderhandelingen mislukken, is dat een totale ramp voor mensen die, zoals ik, nog geloven in een toekomst voor België. Caroline Gennez voorspelde 39 procent voor N-VA, Bart De Wever zei dit weekend in De Morgen zelfs in de Italiaanse politiek een voorbeeld te zien om het Belgische probleem op te lossen. De man heeft blijkbaar tijd zat om de meest vreemde toekomstscenario’s te verzinnen.
Belgisch labyrint
De polarisatie die na een mislukking zou ontstaan, betekent natuurlijk niet het failliet van het Belgische experiment. Er zijn talloze excuses te bedenken om daar niet aan te hoeven twijfelen. Zo is het eigenlijk bizar te denken dat een akkoord gesloten kan worden wanneer de Vlaamse regering wordt bevolkt door de meest fervente tegenstanders daarvan. Als de starre houding die Kris Peeters tijdens de begrotingsdiscussie aanneemt – een schatrijke regio hoeft niet te helpen bij het oplossen van de financiële problemen van een federatie – een voorschot is op zijn Copernicaanse omwenteling, lijkt die opmerkelijk veel op de verrottingsstrategie van Bart Maddens.
Ook de stammentwisten binnen MR kunnen fataal zijn voor de formatie van Elio Di Rupo, maar daarmee is evenmin bewezen dat het Belgische labyrint in puin ligt. Als zelfs alle andere Franstalige partijen zich tegen de Brusselse liberalen keren, wordt het moeilijk om een lijn te trekken tussen de twee verschillende democratieën in ons land. Charles Michel moet eens nadenken over wat zijn partij eigenlijk wil, en eindelijk de leiding overnemen. Vlaamse onderhandelaars beweren vaak voor hun achterban dat er met de drie parlementsleden van FDF geen man over boord is. Zo simpel ligt het niet, maar Michel moet toch beslissen wat hij met die ingehuurde zweeppartij wil aanvangen.
Als de starre houding die Kris Peeters tijdens de begrotingsdiscussie aanneemt een voorschot is op zijn Copernicaanse omwenteling, lijkt die opmerkelijk veel op de verrottingsstrategie van Bart Maddens
Kat in het nauw
Het zou best kunnen dat hij daar reeds mee bezig is. Het schreeuwerige interview dat Olivier Maingain dit weekend aan La Libre Belgique gaf, deed hem erg lijken op een kat in het nauw. Er zijn dan ook bemoedigende signalen dat deze onderhandelingsronde wel eens zou kunnen slagen. Zondag werd ongeveer vijftien uur vergaderd in het bureau van de Kamervoorzitter over de drie burgemeesters in de Brusselse rand die maar niet benoemd raken door Geert Bourgeois. Er is voorlopig geen akkoord, maar zo een marathon houdt niemand vol als het een compleet nutteloze discussie zou zijn.
Die drie burgemeesters werden ook vorige week al opgevoerd als mogelijk sluitstuk van de discussies over Brussel-Halle-Vilvoorde en de Brusselse rand. Hun staat van dienst doet vermoeden dat die benoeming eigenlijk geen reëel probleem is, maar een oplossing hiervoor kan als pasmunt dienen voor een splitsing van het kiesarrondissement. Omdat de bewegingsruimte minimaal is, werd er even aan een curieus statuut als veronderstelde burgemeester gedacht. Kathleen Cools vond het allemaal weer eens te gek voor woorden, maar wie denkt dat er met een akkoord voor dit historische akkefietje ook literaire prijzen te winnen vallen, begrijpt weinig van de Belgische politiek.
Die veronderstelde burgemeesters werden ondertussen uit de lucht geschoten, maar de creativiteit die deze optie duidelijk maakt, stemt hoopvol. Met N-VA aan tafel moest je hier waarschijnlijk niet mee komen aanzetten. Maar uiteindelijk zal die partij in de Vlaamse regering toch haar zegje mogen doen over de gevonden oplossing. Nee, het Belgische labyrint is nog niet perfect.
