Dat ik dacht en vooral schreef dat een nieuwe onderhandelingsronde waarschijnlijk zou beginnen met CD&V én N-VA die wederom op een willekeurige deadline zou vastlopen, zit me dwars. Stukjesschrijvers beweren hun opinie te geven, eigenlijk maken ze veel vaker analyses en voorspellingen. Die zijn minder gevaarlijk en suggereren algauw een zekere eruditie, maar blijken later meestal ook waardelozer. De meeste editorialen van kranten, waarvan de vervaldatum een dag na publicatie wordt overschreden, maken zich daardoor overbodig. Er zit veel meer schoonheid in een onderbouwde opinie dan in een welgemikte slag in het water.
Wat voorspellingen over de nieuwe formatie van onderhandelaars betreft, blijf ik daarom vaag. De aftocht van N-VA verheugt mij zeer, en de armzalige manier waarop die partij de afgelopen dagen een voorschot nam op haar oppositierol, doet vermoeden dat ze niet meer zullen terugkomen, maar zoiets garandeert natuurlijk geen enkel succes. Ook de bescheiden openingen die N-VA twee weken geleden maakten, kunnen hen bij een totale mislukking weer aan de onderhandelingstafel doen belanden, hoewel dat hoogstwaarschijnlijk zal zijn om een verkiezingsdatum te prikken.
Zolang het kan
Waarom mijn eerdere voorspellingen niet klopten, was omdat ik de ‘christendemocratische onderbuik’ onderschatte. Een term die zaterdag door Marjan Justaert werd gemunt, en waaruit blijkt dat de standenpartij toch als één organisme kan worden voorgesteld, en de christendemocraten geen diersoort met verschillende rassen zijn. Het hoofd – de G4, tenzij Herman Van Rompuy daar nog steeds aanspraak op denkt te kunnen maken – zat in de electorale wolken, maar de onderbuik – ACW’ers en andere sympathieke christenen – heeft de partij op de verantwoordelijkheden en de ware aard van een bestuurderspartij als CD&V gewezen. Zolang het kan, moet er onderhandeld worden.
Om zijn partij terug aan tafel te krijgen, moest Wouter Beke een bocht maken. De andere voorzitters hadden geen zin om vooraf al toegevingen te doen, dus de marge was bijzonder beperkt. Gelukkig wilde Elio Di Rupo – het hart van de PS – hem graag helpen, zodat Wouter Beke voor het eerst in zijn leven op een overwinnaar leek. “Ik besef dat ik het spel de voorbije week bijzonder hard heb gespeeld. […] maar voor ons was het duidelijk dat we alleen op onze eigen voorwaarden mee zouden onderhandelen”, klopte hij zichzelf in De Standaard op de borst.
Politique politicienne
BHV is voor CD&V een heel naar trauma, maar voor een buitenstaander blijft die obsessie vreemd
Ik begreep niet goed wat hij met ‘voorwaarden’ bedoelde, maar blijkbaar gaat dat over de agenda. Beke vindt het een winst dat eerst het communautaire luik wordt uitonderhandeld en daarna pas sociaaleconomische thema’s aan de orde komen. Diezelfde methodiek werd echter het voorbije jaar gehanteerd. Het was Alexander De Croo die het per se over de besparingen wilde hebben (daar droomt hij van), waardoor die de afgelopen weken ook op tafel zijn komen te liggen.
De splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde heeft Beke op zak, maar ook daarvan ogen de details weinig spectaculair. Door een verschuiving van dossiers naar achterkamertjes komt er geen federale kieskring (hoera) en het Europese minderhedenverdrag wordt niet ondertekend (driewerf) maar verder ligt alles open voor amendering. De splitsing wordt gekoppeld aan alle andere communautaire dossiers, dus er zal hoe dan ook voor moeten worden betaald. De wetsvoorstellen die naar de juridische dienst van de Kamer werden gestuurd, maken enkel een voorlopig ererondje.
BHV is voor CD&V een heel naar trauma, maar voor een buitenstaander blijft die obsessie vreemd. N-VA deed alsof zij vooral problemen had met de ‘massale’ belastingverhogingen, en we leven meer dan ooit in een financieel-economische tijd, maar Beke maakt stampij over politique politicienne. Als je het gevoel hebt dat er iemand in je zakken zit, maak je je niet druk om tweetalige lijsten voor de Brusselse exoten.
Deze kabouterverwezenlijkingen voorstellen als grootse overwinningen, is de christendemocratie op haar best. Kijken wat er haalbaar is en daar iets moois van proberen te maken. Het theater eromheen was nodig om zijn partij definitief uit de greep van N-VA te krijgen, hoewel haar geest steeds rond de onderhandelingstafel zal blijven zweven. Je kan enkel hopen dat Beke daar aan kan weerstaan, en samen met de anderen zal slagen.
