In de slipstream van zulke incidentjes (net als wanneer een geniale professor de financiën van het Koningshuis weer eens oplijst) staan Parlementsleden te springen om de dotaties met elkaar te bespreken. Dat is een oud gebruik. Ook als aartsbisschop Leonard iets zegt dat de wetgevende macht niet aanstaat, of wanneer de KVS een variété-avond organiseert die slecht valt, moeten hun rekeningen in het halfrond worden doorgenomen. Wie geen idee heeft, cijfert de leegte weg.
Koninklijk huishoudboekje
In het geval van de Koninklijke familie hebben zulke boekhoudkundige namiddagen steeds iets zieligs. De leden – geen één van hen heeft gekozen voor het leven dat ze leiden - kunnen zich niet verdedigen, en moeten met lede ogen aanzien hoe hun huishoudboekje door wildvreemden wordt uitgekamd. De Koning moet De Zevende Dag aanzetten als hij wil weten hoeveel centen hij het volgend jaar te besteden krijgt. Ze leven bij gratie van een politiek compromis. Nu de republikeinse N-VA de parlementaire polonaise voor even mag leiden, moet Laken misschien inleveren. Een vernedering die je niemand toewenst.
Deze keer betrof de discussie de zichtrekening van Prins Laurent. Hoewel de man wettelijk niets verboden is, was die klaarblijkelijk over de schreef gegaan. Typen als Gerolf Annemans en Jean-Marie Dedecker konden burlesk uithalen, maar ook nettere politici als Eva Brems en Renaat Landuyt hadden graag hun oneliner in de krant gezien. Ter gelegenheid hadden zij een redenering bedacht die De Morgen als volgt samenvatte: “Prins Laurent moet kiezen: ofwel loopt hij in het gareel en behoudt hij zijn dotatie, ofwel wordt hij een gewone sterveling met een loonstrookje.”
Minor Royalty
Je hoeft geen rabiate royalist te zijn om te begrijpen dat deze argumentatie op drijfzand is gebouwd. Prins Laurent, de gewone sterveling met een loonstrookje. Niet dat het zijn gewoonte is, maar Geert Hoste hoeft er geen pointe bij te verzinnen om er zijn publiek plat mee te krijgen. Deze valse keuzemogelijkheid maakt duidelijk dat geen enkel Parlement zal instemmen met het afschaffen van de dotaties van de Prins – ongeacht het lawaai dat de volksvertegenwoordigers daarover maken – maar dat er in het beste geval een gedragscode wordt opgesteld voor Minor Royalty. Geen slechte zaak, overigens.
Hoe royaal is het om te leven bij gratie van een compromis tussen laffe Republikeinen en angstige monarchisten?
Voor de komende generaties Van Saksen-Coburg ziet de situatie er beroerd uit. Een denkbaar akkoord onder politici zou een Nederlands model kunnen zijn, waarbij enkel de kroonprins naast zijn ouders geldelijke steun ontvangt. Er zal gewerkt moeten worden voor het zout op de niettemin Koninklijke patatten. Dat klinkt best redelijk, maar er blijft een wrange nasmaak. Omdat de tegenstanders van de monarchie niet in staat zijn die ouwelijke traditie af te schaffen – de argumenten liggen nochtans voor het oprapen – blijven steeds kinderen geboren worden in deze gouden kooi. Zonder enige inspraak groeien zij op in een verstikkend milieu, en opgezadeld met oervervelende verplichtingen en verantwoordelijkheden zullen zij hun hele leven achternagezeten worden door instabiele maar desondanks plakkerige personages en de meest gore journalistensoort. Dat een politiek compromis tussen lafhartige republikeinen en angstige monarchisten bepaalt dat er daarvoor geen bedankje meer van af zal kunnen, is enkel erg triest.
